Somewhere in Vigan

94

I took a deep breath as the wind started to blow softly. Bahagyang hinahangin ang buhok ko dahil sa may bintana ng bus ako nakaupo.

"Saan ang punta mo, hija?" tanong ng babaeng katabi ko.

"Vigan po," sagot ko.

"E, mukhang taga-Maynila ka. Bakit naman napapadpad ka sa Ilocos? Tapos wala ka pa yatang kasama," sabi niya na para bang nag-aalala sa akin.

I smiled. "I came from Manila po and maraming beses na po akong nakapunta ng Vigan. I think kaya naman po." I said, politely.

Tumango na lang siya saka umayos ng upo. Tumingin na lang din ako sa bintana para tignan ang tanawin sa labas.

Actually, hindi ako mahiluhin sa byahe. Antukin, oo, pero ngayon hindi ako matutulog. Mas dama ko kasi ang excitement kaya hindi ako inaantok.

I smiled as I realized that life became good as the time goes by. Nahanap ko na si Mama, okay kami ng mga friends ko, okay kami ni Papa, nakita ko rin si Lola, and of course, I found love.

I found him.

I want to thank the Almighty God because of that. Sa tulong Niya at sa tulong ng mga tao na nasa paligid ko, unti-unting gumaan 'yong bigat sa dibdib ko.

Dahil sa mga tao sa paligid ko, natutuhan ko rin mahalin ang buhay. Masama ang mundo lalo na sa mga taong may mabubuti ang puso. Aminado ako na hindi ako mabuting tao. I made mistakes. Sinumpa ko na nga rin ang Diyos dahil sa mga nangyayari sa akin pero ngayong okay na ang lahat, nakita ko at na-realize ko kung bakit Niya binigay 'yong pagsubok na 'yon sa akin.

Kasi alam Niyang kaya ko.

Habang nakatingin ako sa bintana, hindi ko maiwasang maramdaman na para bang nagewang-gewang ang bus. Hindi naman ganito ang takbo ng bus kanina.

"Kuya, what's happening?" I asked, controlling myself not to panic.

"Ma'am, walang... preno... Ma'am, mamamatay na tayo," nahihirapang sabi ng driver dahil hawak niya ngayon ang manibela, pinipilit iliko.

My tears started to fall. Tang ina, ito na ba 'yon? Am I going to die? I... I'm not ready... Kung kailan umu-okay na ang lahat, saka magiging ganito?

Pilit akong kumakapit sa upuan ko dahil sa galaw ng bus. 'Yong mga tao sa paligid ko ay nagpa-panic na. Palakas nang palakas 'yong iyak ng mga bata. Kinakalma sila ng mga magulang nila pero kahit 'yong mga magulang nila ay nagpa-panic na rin.

Hindi ko rin maiwasang tumingin sa bintana and...

Fuck, malapit kami sa bangin...

Tang ina naman, oh. Bakit ganito? Ang dami namin dito. Kawawa ako... Kawawa kami. Kawawa 'yong mga batang nakasakay rito.

Ayoko pa po... Please ayoko pa. Hindi pa 'ko handa...

•••