အစိုးရိမ္ႀကီးစိုးရိမ္ပူပန္ခဲ့ၾကရေပမယ့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလုံးပင္ ထင္ရသေလာက္ ဒဏ္ရာမျပင္းထန္ခဲ့ၾကပါ။ျပင္းျပင္းထန္ထန္စိတ္လႈပ္ရွားမႈ ထိတ္လန႔္တုန္လႈပ္မႈတို႔ေၾကာင့္သာ သတိလစ္ေမ့ေမ်ာသြားတာျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသည္လည္း ေဆး႐ုံေရာက္ေရာက္ခ်င္းပင္ သတိျပန္ရလာပါသည္။
ခ်စ္သူႏွစ္ဦးသည္ တစ္ေယာက္က လူနာကုတင္ေပၚ ေနာက္တစ္ေယာက္က ကုတင္ေဘးလူမမာေမးလာသူတို႔ထိုင္သည့္ ခုံတန္းလ်ားရွည္ကေလးေပၚ မနီးမေဝးကေလးထိုင္ၾကလ်က္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္ခတ္လိုက္လ်င္ပဲ ေပ်ာက္ဆုံးသြားေတာ့မွာကို စိုးေနရသေယာင္ အငမ္းမရမြတ္မြတ္သိပ္သိပ္ပင္ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိၾကလ်က္သား။စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာျဖစ္ပဲ ေငးၾကည့္ေန႐ုံျဖင့္ဘာတစ္ခုမွမလိုအပ္ေတာ့ေအာင္ ျပည့္စုံလုံၿခဳံေနသလို မ်က္ဝန္းတို႔မွာေႏြးေထြးၾကည္ႏူးႏွစ္သိမ့္လ်က္သားပင္။
ေဝးကြာေနေသာကာလအတြင္း ဘာေတြမ်ားေျပာင္းလဲသြားသလဲဆိုတာ အေသးစိတ္စစ္ေဆးေနသကဲ့သို႔ တစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚကအစိတ္အပိုင္းတစ္ခုခ်င္းစီကို အသက္ပင္မရႈမိေအာင္ အေမာတေကာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ရွာေဖြၾကည့္ရႈေနမိၾကကာ သတိလက္လြတ္ျဖင့္တမန္ အတင္းအက်ပ္ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ ခ်မ္းရဲ႕လက္ဖဝါးေလးတစ္ဖက္သည္လည္း နာက်င္လ်က္ ေသြးမေလ်ာက္ေတာ့သျဖင့္ထုံ၍ပင္ေနၿပီ။ဒါေပမယ့္ ၾကည္ျဖဴစြာပင္အပ္ႏွင္းလ်က္ ထိုလက္ကေလးကို ႐ုန္းမထြက္နိုင္ပါေခ်။
ပုံမွန္အားျဖင့္ ျပင္ပေဆး႐ုံေဆးခန္းေတြကလက္ခံမွာမဟုတ္သည့္ ထိခိုက္မႈေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ တျခားေနရာကိုလည္းေခၚမသြားရဲ။ဒီေဆး႐ုံႀကီးကေတာ့ ေဒၚျမသက္ထားရဲ႕ မိသားစုဆရာဝန္ႀကီးက ေဆး႐ုံအုပ္ခ်ဳပ္သူသဖြယ္ရာထူးေနရာယူထားသည့္ ေဆး႐ုံႀကီးမို႔ ဒီကိုပဲစြတ္႐ြတ္ေခၚလာရကာ အမႈအခင္းအရႈပ္အေထြးမျဖစ္ပြားေအာင္ မနည္းလိုက္လုပ္ေနရသည့္ သိဒၶိကလည္းဟိုေျပးဒီေျပးနဲ႕အနားမွာမရွိပါ။
ေဆးထည့္ေဆးထိုးၿပီး၍ ဆရာဝန္ သူနာျပဳမ်ားလည္းအနားမွာမရွိ တံခါးေစ့ပိတ္႐ုံသာျဖစ္ေသာအခန္းငယ္ထဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သာလြတ္လပ္ေအးခ်မ္းစြာရွိေနၾကပါသည္။ခ်မ္းကေလးမွာ အျမင္အားျဖင့္ေတာ့ ဒဏ္ရာမျပင္းထန္လွဘူးဆိုေပမယ့္ ေခါင္းကလည္းဒဏ္ရာနဲ႕ သတိလစ္သည္အထိျဖစ္ထားသျဖင့္ ဓာတ္မွန္ရိုက္ဘာညာအစုံစစ္ေဆးကာ ေဆး႐ုံမွာေနရဦးမည္။သူကေတာ့ အေပၚယံဒဏ္ရာမ်ားသာျဖစ္သျဖင့္ အခ်ဳပ္အလုပ္ေလာက္သာ.. ေသာက္ေဆးမ်ားယူကာ ဒီေန႕ပဲဆင္းလိုလ်င္ဆင္းနိုင္ၿပီ။
