Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kader.
Her kader bir parmak izi gibi eşi benzeri olmayıp, tek bir kişiye hitap ederken çakışan yollar olur. O çakışan yollar günü gelince ayrılsa da bir yer de izini bırakır.
Nasıl Ozan geride bıraktığı kardeşinin izini taşıyorsa, Oğuz da yaşadıklarının izini göğsünde taşıyordu. Biri daha gerçekleri kardeşlerine diyemezken diğeri yaşadıklarının altında eziliyordu.
Çakışmışlardı ama ayrılacaklarını bile bile yolları çakışmıştı.
Kutay titreyen elini zile götürdüğünde bedeni adeta olduğu yerden kaçmak istiyordu. Çalan zil önce Kutay'ı ardından Ozan'ı ürkütmüştü. Ozan bu zili çalanın kim olduğunu bilirken Yaman merakla kapıya bakıyordu.
"Ben bakarım."
Ozan kafa sallamakla yetinip, Efe'yi kucağından indirdiğinde gözleri açılan kapıya dikilmişti. Kardeşinin zayıflayan bedenini süzdü, sessiz bir iç çekişle Yaman'ın özlemle Kutay'a sarılışını izledi.
"Yaman abini boğmadan içeri geçmesine izin mi versen?"
Kollarını abisinden ayırıp, yüzünü süzdü. "İyi ki geldin." Neden geldiğini daha bilmezken gelişine sevinmişti. Kutay buruk bir tebessümle saçlarından öpüp, içeriye geçmişti. "Çok özlemişim seni."
"Özleyen insan şimdi mi gelir!"
Bu sitem hem Ozan'a hem de Kutay'a tebessüm kondurmuştu. "Geldiğime şükretmek yerine dediklerine bak." Kutay'ın kınarcasına dedikleri ile Yaman gözlerini devirip, bir kez daha sarılmıştı.
Kutay bu sarılıştaki özlemi en derinden hissederken Ozan kardeşlerinin en çok Kutay'a ihtiyacı olduğunu anlamıştı. "Babamla konuştun mu hiç abi?" Yaman kendisini ayırırken sorduğu sanki iki yüreği aynı anda kurşunla vurmuştu.
"Abi!" Efe Kutay'ın bacaklarına yapışıp, kollarını kucağına alması için kaldırdığında Yaman'ın sorusu havada asılı kalmıştı. "Efe'm." Kucağına aldığı kardeşinin ne kadar büyüdüğüne baktı. "Koca adam olmuşun sen."
Efe oldum dercesine kafasını salladığında Kutay kucağındaki kardeşi ile koltuğa yerleşmişti. Abisiyle göz göze geldiğinde çökmüş beden onu karşılamıştı. "Yaman saat geç oldu, Efe'yi yatır sonra da sen yat. Sabah bol bol vakit geçiririz."
Yaman az çok altında yatan imayı anladığında elini tuttuğu kardeşiyle odaya ilerlemişti.
"Yarın açıklamalıyız."
Ozan'ın dedikleri ile derin bir nefesi içine çekmişti. "Yüzüme bile bakmayacaklar ama öyle olsun." Kutay buna rağmen söylemeyi kabul edip, her şeyi göze almıştı. "Sana olan öfkesi sürse sürse 1 hafta sürer Kutay."
