"သားငယ္ေလး..ထမင္းမစားေသးဘူးလား..."
ေမေမက ေနာက္ကေနေအာ္ေခၚေနတာကို " ေနာက္မွ.."လို႔ျပန္ေျဖကာ ေလွကားထစ္ေတြေပၚကိုေျပးတက္လိုက္မိသည္။ၿပီးေတာ့မွ အားနာသြားရကာ...ေမေမ့ကိုလွည့္ၾကည့္ရင္း မ်က္လုံးေလးေတြရီေဝသြားေအာင္ၿပဳံးလိုက္ၿပီး...
" ဗိုက္မဆာေသးဘူး ... ေမေမရဲ႕... ခဏေနမွစားမယ္ေနာ္..."
ေလသံခ်ိဳကေလးေသြးၿပီးမွျပန္ေျပးတက္သြားတာကို ေမေမကေတာ့ ဘာမွမေျပာပဲၿပဳံးၾကည့္ရင္းက်န္ခဲ့သည္။ေမေမကေတာ့ ခ်မ္းကို ဘယ္ေတာ့မွဆူဖို႔စိတ္မကူး။ဘာလုပ္လုပ္ခ်စ္ေနတာပဲ။ဘြားဘြားသာဆို "လူႀကီးကိုစကားေျပာတာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီးေသခ်ာမေျပာဘူးလား" ဆိုၿပီးဆူမွာ..။ခါတိုင္းပိတ္ေလ့မရွိတဲ့...(ပိတ္မပိတ္ေတာင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္သတိထားမိတာမဟုတ္ပါဘူး) အခန္းတံခါးကို ဒီေန႕ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာေလးေစ့ပိတ္လိုက္သည္။ၿပီးေတာ့မွ ျပာရင့္ေသာ ညေကာင္းကင္အေရာင္နဲ႕ အိပ္ရာခင္းစဖားဖားေဝေဝျဖာက်ေနေသာ ေမြ႕ရာထူထူေပၚကို ဒိုင္ဗင္ပစ္ဝင္ကာ ေမွာက္ရက္ႀကီးၿငိမ္သက္ေနမိေလသည္။
ထမင္းမစားခ်င္ပါဘူး.. ထမင္းမွမဟုတ္ အခုခ်ိန္မွာ ဘာကိုမွမစားခ်င္....
မနက္ထဲက စားထားတဲ့တစ္နပ္စာပဲ ဗိုက္ထဲမွာရွိတာ... အဲ့ဒါကလည္း အခုခ်ိန္ေလာက္ဆို အစာေက်ေလာက္ၿပီ...ဒါေပမယ့္...ရင္ထဲမွာ အလိုလိုျပည့္ေန၏။ေရေတာင္မေသာက္ခ်င္။မ်က္လုံးေတြကိုမွိတ္ထားေပမယ့္ တစ္မ်ိဳးေသာေရာင္စဥ္ေတြယွက္ျဖာေနသည့္ အၾကည့္ေႏြးေႏြးေတြကိုျမင္ေယာင္ဆဲ။နားနားကပ္ကာအခုပဲေျပာလိုက္သလို စကားသံေတြကို ပဲ့တင္ထပ္ေနသလို ၾကားေယာင္ဆဲ။
ေဆး႐ုံမွာတုန္းကေတာ့ ဘယ္သူေတြဘာေျပာေနသလဲဆိုတာပင္ မသိနိုင္မၾကားနိုင္ေလာက္ေအာင္ထူပူေနခဲ့တာ။ၿပီးေတာ့ ကိုကို႔ကို မ်က္လုံးခ်င္းမဆုံမိေအာင္ အသည္းအသန္ေရွာင္ဖယ္ေနခဲ့ရတာ။အေရွ႕ကိုအတင္းတိုးၿပီး ကေလးေပါက္စကိုအရမ္းပဲစိတ္ဝင္စားေနသေယာင္ ငုံ႕ၾကည့္ေနခဲ့ရတာ လည္ပင္းေတြေတာင္ေညာင္းယူရပါေရာ။တကယ္ဆို ဒါေလာက္ျဖစ္စရာဘာလိုလဲေနာ္.... ကိုကို႔စကားက ဘာမွမွမဟုတ္တာ... ရိုးရိုးေျပာတာလို႔ေတြးလည္းရသလို.... စေနာက္သလို မသိသလိုပုံစံနဲ႕ ေအးေအးေဆးေဆးရယ္ေမာေနလိုက္ရင္လည္းၿပီးေနတာ.... ဘာအေတြ႕အႀကဳံမွမရွိဖူးတာလည္း မဟုတ္ပဲနဲ႕....အရင္ကလည္း သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးေတြ အခုမွျမင္ဖူးတဲ့မိန္းကေလးေတြနဲ႕ေတာင္ မထိခလုတ္က်ီစယ္ေနာက္ေျပာင္ဖူးတာေတြ မေရတြက္နိုင္ေအာင္ရွိဖူးတာပဲဟာ..
