Maybe Someday (Demercibal Series #3)

Chapter 19

Chapter 19

**

Tahimik akong nasa labas ng bahay habang nakatingin sa mga bituin. Mabuti pa ang mga bituin, kahit madilim... Nagliliwanag. Kahit sa dilim, maliwanag pa rin sila at hindi sila nahihirapan kumapa sa madilim nilang paligid.

It's funny how I used to hate Natanius but eventually I fell for him. 'Yung dating pagkairita ko sa kaniya, napalitan ng pagmamahal. Pero ngayon, ganito rin pala ang isusukli. Right. We're already done. Hindi man naging kami pero valid reason naman ang minahal namin ang isa't isa. Minahal niya ba talaga ako o akala niya lang mahal niya ako dahil nakikita niya sa'kin si Francine?

Huminga ako ng malalim. Napatingin ako sa bumaba mula sa isang sasakyan at nakita ko ang kapatid ko na may naghatid sa kaniya. May mga dala-dala siyang paper bags na mukhang gamit niya sa modeling, malalaki ang mga 'yon kaya for sure damit ang mga 'yon.

Napatingin siya sa kinaroroonan ko. Nawala ang ngiti sa kaniyang mata at naging pokerface ang kaniyang mukha. Hindi ko na lang siya pinansin hanggang sa makapasok siya sa loob, mukhang hindi na talaga kami magkakaayos. Kayleigh really throw hatred to us, kami ang sinisi niya sa pagkawala ni Daddy and I couldn't blame her.

I was about to turn my back but I saw Kayleigh behind me. She's not looking at me, nakatingin lang siya sa langit.

"Do you think Dad's okay in Heaven?" She suddenly asked me.

I was not prepared for this! She asked me about Dad. Hindi niya kailanman in-open ang ganitong usapan dahil galit siya. Kailanman hindi siya nagtanong sa'kin at hindi niya ako kinakausap nga ganito.

"I missed him." She painfully smiled.

Oh my god, Kayleigh.

"Kiana..."

She heavily inhaled, "It was a breakdown for me... sobra akong nadepressed... I blamed you and Mom and I hate it. I know wala kayong kasalanan but you couldn't blame me because I was hurt."

She slowly looked at me with tears in her eyes, "I envy you..." Her voice cracked, "I envy you for being strong. I know how much it shattered you when our father gone but you remained strong for Mom, for me, for our family."

My tears fell, "Kayleigh... Are you still mad at me?"

She looked at me, "I was really mad at you until I've realized all of your sacrifices. Wala kang kasalanan, Ate Nille."

Halos mapahagulgol ako ng iyak ng tinawag niya akong ate. After how many years, she called me 'Ate' again. Mula nung nawala si Papa, hindi niya na ako tinawag ng ate dahil kinalimutan niyang pamilya niya kami pero ngayon... Rinig na rinig ko.

"Dad died because of accident. I just blamed you because you were there when that accident happened." She continued. "All I thought you pushed him while he's taking his steps on the stairs... kasi nasa likuran ka niya." She explained everything to me.

Mas namulat ako kung bakit siya nagalit sa'kin. Mas naging malinaw sa'kin na mas kailangan ko siyang mahalin at hayaan na magalit dahil alam ko na ang reason. Malinaw na malinaw sa'kin.

I pressed my lips, "I didn't push him..."

"I know. I just got blinded by the hate..." She wiped her tears. "I'm sorry if I've been mean to you."

I nodded, "I'm your sister, Kayleigh. Kahit anong gawin mo, iisang dugo ang nananalaytay sa'tin. I'm not mad at you, I would never be because I understand you."

Nagulat ako ng bigla siyang umiyak at niyakap ako papalapit sa kaniya. Halos humagulgol siya sa pagkakayakap sa'kin kaya hindi ko maiwasan na itaas na lang din ang kamay ko at yakapin siya pabalik.