တမန္သည္ ျပန္သင့္ၿပီဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထပ္ထပ္ အသိေပးႏွိုးေဆာ္ေနပါလ်က္ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ေျခတစ္လွမ္းစာပင္မလႈပ္ရွားမိေခ်။သူလာတဲ့အခ်ိန္ဟာ သန္းေခါင္နီးေနၿပီ။တစ္ေယာက္ေယာက္ေတြ႕သြားရင္ ဘယ္လိုမွမသင့္ေတာ္ပါ။အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ ေမေမတို႔ကေကာ ညနက္သန္းေခါင္ႀကီး မေျပာမဆို ကားတစ္စီးနဲ႕သားကေပ်ာက္ေနတာသိလ်င္ မည္သို႔ေနမည္နည္း။မဟုတ္တာတခုခုလုပ္တာလို႔ ေတြးမွာမဟုတ္တဲ့တိုင္ စိတ္ပူမွာကေတာ့အေသအခ်ာပင္တည္း။
အဲ့ဒီထက္ပိုဆိုးတာက ဒီပါခ်မ္းျမက တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ခ်မ္းသူ႕အခန္းထဲမွာသူမရွိတာကိုသိခဲ့လ်င္.... အခ်ိန္မေတာ္အိမ္ေရွ႕မွာရပ္ထားတဲ့ကားတစ္စီးေပၚေရာက္ေနတာမ်ားသိခဲ့လ်င္။
ေခါင္းထဲမွာထူပူေနေအာင္ ျဖစ္နိုင္ေခ်ေတြကိုေတြးေတာရင္ေမာေနမိေပမယ့္ ရင္ခြင္ထဲကခ်မ္းကိုေတာ့တြန္းမထုတ္ရက္... တြန္းမထုတ္နိုင္... တြန္းမထုတ္နိုင္တဲ့အျပင္ ေဝးသြားမွာစိုးသလို ပို၍ပင္တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ေထြးဖက္ထားမိေသးသည္။အသံဗလံကင္းရွင္းတိတ္ဆိတ္ေသာ ညအခါ... လူသူဟူ၍လည္းတစုံတေယာက္မွမရွိပဲ... အေႏွာင့္အယွက္ကင္းလွေသာ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းသည့္ ကမာၻထဲမွာ ခ်မ္းနဲ႕သူနဲ႕ႏွစ္ေယာက္ထဲ။ရင္ခ်င္းအပ္ေနေအာင္ ၾကားေလေသြးမရတဲ့အထိ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္က်စ္ကပ္ေနေအာင္ဖက္တြယ္ကာ... တစ္ေယာက္အသက္ရႈသံ... ရင္ခုန္သံကိုပင္ က်န္တစ္ေယာက္က ၾကားေနရသည့္ကားအတြင္းေနရာက်ဥ္းက်ဥ္းကေလးမွာ။အခ်စ္ကငယ္ထိပ္အထိအဆိပ္တက္ေနသလို တမန္သည္ မ်က္ႏွာလွည့္လိုက္လို႔ ထိေတြ႕လိုက္မိသည့္ခ်မ္းရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းတိုင္းကို မနမ္းရွိုက္မိတဲ့ေနရာမရွိေတာ့ဘူးထင္သည္။ေမးဖ်ားကေလး ပခုံးကေလး လည္တိုင္ကေလး.... လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြ....ဆံပင္ကေလးေတြ။ေသြးေၾကာယွက္ျဖာလ်က္ပူေႏြးႏူးညံ့ေသာပါးကေလးေတြကိုေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္အထပ္ထပ္ပင္။
သူလိုလူႀကီးတပိုင္းဝင္ေနသည့္ ေယာက်္ားရင့္မာႀကီးပင္လ်င္ ဤမွ်ရင္ခုန္လွိုက္ေမာကာ အသက္ရႈမဝသလို ႏြမ္းလ်ယစ္မူးေနရလ်င္..ခ်မ္းလို အခ်စ္နဲ႕ပီပီျပင္ျပင္မႀကဳံဖူးေသးေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္လုလင္ပ်ိဳကေလးကားဆိုဖြယ္ရာမရွိ။ခ်စ္သူရဲ႕အထိအေတြ႕မွာ တဆတ္ဆတ္တုန္မွ် နစ္ျမဳပ္ေပ်ာ္ဝင္ကာ မ်က္လႊာပင္မပင့္နိုင္ေအာင္ မိန္းမိန္းမူးမူးေပ်ာ့ေခြေနေတာ့သည္။
