" ၿပီးမွ ဒီအိမ္က တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုျပန္လိုက္ပို႔ခိုင္းေတာ့မယ္..ဦးေအာင္မေစာင့္နဲ႕ ျပန္ႏွင့္ေတာ့ေနာ္.."
" ေအး..ေအး... ဦးေအာင္ျပန္လာႀကိဳရမယ္ဆိုလည္းဖုန္းဆက္လိုက္ေလ..."
" ဟုတ္ကဲ့.."
ဒရိုင္ဘာဦးေလးေအာင္ကိုမွာၿပီးလ်င္ အိမ္ေရွ႕ဆင္ဝင္ေအာက္မွာ ခပ္ျဖည္းျဖည္းစက္သပ္ရပ္ေပးလိုက္သည့္ကားေပၚကေန မဏိကအေျပးကေလးဆင္းလာလိုက္သည္။ခရင္မ္ေရာင္ ျဖဴထပ္ထပ္နဲ႕ဖားလ်ားေဝေနသည့္ အိမ္တံခါးမႀကီးရဲ႕ ခန္းစီးကိုလက္ကေလးနဲ႕တြန္းဖယ္ကာ ေျပးအဝင္။အဝင္ဝတည့္တည့္မွာခ်ထားသည့္ ေျခသုတ္ဖုံကို နင္းမိကာ ေလ်ာခနဲပါသြားလ်က္ ေခ်ာ္လဲက်ေတာ့မလိုျဖစ္သြားပါသည္။
"အေမ့.."
" အမေလး.... မဏိရယ္ ျဖည္းျဖည္းလာပါ... ေခ်ာ္လဲေနပါ့မယ္... မနက္က ေကာင္မေလးေတြ ၾကမ္းတိုက္ထားတာ ၾကမ္းကေခ်ာေနတယ္သမီးရဲ႕ "
မဏိက ေက်ာေပၚကေန ပခုံးေရွ႕ကိုျပဳတ္က်လာတဲ့ဆံပင္ကေလးေတြကို အေနာက္ဘက္ဆီ ျပန္ပစ္ပို႔တင္လိုက္ရင္း ေဒၚဝင္နီကို အဟဲ ခနဲမ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးရယ္ျပလိုက္ပါသည္။ပန္းႏုေရာင္ဇာပြင့္ရယ္ဒီမိတ္ဘေလာက္စ္နဲ႕ ဆြဲသားထမီစကပ္အနက္ေရာင္တို႔ျဖင့္ လင္းဝင္းလွပေနေသာ ေဒၚဝင္နီ႕ကို ေငးေငးကေလးၾကည့္ကာ။
"ဟင္ အန္တီဝင္နီကလွလွေတြနဲ႕ပါလား....ဘယ္သြားမလို႔လဲအန္တီ..."
" အန္တီေဈးႀကီးခဏသြားမလို႔ သမီးရယ္....သမီးတို႔အဘြားလည္းပါတယ္... ဝယ္စရာေလးလည္းရွိလို႔.... အျပင္လည္းထြက္ရင္းနဲ႕..."
အန္တီဝင္နီကေတာ့ ဘယ္ေတာ့ၾကည့္ၾကည့္ ေက်ာ့ေမာ့လွပေနတာပဲ။ေသြးေႏွာသူမို႔ အသားကလည္းျဖဴႏွစ္ကာပန္းေရာင္ေျပးေနသည္။ဒီေတာ့ ဘာဝတ္ဝတ္လိုက္ဖက္လွပကာထင္းလင္းေနတာေပါ့။ႏုကလည္းႏုသည္။မိတ္ကပ္ကေလးသင့္တင့္ေအာင္ျပင္ကာ နီညိုေသာဆံပင္ကေလးကပိုကရိုထုံးဖြဲ႕ထားရင္ ခ်မ္းလိုလူပ်ိဳဖားဖားသားတစ္ေယာက္ရွိနိုင္တဲ့အ႐ြယ္လို႔ေတာင္မထင္ရေပ။
အန္တီဝင္နီ႕ကိုအားက်လိဳ႕ေတာ့ အိမ္ကအေမကို လွလွပပေနဖို႔ေျပာလို႔မရပါ။မဏိတို႔ေမေမကိုၾကည့္လိုက္ရင္ သနပ္ခါးက်ဲက်ဲနဲ႕ ဆံပင္ကိုေနာက္တြဲထုံးကာ ရိုးစင္းေသာ အဝတ္အစားပုံစံမ်ိဳးနဲ႕သာျမင္ရမည္။ေမေမက မိတ္ကပ္မလိမ္းတတ္။လူေတာသူေတာထဲသြားရင္ ေနာက္တြဲဆံထုံးရိုးရိုးကေန ျပင္သစ္ဆံထုံးေပ်ာက္ေျပာင္းထုံးကာ ျမန္မာဝတ္စုံဝမ္းဆက္ေလာက္ဝတ္လိုက္တာသည္ ေမေမ့ရဲ႕ အဆန္းျပားဆုံးေသာ အလွအပျပင္ဆင္မႈပါပဲ။
