The Billionaires Brat

CHAPTER 23- Commute

Kinabuksan. Naaasar pa rin ako sa sarili ko kung bakit hindi ko na lang hinayaang maghanginan na naman si Z, edi sana kukunti 'yong gagawin niyang parusa sa akin ngayon- pero ano nga ba ang parusang gagawin niya sa akin? Is that too hard? I hope not, baka pagsisihan ko talagang ang dami dami kong sinabi kagabi na kung hindi ko sinabi kukunti sana 'yon. Huhuhu, naiiyak na ako. Hindi ko pa alam kung gaano kahirap ang parusa nagsisisi na agad ako sa ginawa ko kagabi.

Argh, ayaw ko nang magmukmok pa rito at baka puntahan pa ako ni Z nang hindi pa naman ako nakaka-toothbrush.

Tumayo ako at dumiretso na sa banyo para gawin ang mga ritwal ko. Nagtagal ata ako roon nang mga kalahating oras dahil napagpasyahan kong maligo na lang din kahit ang aga aga pa naman ngayon. Subrang proud nga ako sa sarili ko dahil 6:30 am pa ngayon pero ito at gising na gising na ako. Bakit? Dahil alam kong ganitong oras din gigising si Z, at ganitong oras niya ako bwi-bwisitin.

Nang matapos na ang lahat ay lumabas na ako roon at ganoon na lang ang paghinto ko nang makita kung sino ang prenteng naka-upo sa kama ko. "What the— anong ginagawa mo rito?" Mabilis kong bungad sa kaniya.

Sabi na, eh. Maaga pa ngayon pero nakaligo na siya lahat lahat, at subrang fresh niya na tingnan, samantalang ako? Nakaligo na rin lahat lahat pero antok na antok pa rin. I wonder why, malamig naman 'yong tubig na pinangligo ko, ah.

"Good, you're all set. I thought I still need to wake you up." Tumayo ito at naglahad nang kamay sa akin. Tiningnan ko lang 'yon nang nakakunot ang noo.

"Ano 'yan?" Mataray na tanong ko rito. Mas nagtataka lang tuloy ako sa mga kinikilos niya dahil sino bang hindi? eh 'yong mukha niya walang ka-emosyon emosyon. Fresh nga tingnan mukha pa ring bad mood.

"Hand. Obviously?" I laughed, full of sarcasm.

"Seriously, Z? Anong gagawin ko sa kamay mo?"

With no emotions plastered on his handsome morning face, "Hold it." he said.

He's so weird right now but I don't want to waste this opportunity, thinking that if I obey him immediately it would less my punishment.

Later on, amusement filled his eyes when no hesitation I held his hand, "Happy now?" I don't think he's happy. Is amusement consider as a good reaction? I don't know either.

Wala itong sinabi, at hinila lang ako palabas. Mahigpit din ang hawak nito sa kamay ko at talagang hindi niya ako binitawan hanggang sa makababa kami— not until bumungad sa amin si Solace at doon niya na ako binitawan.

"Sit." Nilahad niya ang upuan sa akin na kaagad ko ring sinunod. While Solace? she's just watching us silently. Silent nga pero 'yong tingin niya nagsusumigaw na nagseselos, pff.

"What do you want to eat?" Napatingin ako sa harapan ko. Madaming ulam roon kaya hindi ako makapili.

Umangat ang tingin ko sa kaniya. He's still standing besides me. "Did you cooked all of this?" Puno nang kuryusong tanong ko rito.

"Yes, but not only me.." nilingon nito si Solace, "she helped me." Solace smiled at him then she slowly walk towards him. Ang lapit lapit na tuloy nila sa isa't isa, at talagang hawak hawak niya pa ito sa braso.

Para ba hindi makawala, Solace? Tks. Takot na maagawan, no?

"Ah, really?" I feel so disappointed right now, and I don't know why.

With no hesitation, "Which one you cooked without no help from her?" I asked. Tinuro ko ang mga ulam, napalingon naman siya roon. Napangisi na lang ako nang makitang nakayukom na ang kamay ni Solace.

"This one," he pointed the vegetable food thingy.

"I want that one." I used my bratty tone, para malaman niya agad na hindi ako papayag 'pag hindi iyon.