Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kutay ağzındakı kanı tükürdüğünde Ozan yakalarından tutarak onu kendisine yaklaştırmıştı. Sinirliydi. Öğrendiği her şeyle adeta öfkeden deliye dönmüş, bunu da Kutay'yı döverek atmaya çalışıyordu.
"Abi..." Kutay'ın titrek çıkan sesine aldırmadan yeni bir yumruk atmıştı.
"Abi deme bana!"
Yüzü kandan geçilmeyen kardeşine baktı Ozan. Gerçekler öyle acı gelmişti ki kardeşi olduğu kişiyle aynı kanı taşıdığı için utanmıştı.
"Mahvettiniz lan çocuğun hayatını! Geri dönüşü olmayacak hatalar yaptınız ona Kutay!"
Kutay abisinin her bir kelimesinde daha fazla küçülürken gözünden bir yaş süzüldü. "Sana babamın işlerinden uzak dur dedim o kadar...Elini o pis şeylere sürme diye yalvardın abin olarak."
Kutay ona bakan buz mavisi gözlerde hayal kırıklığını görmüştü. İçinden o an yok olmak geçti. Abisinin bu hayal kırıklığını görmektense yok olmayı isterdi...
"Ben...İstemedim." Dedi zorlukla. Elinin tersi ile ağzındaki kanı sildi. "Sen gittikten sonra omuzlarıma binen yük o kadar ağır geldi ki başka çarem kalmadı."
Ozan sert bir şekilde yutkunup, arkasını dönmüştü. Yıllar önce tüm bağlarını kopararak Fransa'ya yerleştiğinde buraya dönmemeye yemin etmişti. Kardeşinin varlığını öğrenene kadar...
"Sen kaçtın ve beni kendi kafesine attın abi."
Abisine öfkeli değildi. Onun adına sevinmişti ama içinde bir yerlerde onları bıraktığı için bu kırgınlığı aşamıyordu.
"Kutay çarem yoktu. Bana bununla gelme!" Dedi sitemle. Kutay buruk bir tebessümle bakıp, ayağa kalktı. Tişörtünü çıkardığında Ozan gördüğü yaralarla kalakalmıştı. Bir an için dudaklarını aralasa da, Ozan gördüğü şey karşısında dilini yutmuş gibiydi.
"Benim de yoktu abi. Benim senin gibi kaçma imkanım da yoktu...Babam beni kafesleri arasına almıştı."
Kendisini arabasına yasladığında çiseleyen yağmura baktı.
"Oğuz'a yaptıklarım için kız, söv, döv hakkın. Sesim çıkmaz ama mafyaya karıştığım için tek bir kelime dahi etme hakkın yok." Sesi titrerken dolu gözlerle abisine baktı. Şuan kırgınlıktan ziyade içi kardeşi için ağlıyordu.
"Köpek gibi pişman olsam da kardeşime yaptıklarım değişmeyecek...Bak saatlerdir yüzüme yumruk atıyorsun, gıkım çıkmıyor. Yine bir şey değişmiyor ama kardeşim belki rahatlıyordur."
Ozan önünde duran yıkıma baktı. Ne diyeceğini bilemiyordu. O kadar şey söylemek isterken Kutay bir anda ağzına tıkmıştı lafları.
"Babamla bu işe son vereceksiniz." Dedi kendini toparlayarak. Sesindeki soğuklukla Kutay abisinin düz duvar olan yüzüne baktı.
