Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oğuz & Ata
Zaman her şeyin ilacı derlerdi. Zamanla iyileşilir, zamanla unutulur. Ben ne iyileşebildim ne de unutabildim. Yaralarım iyileşmeden yenileri eklendiğinde inandığım şeyler bir bir yok olmuştu.
Babam fırtınalı bir günde kolumdan tutarak evden attığında o an anladım. Yere düşen bedenimi kaldırmazsam bir daha kalkamazdım. O yağmur'un altında durmak ya da ağlamak bir şeyleri değiştirmeyecekti.
Ama eğer kalkarsam bir şeyler değişecekti.
Kalkmıştım. Üzerimdeki ince şeye rağmen o soğuk havayı hissetmek hoşuma gitmişti. Kendime bir yer bulamazsam soğuktan yere yığılacağımı hatırlatıyordu...Şanslıydım ki bir yer bulmuştum da. İstanbul'da terk edilen derme çatlar evler sokakta kalan herkese sıcak bir yuva oluyordu.
Gökhan'a da giderdim ama ailesiyle yaşadığı için bu onu zora sokardı.
Bulduğum evde 4 çocuk vardı. Gece yarısı olduğu için uyuyorlardı. Üzerlerine örttükleri karton parçaları ne kadar ısıtıyordu onları bilmiyordum ama hepimiz bir ev bulmuştuk.
O gün ayağa kalktığım için bir ev bulmuştum. Şimdi ayağa kalkarsam ne yapacaktım? O adamdan bu yapılanlar için intikam alacak gücü kendimde göremiyordum.
Buna rağmen yanında kalsın da istemiyordum. Aklıma kazınan her şey onun yüzünden olmuşken hiç bir şey yapmamak koyuyordu.
"Abi?"
Ata'nın sesiyle düşüncelerim sonlandığında o yanıma oturup, kupayı uzatmıştı.
"Daha iyi misin?"
Sesindeki endişeye iç çekip, gülümsedim. Uyandıktan sonra asla yanımdan ayrılmamıştı. Ve sürekli aynı soruyu soruyordu.
"İyiyim. Bu soruyu sormayı bıraksan mı artık?" Alayla dediklerimle dudaklarında gülümseme belirdi. "Bana gerçeği söyleyene kadar söyleyeceğim abi. Bence sende yalan söylemeyi bırakmalısın."
Tek kaşımı kaldırdığımda yüzündeki tebessüm silinmişti.
"Sana hemen anlat demiyorum, kendini hazır hissettiğinde anlatabilirsin...Yeter ki içine atma."
Ayağa kalktığında kafamı eğerek derin bir nefes aldım. Ondan bu gerçeği ne kadar saklayabilirdim bilmiyorum. Öğrenirse, benden uzaklaşmasını göze alacak kadar cesur değildim. Ata her şeyimken ona nasıl söylebilirdim ki ?
