ေလွကားထစ္ကို ခ်ိဳးေကြ႕ေကြ႕လိုက္ျခင္းပင္ အျပင္ဘက္သံပန္းတံခါးမွာခ်ိတ္ပိတ္ထားခဲ့သည့္ ေသာ့ကိုမျမင္ရလ်င္ သိဒၶိေရာက္ေနၿပီပဲ ဟု တမန္က သေဘာေပါက္လိုက္ပါသည္။
ေစ့႐ုံေစ့ထားေသာသံပန္းကို တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းဆြဲဖြင့္သည့္အသံေၾကာင့္ အထဲကသစ္သားတံခါးကပါ ပြင့္လာကာ မ်က္ႏွာတစ္ခုထြက္ျပဴလာသည္။
" သိဒၶိ.."
သိဒၶိကသူ႕ကိုျပန္ႏႈတ္မဆက္ပါ။ရႈတည္တည္႐ုပ္နဲ႕သာအိမ္ထဲကိုျပန္ဝင္သြားသျဖင့္ သူလည္းပဲေနာက္ကေနလိုက္ဝင္လာရပါသည္။
ဒီအိမ္က သိဒၶိရဲ႕အိမ္...အိမ္ဆိုေပမယ့္ တိုက္ခန္းတစ္ခန္းသာပါပဲ။စားပြဲတစ္လုံးနဲ႕ခုံႏွစ္လုံးအျပင္ ဘာပရိေဘာဂမွမရွိ။အိပ္ရာေတာင္ သူလာအိပ္ျဖစ္မွာေမြ႕ရာတစ္တုံးဝယ္ထည့္ထား႐ုံသာ။ေအာက္ထပ္မွာကေဈးဆိုင္ေတြ အေပၚထပ္က လူေနအိမ္။အိမ္ေရွ႕ကလည္း ၿမိဳ႕မေဈးႀကီးကိုသြားေသာလမ္းမို႔ ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြ ဆိုင္ေတြနဲ႕ အခ်ိန္ျပည့္စည္ကားရႈပ္ေထြးေနတတ္သည္။ဒါေပမယ့္ အေပၚထပ္လူေနတိုက္ခန္းေတြဆီကိုက်ေတာ့ တစ္ခန္းစီအတြက္ေလွကားသီးသန႔္နဲ႕မို႔ တစ္ခန္းနဲ႕တစ္ခန္းဆုံစည္းပတ္သတ္စရာမရွိ။တံခါးမႀကီးနဲ႕သံပန္းႏွစ္ထပ္လုံးကိုပိတ္ထားလိုက္လ်င္ အျပင္က အသံဗလံေတြကလည္းအထဲကိုဝင္မလာနိုင္ေတာ့သျဖင့္ ေလာကႀကီးနဲ႕အဆက္အသြယ္ျပတ္ကာ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းသြားတတ္ပါသည္။
ဒီတိုက္ခန္းကေလးကို သိဒၶိဝယ္ထားတာၾကာၿပီ။ရွိမွန္းေတာင္ ဘယ္သူမွသိပ္မသိ။သိဒၶိကိုယ္တိုင္လည္းသိပ္မလာပါ။သူ႕အလုပ္ထဲကဧည့္သည္ေတြကို ဧည့္ခံဖို႔လိုတဲ့အခါမ်ိဳး...သူငယ္ခ်င္းေတြစုကာ ေဟးေလးဝါးေလးလုပ္ခ်င္တဲ့အခါမ်ိဳးေလာက္သာသုံးတာ။တမန္ဒီကထြက္သြားၿပီး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္မွ ပထမဆုံးျပန္ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္တုန္းက ေမေမတို႔ကလည္းမရွိ။သူကလည္းဘယ္သူ႕အိမ္ကိုမွတက္မေနခ်င္တာကိုသိသြားတဲ့ သိဒၶိက သူ႕ကိုဒီတိုက္ခန္းေလးရဲ႕ ေသာ့ကိုေပးခဲ့ပါသည္။
" တည္းခိုခန္းတစ္ခုခုတက္ေနလည္းရပါတယ္ကြာ.."
သူအားနာသျဖင့္ ျငင္းေတာ့ျငင္းပါေသးသည္။တကယ္ဆိုေမေမတို႔မရွိေပမယ့္ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ေနလည္းရတာပဲ။သူကကို မသြားခ်င္တာ။အိမ္မွာျပန္ေနလ်င္ သူေရာက္ေနေၾကာင္း တျခားလူေတြသိသြားၾကမွာေပါ့။သူအဲ့ဒီလိုေျပာမိသျဖင့္ သိဒၶိကေတာ္ေတာ္ပင္စိတ္ဆိုးပါသည္။
