Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oğuz&Caner.
"İnsan en dibe girmeyene kadar akıllanmaz, akıllandın mı Oğuz?"
Duyduğum sesle nefesim kesilmişti.
Onun sesiydi.
"Abi?"
Bana boş gözlerle bakıp, bir adım attığında karşımda oluşunu idrak etmiştim. Abim burdaydı.
"Burdasın."
Sesimi duymakta zorlanıyordum artık. Yediğim darbe sayıları, sayım dışı bir şey olmuştu.
"Bin arabaya."
Sesi hala eskisi gibiydi. Sert ve emrivaki. Bir insanın hiç bir şeyi mi değişmezdi? Yüzü, sesi, bakışı...Eski Caner karşımdaydı.
"Binemem." Dedim kafamı kaldırarak. "Ata'nın yanında niye değilsin?" Sorumla beraber kaşlarını çatmıştı. "Ne ima etmeye çalışıyorsun Oğuz ?" Onu kızdırmak işte bu kadar kolaydı.
"Biliyorsun...Sen her şeyi bilirsin abi." Ondan ne kaçardı ki? "Ata'nın yanında olmalısın." Keşke benim yanımda da olsaydı biraz...Biraz sevseydi ben elimdeki ile yetinmeyi öğrenirdim. Valizi kavradığımda beni arabayla kendi arasına alıp, öfkeyle soludu. "Ne zaman sizi ayırt ettim lan? Yanınızdan ayrıldım diye, öz değiliz diye sizi mi ayırt edeceğim ben!"
Titrediğimi hissettim.
"Yoktun." Dedim zorlukla.
"Gölgenden bile daha yakındım Oğuz."
O zaman neden beni kurtarmadın abi?
"Ben ölüyorum." Gözümden bir yaş süzüldü. "Ve sen beni kurtarmadın abi...O elime almaya korktuğum silahı kalbime sıkarken neden kurtarmadın ?"
Çaresizlik böyle miydi? Medet ummak istedikçe acı çekiyorsun. Utanç ayrı bir yerden dudaklarını mühürlüyor. Bunun azaptan ne farkı vardı ki?
Gözlerinde geçen acıya şahit oldum.
"İstemedim mi sanıyorsun Oğuz?" Sesinin titrediğine ilk kez şahit oluyordum. "Sen o silahla kendini vurduğun zaman bana da vurdun!" Dedi hiddetle.
Kafamı eğdim. Yüz karasıydım.
"Pes etmez dedim!"
"Pes etmedim..." Pes etmiş olsaydım şuan yaşıyor olmazdım. "Pes etmiş olsaydım kendi canıma 2. kez kıyardım abi." Şaşkınlıkla bana baktı. Eli havaya kalktığında atacağı tokatı bekledim.
"Ve inan bana yine gözümü kırpmazdım."
Havada kalan elini yumruk yaptığında bana inanamayan gözlerle bakıyordu. Gerçekler bunlardı, benim gerçeğimi en çok abim bilirdi.
