一个钢镚儿(A lucky coin)
အပိုင္း၄၀
မိမ္ိမွာ ထိခိုက္ခံစားလြယ္သည့္ လူ ျဖစ္ေနသလားေတာ့ ခ်ူးယိ မသိေပ။ဒီအသက္ဒီအရြယ္ ေရာက္သည္အထိ ၊ တစ္ေလ်ွာက္လံုး ကိုယ့္ကို သူမ်ားေတြ သတိမထားမိသြားေအာင္ ကိုယ္ေဖ်ာက္ထားသလို ေနခဲ့ၿပီး ၊ သူတစ္ပါး၏ အရိပ္အကဲကိုလည္း ၾကည့္ေနခဲ့ရသည္။သို႔ေသာ္လည္း ေရွာင္လႊဲ၍ မရႏိုင္သည့္ နာက်င္မႈမ်ားကို သူ မသိက်ိဳးကြၽံျပဳ၍ ေနေနခဲ့သည္။
သ္ို႔ျဖစ္၍ တစ္ခါတစ္ေလတြင္ သူ ထိခိုက္ခံစားလြယ္ေနၿပီး ၊ တစ္ခါတစ္ေလက်ျပန္ေတာ့လည္း တံုးအအ ျဖစ္ေနတတ္ျပန္သည္။
သို႔ေသာ္လည္း ယမ့္ဟန္ႏွင့္ ပတ္သတ္သည့္ ကိစၥမ်ိဳးဆိုလ်ွင္ေတာ့ ၊ သူ အရမ္း ခံစားလြယ္ေနတာမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ယမ့္ဟန္က စကားျပန္ေျပာသည့္ လူ မရိွပဲ ၊ နံပါတ္လည္း မေပၚသည့္ ဖုန္းအ၀င္တစ္ခုကို ျပန္ေျဖဆိုလိုက္ၿပီး ေနာက္မွာေတာ့ ၊ အေတာ္ေလး အေတြးပ်ံ့ေနလ်က္ရိွသည္။
"ငါ ကားတစ္စီးကို တ္ိုက္ေအာက္ဆီ ေခၚထားတယ္"
မနက္စာ စားၿပီးသြားသည့္ ေနာက္မွာေတာ့ ယမ့္ဟန္က ဖုန္းကိုထုတ္ယူ၍ ကားတစ္စီးေခၚလိုက္ကာ
"မင္းကို ေက်ာင္းထိေရာက္ေအာက္ ပို႔ေပးလိမ့္မယ္"
"ငါ ဘတ္စ္,ကား စီးသြားလည္း ရပါတယ္"
ခ်ူးယိ ေၾကာင္အသြားမိၿပီး
"ကား,ေခၚစရာ မ,မလိုပါဘူး"
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး"
ယမ့္ဟန္ ျပန္ေျပာသည့္ စကားက အေတာ္ေလး ရိုးရွင္းလွသည္။
ခ်ူးယိလည္း ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ေပ။ကားေရာက္လာသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ သူ ယမ့္ဟန္ႏွင့္အတူ တိုက္ေအာက္ကို ဆင္းလာခဲ့လိုက္သည္။
ကားက ယမ့္ဟန္ကို အရင္ဆံုး ေဟာ္တယ္ဆီ လိုက္ပို႔ေပးေလသည္။ယမ့္ဟန္ ကားေပၚမွ ဆင္းသည့္ အခ်ိန္တြင္ ကားျပတင္းေပါက္ေပၚ လက္တင္၍ သူ႔အား ၿပံဳးျပလာၿပီး :
"ေက်ာင္းကို ေရာက္ရင္ ငါ့ဆီ မက္ေဆ့ပို႔လိုက္ၪီး"
"အင္း"
![အေႂကြေစ့ေလးတစ္ေစ့ [Completed]](https://img.wattpad.com/cover/313353574-64-k77759.jpg)