Somewhere in Vigan

98

"Ma, I can handle myself. Nandito rin naman si Papa 'tsaka isang linggo lang kami rito." I assured her.

"[Basta, mag-ingat kayo. Russel, ikaw ang mag-drive ng kotse kaysa ang Papa mo. Mas maingat ka kaysa ro'n.]"

Napatango na lang ako sa mga bilin ni Mama. Pang-sampu niya na yatang sabi sa 'kin niyan. Simula kasi no'ng naaksidente si Leigh naging paranoid na si Mama sa tuwing bumabyahe ako.

"Ma, kailangan ko nang ibaba 'to. Pupunta na 'ko kay Papa. Ingat po kayo riyan."

"[Sige, 'nak. Love you.]"

"I love you most, Ma." I said before I dropped the call.

I put my phone inside my pocket after I dropped the call. Inilabas ko ang papeles na binigay sa 'kin ni Sir Lim para i-review ulit 'yon.

When Leigh died, I became more studious than before. Ginawa kong distraction ang pag-aaral para makalimot kahit sandali lang.

And now, I am already an architect, top 1 sa boards.

I sighed. "Are you proud of me, Leigh?" I asked, looking at the sky.

I smiled bitterly. As if naman na sasagot siya sa akin.

Itinuloy ko na lang ang paglalakad habang nire-review 'yong mga papeles. Busy ako sa pagbabasa to the point na hindi ko na napansin na may nabangga na pala ako.

"Para kasing tanga, e. Ganito ba mga tao rito? Hindi tumitingin sa dinadaanan?"

Pinay?

"Paniguradong hindi mo 'ko naiintindihan pero sa susunod, tumingin ka sa dinadaanan mo." she stated, rolling her eyes.

This can't be happening.

Tang... ina.

"Leigh?" I said, recognizing her face.

She looks like Leigh. Tang ina, hindi sila magkahawig. Magkamukha sila.

"Hindi ako si Leigh — ay shit hindi pala 'to Pinoy — what I mean is I am not Leigh. I'm Tatiana. Tati for short," sabi niya saka niya inayos ang bag na nakasukbit sa balikat niya. Napailing na lang siya saka umalis.

Fuck.

•••