ကားေမာင္းေနရင္းက ေဘးမွာပါလာသည့္ ခ်မ္းကို တမန္က တစ္ခ်က္ငဲ့ေစာင္းၾကည့္လိုက္ပါသည္။ခ်မ္းက အိစိအိစိ သၾကားကပ္ ဂ်ယ္လီေပ်ာ့တစ္ထုပ္ကို လက္ထဲမွာကိုင္ထားၿပီး တစ္ခုၿပီးတစ္ခုထုတ္ကာ တၿမဳံ႕ၿမဳံ႕ဝါးလာသည္။ရင္ဘတ္မွာ ဝက္ဝံ႐ုပ္ျဖဴျဖဴေလးပါေသာ စပို႔ရွပ္အကၤ်ီအညိုေရာင္ပြပြႀကီးနဲ႕ ဒူးဆစ္ေတာင္ မေက်ာ္ခ်င္ေသာ ေဘာင္းဘီတိုရယ္...ဆံပင္တြန႔္ကေလးေတြနဲ႕ ရဲစိုေသာ ႏႈတ္ခမ္းထူကေလးေတြေၾကာင့္ ခ်မ္းက ရွိရင္းစြဲအသက္ထက္ ပိုၿပီးကေလးဆန္ေသာ ႐ုပ္ကေလးမ်ိဳးျဖစ္ေနပါသည္။
႐ုပ္ကေလးတင္လားဆိုေတာ့ မဟုတ္... အလိုလိုက္ခံရသည့္ တစ္ဦးတည္းေသာ သားပီပီ... စိတ္ကလည္းမရင့္က်က္လွပါ။ၿခံထဲကို ေန႕တိုင္းလိုက္ေနေပမယ့္.. အမည္ခံသက္သက္ပါပဲ...ဘာမွမယ္မယ္ရရ အကူအညီရလွတာမဟုတ္....(ရဖို႔လည္း မေမွ်ာ္ေတာ့မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးဘူးေပါ့ေလ) ခိုင္းရင္ေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္လုပ္ပါသည္။လုပ္ေနမက်ေတာ့ အခ်ိဳးမေျပတာရယ္.... လက္ေက်ာေလးက မတင္းတာရယ္နဲ႕.။တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ၿခံထဲက ဝန္ထမ္းမိသားစုကကေလးေတြနဲ႕ ကစားၿပီးျပန္တာ... ဒါပဲအလုပ္ရွိ၏။အကူအညီမရတဲ့အျပင္ ပ်ိဳးပင္ေတြေရာက္တဲ့ေန႕မ်ိဳးဆို အလုပ္ကရႈပ္ရႈပ္ လူေတြကရႈပ္ရႈပ္ ခ်မ္းကလည္းကေလးေတြနဲ႕ ေပါင္းကာ ရႈပ္မွရႈပ္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အစထဲကိုက သူ႕သူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးေတြနဲ႕ အဆက္အသြယ္ျပတ္ရင္ ၿပီးေရာလို႔ သေဘာထားထားတာမို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲရႈပ္ရႈပ္ စိတ္ရွည္ရွည္ထားေနရ၏။ပ်င္းၿပီးမလိုက္ေတာ့ဘူး လို႔ ဂ်ီမက်တာကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ေနရေသး။
အရင္ေန႕ေတြကေတာ့ ၿခံကျပန္လ်င္ ခ်မ္းကို ဒီပါခ်မ္းျမအထိ အရင္ျပန္လိုက္ပို႔....ၿပီးမွ တမန္က ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္သည္။ဒီေန႕ေတာ့ ဘုရားဖူးျပန္လာသည့္ ဧည့္သည္ေတြဆီက လူႀကဳံလက္ေဆာင္ ေတြပါလာတာကို အိမ္မွာအရင္ဝင္ထားရမွာမို႔ အိမ္ကိုပဲအရင္ေမာင္းလာခဲ့လိုက္ပါသည္။သူတို႔ရပ္ကြက္ လမ္းသြယ္ထဲကို ခ်ိဳးေကြ႕လိုက္ၿပီးလ်င္ သုံးေလးၿခံမွ်ေက်ာ္ လိုက္ပါက တမန္တို႔အိမ္ကိုေရာက္ၿပီ။အိမ္ေရွ႕နားကိုအေရာက္မွာ ေစ့ပိတ္ထားေနက် ၿခံတံခါးက အသင့္ဖြင့္ထားတာမို႔ ေမာင္းဝင္လိုက္ပါသည္။ၿခံထဲမွာ ရပ္ထားသည့္ တစ္ျခားကားတစ္စီးကရွိေန၏။
