ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံးကို ေပးဆပ္အပ္ႏွင္းကာ တစ္ဘဝလုံးစာမေျပာင္းလဲတမ္း ခ်စ္ခင္ျမတ္နိုးသြားရေတာ့မည့္ လူသားကေလးတစ္ေယာက္ကို ပထမဆုံးစတင္ေတြ႕ျမင္ခဲ့ဖူးတဲ့ေန႕တုန္းက တမန္အသက္ဆယ္ႏွစ္မျပည့္တျပည့္ မူလတန္းေက်ာင္းသားကေလးဘဝသာရွိေသးတာေပါ့။
"သား... ထမင္းစားၿပီးရင္ အဝတ္အစားလဲထားေနာ္.... ဘြားတို႔အိမ္ကိုသြားရမယ္..."
ေက်ာင္းကျပန္လာေသာ တမန႔္ကိုေမေမကထိုသို႔ေျပာသည္။တမန္တို႔ ဘြားလို႔ေခၚရတဲ့ ဘြားဘြားေဒၚျမသက္ထားက တမန္တို႔နဲ႕ဘာမွမေတာ္ပါ။ေမေမနဲ႕လည္း အမ်ိဳးမစပ္။ေဖေဖနဲ႕လည္းေသြးမေတာ္ပါေခ်။ေမေမ့ အစ္မ အန္တီေဒၚ ေ႐ႊစကားဦးရဲ႕ ေယာကၡမျဖစ္သူဘြားေလး ေဒၚ ျမသက္ႏြယ္ရဲ႕ အစ္မသာျဖစ္ပါသည္။
မိဘႏွစ္ပါးတၿပိဳင္နက္ထဲ ဆုံးပါးသြားတဲ့ ေမေမတို႔ညီအစ္မႏွစ္ဦးဟာ.. ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႕ပင္ မိဘမဲ့ကေလးမ်ားအျဖစ္ေလာကႀကီးမွာ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႕က်န္ရစ္ခဲ့ၾကပါသတဲ့။ဦးေလးေတာ္စပ္သူရဲ႕အိမ္မွာ ဦးေလးမိန္းမရဲ႕ အညိုအညင္ကိုခံကာ ကပ္ရပ္မွီခိုေနခဲ့ရတဲ့ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကို ေဒၚျမသက္ထားကသမီးအရင္းကေလးေတြလိုပဲ ေစာင့္ေရွာက္ၾကင္နာေမတၱာေပးခဲ့ပါသည္။အ႐ြယ္ေရာက္လာၾကေတာ့လည္း အစ္မအႀကီးျဖစ္တဲ့ အန္တီေ႐ႊစကားကို ဘြားရဲ႕ညီမ ေဒၚျမသက္ႏြယ္ကေမြးတဲ့ သား ကိုဒီပနဲ႕ ထိမ္းျမားလက္ထပ္ေစခဲ့တာမို႔ ေ႐ႊစကားဦးက ဒီပါခ်မ္းျမရဲ႕ မိသားစုဝင္ျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။နဂိုကမွ ဘြားကိုခ်စ္ခင္ရိုေသလွတဲ့ ေမေမတို႔ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ဟာ အန္တီစကားနဲ႕အမ်ိဳးပါေတာ္စပ္သြားတဲ့အခါ ေျပာစရာပင္မရွိ။ဘြားကို အန္တီစကားတင္မက ေမေမကပါ မိခင္အရင္းကဲ့သို႔ ခ်စ္ခင္ျမတ္နိုးကာ ရိုေသေလးစားဝပ္တြားခယရလွပါသည္။
ကိုဒီပရဲ႕ညီ ကိုရန္ေနာင္နဲ႕စံပယ္ျဖဴဟူေသာ..အတြဲအစပ္ကိုလည္း ဘြားကစီမံခဲ့ေသးတာပါပဲ...ဒါေပမယ့္.. ေလးေလး ရန္ေနာင္က ေအာ္ရယ္သည္တဲ့...
"တသက္လုံး ညီမအရင္းလိုေနလာတာ...ကိုယ္အိပ္ရာထဲအေပါ့စြန႔္တာလည္း သူသိ... ကိုယ္ကလည္းသူ႕ကိုၾကည့္လိုက္ရင္...
