အေႂကြေစ့ေလးတစ္ေစ့ [Completed]

အပိုင္း၃၃[Z]

一个钢镚儿(A lucky coin)

အပိုင္း၃၃

ငါ မင္းကို သတိရတယ္။

ငါ မင္းကို အရမ္းသတိရတယ္။

ယမ့္ဟန္ ငါ မင္းကို အရမ္းသတိရတယ္။

ယမ့္ဟန္ေနခဲ့ဖူးသည့္ အိမ္ေရ႔ွမွ ျဖတ္ေလ်ွာက္သြားသည့္ အခ်ိန္တိုင္း ၊ ထိုအိမ္ဘက္ကို ခ်ူယိ အၿမဲတမ္း လွမ္းၾကည့္တတ္သည္ဆိုေသာ္လည္း လမ္းမကို ျဖတ္ၿပီး တံခါးနားဆီကိုေတာ့ တစ္ခါမွ မသြားခဲ့ေပ။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ထိုအခန္းကို ထပ္ငွါးေပးလိုက္ေလသည္။မိသားစု သံုးေယာက္ပင္။ထိုအိမ္နားမွ ျဖတ္သြားသည့္အခ်ိန္တိုင္း အသက္ငယ္ငယ္ ကေလးေလးတစ္ေယာက္က အိမ္မွထြက္လာကာ ေက်ာင္းကိုလမ္းေလ်ွာက္သြားေနသည္ႏွင့္ အၿမဲတမ္း ႀကံဳရတတ္သည္။

ယမ့္ဟန္ႏွင့္ ၪီးေလးယမ့္တို႔၏ အေငြ့အသက္မ်ားမွာ ေမွးမိွန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။

အေငြ့အသက္ကို ရွာရခက္လာေလ ၊ ပိုၿပီးသတိရလာမိေလ ျဖစ္ေနသည္။

မိနစ္အနည္းငယ္ေလာက္ မစဥ္းစားလိုက္လ်ွင္ ၊ တစ္ေန့ေန့မွာ ေမ့ေပ်ာက္သြားမည္ကို ေၾကာက္ေနရသည္။

ယမ့္ဟန္ကို အရမ္းသတိရသည္။

မိမိမွာ ဤပံုစံအတိုင္း တစ္ခ်ိန္လံုး သတိရေနရမည္ကိုလည္း ေၾကာက္မိသည္။

အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ယမ့္ဟန္ႏွင့္အတူ လက္ေတြ့က်က် လမ္းမေပၚ လမ္းေလ်ွာက္ေနၿပီျဖစ္ၿပီး ၊ ယမ့္ဟန္၏ အသံကိုလည္း ၾကားေနရေလၿပီ။အသာေလး ယိမ္းလိုက္ပါက ယမ့္ဟန္၏ လက္ကိုပင္ ထိလို႔ရေနၿပီး ၊ မိန္းကေလးေတြကို လွည့္စားလို႔ရသည့္ မ်က္လွည့္ကိုလည္း လုပ္ျပခိုင္းလို႔ရေသးသည္။

ထိုအခါမွသာ လက္ေတြ့ျဖစ္လာသလိုမ်ိဳး သူတစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခံစားလာရသည္။

သူ ယမ့္ဟန္ကို ရွာေတြ့ခဲ့ၿပီ။

ယမ့္ဟန္က ထြက္မသြားဘူး ၊ ဒီေနရာမွာ ရိွေနေသးတယ္။

ယမ့္ဟန္က သူ႔ကို ထူးဆန္းသည့္သူဟု မေျပာခဲ့ေပ။သူ႔ကို မပုန္းကြယ္ခဲ့ေပ။သူ႔အေဖရဲ့ကိစၥေၾကာင့္ ခပ္တန္းတန္း ဆက္ဆံတာမ်ိဳးလည္း မရိွေခ်။