Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sezen Aksu-Kavaklar
Oğuz, demirlikler arasındaki bedene iğrenerek baktı. Civan Kara gömüldüğü derin sessizlikle ona iğrenerek bakan oğlunu izliyordu öylece. Tutuklanmıştı. Oğlunun verdiği ifade ile mafya dünyasının bir kısmını yerlebir etmişti.
"Değdi mi ?"
Kelimeler ağzından alayla çıkmıştı ama yüreği adeta onun karşısında yanıp, kül oluyordu. Aldığı nefes bile ciğerlerine acıacı batıyordu.
"Bitti artık."
Öldürdüğü oğlunun bedenini süzdü. Bir kez daha nefret etti kendinden. "Burdan çıkmak için bir çabam olmayacak." Oğluna merhametle baktı. "Ama yemin ederim Oğuz. Kutay benim yüzümden sustu. Beni uyarmıştı."
Oğuz bu açıklamarın boşa olduğunu biliyordu ama yine de dinlemek isteyen tarafına engel olamıyordu. "Benden korktu...Uyarmasına rağmen. Dizlerimde ağladığı zaman anladım, oğlum benden korkuyordu."
Düz bir ifadeyle Civan Kara'ya baktı. Kutay'ın gözündeki korkuya şahit olmuştu Oğuz.
"Kaçtı zaten." Bunu derken içi acısa da Kutay'ı bulmak için özel bir çabaya girmeyeceğini biliyordu. İçi yeteri kadar öfkeli olsa da, yorgundu. "Onun için ekstra bir çabaya girmeyeceğim ama Civan Kara...Senin için iki elim kanda olsa bile peşini bırakmayacağım."
Oğluna acı bir tebessümle karşılık verdi. Kendi elleri ile kazandığı nefret ağır geliyordu, araladığı dudakları bir şey demek için açılsa da adeta mühürlenmiş gibi konuşamıyordu.
Oğuz son kez onu mahveden yüze bakıp, arkasına döndü. Kalbi attığı adımla bedenini kas katı keserken dudakları acıyla aralandı. Eli kalbine gittiğinde dizlerinin üstüne düşüp, saplanan ağrıyla inledi.
"Ah..."
"Oğuz? Oğuz!"
Telaşlı gözlerle oğlunu izledi.
"Oğuz!" Bedenine yüklenen korkuyla demirliklere yapıştı, çaresizce oğlunun o halini izliyordu. Oğuz aldığı nefesin yavaş yavaş kesildiğini hissettiğinde gözleri kararmaya başlamıştı.
"KİMSE YOK MU!"
Ses yoku.
"Siktiğimin karakolunda kimse yok mu lan!"
Oğlu için sesini duyurmak istiyordu.
Parmaklıkları yok etmek istercesine vurarken korku içerisinde oğlunun bedenine baktı. "Oğuz...oğlum." Dolan gözlerinden 1 yaş düştüğünde Oğuz'un bedeni yere düşmüştü.
Acıyla kasılan bedeni, gözlerini kapatmadan doldurmuştu.
Kafası Civan Kara'nın olduğu yöne düştüğünde oğlunun acıdan kıvranan yüzünü gördü. "Hayır..." dedi zorlukla. Oğuz acı bir tebessüm edip, gözlerini daha fazla dayanamayarak yumdu.
