ပိတ္ရက္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္... ၾကားရက္ေတြမွာပဲျဖစ္ျဖစ္...ေရွာ့ပင္စင္န္တာေတြကေတာ့ အၿမဲလူစည္ကားေနတာပင္။ဆိုင္ခန္းေတြကမ်ားသေလာက္ လူေတြကလည္း တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ပခုံးခ်င္းတိုက္ကာပင္တိုးတိုးေဝွ႕ေဝွ႕အေရးတႀကီးသြားလာေနၾကပါသည္။
မအက္စတာနဲ႕ မဂ်ဴလီတို႔က အေရွ႕ကေန ႏွစ္ေယာက္သားတိုးတိုးတြတ္တြတ္တိုင္ပင္ညွိႏွိုင္းကာ တစ္ဆိုင္ဝင္တစ္ဆိုင္ထြက္နဲ႕ ေျခေထာက္မေညာင္းသလို သြားေနၾကေလသည္။ဟိုဆိုင္ဝင္လိုက္ ... အစတစ္စကိုကိုင္ၾကည့္ကာ ေဈးေမးလိုက္.. တိုင္ပင္လိုက္။ေနာက္တစ္ဆိုင္ကိုကူးလိုက္ ေဈးေမးလိုက္ ျပန္ထြက္လာလိုက္။
မိန္းကေလးမ်ား လွဖို႔ပဖို႔အတြက္ဆိုရင္ အေတာ္ပင္အခ်ိန္ေပးနိုင္ၾကသလို အေတာ္လည္းအပင္ပန္းခံနိုင္ၾကတာပါေပ။မေမာမပန္းေဆးမ်ား သုံးစြဲထားၾကသလို နာရီဝက္တစ္နာရီမကလည္း ဆိုင္ေတြထဲပတ္ကာ ေလ်ာက္ေနနိုင္ၾကေလသည္။သူတို႔ကသာသူတို႔ေဇာကပ္ေနလို႔မေမာ။ခ်မ္းမွာျဖင့္ အေနာက္ကေနေလ်ာက္လိုက္ရင္း ခါးေတြေတာင့္ကာ ဖေနာင့္ေတြနာေနေလၿပီ။ဒါေတာင္ ခ်မ္းက ရိုးရိုးတန္းတန္းကြင္းထိုးဖိနပ္ပါးနဲ႕။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာျဖင့္ တစ္ေယာက္ကဖိနပ္ျမင့္ခုံထူ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေဒါက္ႀကီးနဲ႕။
" ခရစ္စ္... ေမာေနၿပီလားဟဲ့.."
နဖူးမွာ စို႔ေနသည့္ ေခြၽးစေတြကို လက္ဖ်ံနဲ႕ပင့္သုတ္ေနတာျမင္သြားသည့္ မဂ်ဴလီက ရယ္ၿပီးေမးသည္။ခ်မ္းက ရွက္ရွက္နဲ႕ၿပဳံးရင္း။
" ဒါေလာက္လမ္းေလ်ာက္ေနမက်ေတာ့ ပူလို႔ပါ....မေမာပါဘူး မဂ်ဴလီရဲ႕..."
ဆိုင္တိုင္းက ေလေအးေပးစက္လႊတ္ထားတာမို႔ ေအးစိမ့္ေနတာေတာ့မွန္ပါရဲ႕။ဒါေပမယ့္ လူေတြကမ်ားလြန္းကာ လူေငြ႕နဲ႕ျပန္မြန္းအိုက္ေလွာင္ပိတ္တာရယ္ လမ္းေလ်ာက္ရတာနဲ႕ဆိုေတာ့ ပူတာကေတာ့ပူတာပါပဲ။
ေနာက္လထဲမွာ မဂ်ဴလီရဲ႕ မဂၤလာပြဲရွိေလသည္။ဘုရားေက်ာင္းမွာေဆာင္မွာမို႔ သတို႔သမီးကဂါဝန္ သတို႔သားက ဆု(တ္)နဲ႕ျဖစ္မည္။သတို႔သမီးက ဝယ္ဒင္ဒရက္စ္ကိုငွားမဝတ္ခ်င္တာမို႔ ခ်ဳပ္ဖို႔ အစရွာရေလသည္။ၿပီးေတာ့ တစ္ဆက္ထဲဖိနပ္နဲ႕ လက္ကိုင္အိတ္အတြက္ပါတိုက္ဝယ္မွာျဖစ္သည္။ခ်မ္းက အႀကိဳေတာ္ အပို႔ေတာ္။ခ်မ္းတစ္ေယာက္ထဲေတာ့မဟုတ္ပါ။အစ္ကိုေတြေမာင္ေတြထဲက ကားေမာင္းတတ္တဲ့လူက အားတဲ့လူကအားသလို တစ္လွည့္စီလိုက္ပို႔ေနရတာပင္။ဒီေန႕ကေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္လည္းျဖစ္တာမို႔ ခ်မ္းအလွည့္။ကားေမာင္းအထုပ္ဆြဲ။
