My nepenthe

|End of Regret|

İyi okumalar

Flashback

Lisa

"Lütfen benimle gel." dedim resmen Chaeyoung'un ayaklarına kapanarak.

"İyi tamam." dedi. Elini tutup zaten yakın olan o binaya, her şeyin başladığı o binaya, bisikletlerimizi sürmeye başladık.

***

Binaya geldiğimizde yine aynı yoldan çatıya çıktık. İkimiz de oturduk ve bacaklarımızı binadan aşağıya sarkıttık.

Aramızda bir sessizlik vardı ama bu sessizlik rahatsız edici değildi, tam tersine huzurlu bir sessizlikti bu.

Huzur bu muydu acaba?

"Lino'nun mezarı var mı Lisa?" diye sordu aniden.

"Var, niye sordun ki?" dedim.

"Belki bir gün birlikte gideriz diye sormuştum." dedi.

"Olabilir." dedim.

"Yani tabii istemiyorsan bir sey diyemem ama-" diyecekken sözünü kestim.

"Hayır, istiyorum Chaeyoung. Tam tersine birinin yanımda olmasına ihtiyacım var, bu kişi de sensin." dedim.

"Tamam o zaman." dedi ve güldü.

"Karlı günleri neden sevmediğimi anlatmamı ister misin?" dedi benimle göz teması kurmayarak.

Onun yanına yaklaştım ve tek elimle başını bana doğru döndürmesini sağladım.

Alınımı alnına yasladım ve gözlerimi kapattım.

"Anlat lütfen." dedim.

"Benden nefret edeceksin." dedi.

"Senden asla ama asla nefret etmem Chaeyoung, asla. Ne yaparsan yap ben yine, yeniden seni severim, tamam mı?" dedim anlayışla.

"Ama bu böyle bir şey değil." dedi. Ağzından istemsiz bir hıçkırık çıktı.

"Hıçkırıklarımı içime hapsetmemem gerektiğini bana sen öğrettin sevgilim. Şimdi niye benim yaptığım hatayı sen yapıyorsun, ben buradayım. Hep yanında olacağım, ben burada olduğum sürece hıçkırıklarını saklamayacaksın, bana söz verir misin?" dedim.

"Söz veriyorum." dedi.

"Şimdi anlat lütfen." dedim.

"Nereden başlayacağımı bilmiyorum. Benim annem ve babam çok kavga ederdi, sözlü de değil. Annem babama akıl almayacak şeyler yapardı ama babam annemi yine de severdi. Ben daha çocukken bu "aşk" dedikleri şeyin çok zehirli olduğunu anladım ama fikrim galiba değişiyor." dedi ve burukça gülümsedi.

"Neyse annem sadece babama değil bana da akıl almaz şeyler yapardı. Karlı bir gündü ben ise 9 yaşındaydım. Beni okuldan almışlardı çünkü hep sorun çıkartıyordum." dediğinde sözünü böldüm.

"Nasıl bir sorun?" diye sordum.

"Bir çocuğun kafasını duvara vurmuştum." dedi yutkunarak. Ben ise onu anlayışla dinliyordum.

"Mutfaktaydık, evet annem babama hep şiddet uygulardı ama hiç benim yanımdayken uygulamamıştı. O gün biz mutfaktayken annem babamın sesini kesmek için parmağını kesti. Bense şoka girmiştim, ondan sonra birkaç sey daha oldu ama hatırlamıyorum. Ben mutfaktan bahçeye açılan kapıdan dışarıya çıktım ve yerden bir taş aldım. Annem muhtamelen polisi arayacağımı falan sanmış, üstüme ölüm tehditleriyle yürüyünce onu-" diyecekken söyleyemedi ve ağlamaya başladı.