"အကုန္ခ်ထားခဲ့..."
အတြင္းေရးမွူး လာေပးသည့္ စာရြက္စာတမ္းေတြကို ဝမ္ရိေပၚ သူ႔စားပြဲေပၚမွာသာခ်ထားခိုင္း သည္။ လက္ မွတ္ထိုးဖို႔ ေဘာပင္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ေသာ္ လည္း လက္မွတ္ထိုးခ်င္စိတ္ေတာင္ မရွိတာေၾကာင့္ စားပြဲေပၚတြင္ ေမးေစ့ကိုေမွးတင္ထားလိုက္သည္။
လက္တစ္ဖက္က ဖုန္းကိုထုတ္ၿပီး နံပါတ္တစ္ခုကို ႏွိပ္ေခၚေနေသာ္လည္း ျပန္ကိုမေျဖ။ ဟိုေန႔ညကတည္း က သူ႔ကိုမ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ေတာ့တာ သူအရမ္းေနရခက္သည္။ ဝရံတာဘက္ကိုလည္း ထြက္လာတာမေတြ႕ရေတာ့ သလို အိမ္ေရွ႕တံခါးဖြင့္လာတာလည္းမေတြ႕။
မသက္သာလို႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိသြားလည္း မ်က္ႏွာလႊဲသြားတာေၾကာင့္ စကားေျပာဖို႔ အခြင့္ကိုမရွိ။ေျပာေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြလိုပဲ သေဘာထားတာဆိုၿပီး၊ အခုက်ေတာ့ မေခၚနိုင္မေျပာနိုင္။ မပြင့္တပြင့္နဲ႔ ဘာမွန္းကိုမသိ။ ပါးေတာင္ရိုက္ခဲ့ၿပီးမွ မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္။ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ကိုရိုက္ခဲ့မိလို႔စိတ္မေကာင္းမ်ားျဖစ္ေနတာလား။
ဝမ္ရိေပၚ နက္ခ္တိုင္ကို ေလ်ာ့ခ်လိုက္ၿပီး အလုပ္ဆက္လုပ္ဖို႔ျပင္လိုက္စဥ္...
"ေဒါက္...ေဒါက္..."
"ဝင္ခဲ့ပါ..."
"သူေဌး..."
"အင္း..."
"လူတစ္ေယာက္က ေတြ႕ဖို႔ ခြင့္ေတာင္းေနလို႔ပါ..."
"ဘယ္သူလဲ..."
"ရာဂါမီ လို႔အမည္ရပါတယ္..."
ဝမ္ရိေပၚ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕လိုက္ၿပီးမွ...
"ဝင္ခဲ့ခိုင္းလိုက္..."
"ခြပ္..."
ရာဂါမီ ႐ုံးခန္းထဲသို႔ ေျခခ် လိုက္သည္ႏွင့္ ဝမ္ရိေပၚရွိရာသို႔ေလၽွာက္သြားလိုက္ကာ မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကိုထိုးခ်လိုက္သည္။ အငိုက္မိသြားသည့္ ဝမ္ရိေပၚက ႏွုတ္ခမ္းေထာင့္ကို ထိန္းကိုင္လိုက္ကာ...
"ေရွာင္းက်န႔္ လက္ပါတတ္လာတာ ခင္ဗ်ားဆီက တတ္လာတာပဲျဖစ္မယ္..."
"မင္း ဘာထပ္လုပ္လိုက္ျပန္ၿပီလဲ..."
"က်ဳပ္က ဘာလုပ္ေနလို႔လဲ...! ခင္ဗ်ားကသာ က်ဳပ္႐ုံးခန္းထဲထိေရာက္လာၿပီး ဘလိုင္းႀကီးလာထိုးေနတာမဟုတ္ဘူးလား..."
