ေရေႏြးတစ္အိုးတည္ကာ ေခါက္ဆြဲထုတ္ေဖာက္ထည့္ဖို႔ေစာင့္ေနသည့္တမန္သည္ သူ႕ခါးကိုဖက္တြယ္လာေသာအထိအေတြ႕ေၾကာင့္ လွည့္မၾကည့္ပဲၿပဳံးမိပါသည္။
" ထူးထူးဆန္းဆန္း မနက္အေစာႀကီးနိုးလို႔ပါလား.."
" မနက္သုံးနာရီကတည္းကနိုးေနတာ ကိုကိုရဲ႕... ထေတာ့မယ္လုပ္ၿပီးမွ ေမွာင္ေနလို႔ဇေဝဇဝါျဖစ္ၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ သုံးနာရီပဲရွိေသးတာနဲ႕ ျပန္အိပ္လိုက္တာ.... အၾကာႀကီးေနမွျပန္အိပ္ေပ်ာ္တယ္.."
မေတာ္တဆထိလိုက္မိသည့္ ခ်မ္းရဲ႕လက္ကေလးမ်ားမွာေရခဲကိုင္လာသလိုေအးစက္ေနပါသည္။တမန္က ခါးမွာပတၱာခ်ိတ္သလို အခ်င္းခ်င္းခ်ိတ္ဆက္ထားသည့္ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကိုဆြဲျဖဳတ္ကာ ခ်မ္းကိုအေရွ႕ဘက္ဆြဲထုတ္ယူလိုက္ၿပီး ခပ္တင္းတင္းေပြ႕ဖက္ထားလိုက္လ်က္ သူ႕ထက္အရပ္ပုတာမို႔ အေလာေတာ္ကေလးျဖစ္ေနတဲ့ ခ်မ္းရဲ႕ငယ္ထိပ္ေလးအေပၚ သူ႕ေမးေစ့ကိုဖိတင္ထားလိုက္ပါသည္။
" ေပ်ာ္သလား ခ်မ္းကေလး..."
ခ်မ္းသည္စကားမျပန္။တမန႔္ရင္ခြင္မွာ မ်က္ႏွာအပ္လ်က္ အကၤ်ီေခါင္းေဆာင္းမွတြဲေလာင္းက်ေနေသာ ႀကိဳးကေလးမ်ားကို လိမ္ခ်ည္ျဖန႔္ခ်ည္ေဆာ့ကစားရင္း ၿပဳံးမူၿငိမ္သက္ေနခဲ့သည္။
ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္းနီးပါး ေမေမနဲ႕ ဖုန္းအျပန္အလွန္ေျပာၾကရင္း ခ်မ္းတို႔ကို ျပန္လာခဲ့ၾကေတာ့ဟု လူႀကီးေတြက အမိန႔္ခ်မွတ္လိုက္ေလသည္။ဒီအေၾကာင္းကို ကိုကို႔ဆီဝမ္းသာအားရသတင္းျပန္ေပးေပမယ့္ သူထင္သလိုထပ္တူဝမ္းသာသြားပုံမရ။ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိပဲ တည္တံ့ေနေသာ မ်က္ႏွာထားေၾကာင့္ ေပ်ာ္ခ်င္တာပင္ ရဲရဲဝံ့ဝံ့မေပ်ာ္ဝံ့ပါ။အရိပ္အျခည္ၾကည့္လ်က္ေနရေလသည္။
"ကိုကိုကေကာအိမ္ျပန္ရမွာ မေပ်ာ္ဘူးလား..."
"ခ်မ္းကေကာ ဒီမွာေနရတာ မေပ်ာ္ဘူးလား.."
မဆိုင္းမတြျပန္ေမးလိုက္သျဖင့္ ဘာျပန္ေျဖရမွန္းမသိပဲ စိတ္ရႈပ္လ်က္ႏႈတ္ဆိတ္သြားသည္။ဒီမွာေနရတာလည္းေပ်ာ္တာေပါ့။ဒါေပမယ့္ လူႀကီးမိဘေတြၾကည္ျဖဴလက္ခံစြာ ကိုကိုနဲ႕အတူအိမ္ကိုျပန္ရမွာကိုေတာ့ ပိုၿပီးမႏွစ္သက္ပဲရွိပါ့မလား။မလိုမလားမႀကိဳဆိုၾကတဲ့ေနရာကိုဆိုရင္ေတာ့တစ္မ်ိဳးေပါ့... အခုက ျပန္လာပါေတာ့လို႔ပင္ တခုတ္တရေခၚေနၿပီပဲ။ကိုယ္ကလူငယ္ အျပစ္ကလည္းလုပ္ထားေသးလ်င္ လူႀကီးကျပန္ေခၚတဲ့အခါ နာခံစြာျပန္သြားလိုက္ဖို႔ပဲရွိတာမဟုတ္ဘူးလား။
