Somewhere in Vigan

note

I actually don't know how to start this. Hanggang ngayon hindi pa rin ako makapaniwala na natapos kong isulat 'to. I must admit, na-attach ako sa kanila. Lalo na sa pagkatao ni Seya.

Sa totoo lang, hindi pumasok sa isip ko na ganito siya matatapos. Hindi happy ending, hindi rin sad. Nasa inyo na kung happy ba ang ending nito or sad pero sa akin, happy.

Happy kasi naka-graduate si Russel kahit hirap na hirap siya sa pagkamatay ni Seya. Happy kasi naging architect pa rin siya despite sa nangyari. Happy kasi natutuhan na ni Seya mag-take ng risk. Happy kasi kahit sa kaunting panahon, natutuhan ni Seya kung paano maging masaya. At higit sa lahat, happy kasi nalaman niya na rin 'yong past niya bago siya mawala.

I want y'all to realize that happy ending doesn't mean they'll end up being together. This is not a fairy tale, honey.

Now, balik tayo sa meaning ng hiraeth. Hiraeth means, "a homesickness for a home to which you cannot return, a home which never was, the nostalgia, the yearning, the grief for the lost places of your past."

Nag-focus kasi ako before sa description ng series namin pero no'ng naisip ko 'tong plot, naisip ko rin na pasok siya sa meaning ng hiraeth.

Hindi ko na i-e-elaborate pa kasi feel ko naman gets niyo na 'tsaka hirap ako i-elaborate kaya kayo na lang mag-adjust 😩

This story reminds me of Paglubog ng Araw at Pagsibol ng Buwan. My first poetry here on Wattpad. Seya and Russel was like sun and moon. Naghahabulan, nagkakasalisihan, pero kahit anong gawin, hindi nila nagawang magtagpo gaano man nila gustuhin.

'Yon ang pinagkaiba ng SIV sa PNAAPNB. Sa tula, nagtagpo sila sa huli. Parang eclipse. Pero dito, hindi.

Anyway, thank you for reading this. I hope you learned something from Seya and Russel.

With love,
Yna.

FINISHED WRITING: 06/09/2022

•••