Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
11. BÖLÜM
İntiharın bir çok farklı yolu vardı.
Kimileri bileklerini keser, bedenlerinden akan kanları göz yaşı niyetiyle izlerlerdi; kimileri avuç dolusu ilaçlar içer, şifa bulmak niyetiyle sığındıklarını ölmek için kullanırlardı; kimileri boyunlarına bir ip sarar ve binlerce mücevherin yer edinebileceği tenden ruhlarını çekip alırlardı.
Kimi insanlar ise, birine güvenir, bütün hataları ve bütün ihtimalleri göz ardı eder, son anlarını kalplerini dileyerek yaşamayı seçerlerdi.
Güvenmek Bir intihardı, bende o intihara ilk kez kucak açmış olan biriydim.
İntiharımın sonucunda ölür müydüm yoksa güvenmeyi seçtiğim O kişi beni kurtarır mıydı bilemiyordum. Bunu zamanla öğrenecektim.
Eve gelmiştik. Arabadan indim ve sarsak adımlarla bahçeye girdim. Regl olmuştum ve bunu üzerine oturduğum buz gibi olan kayanın sayesinde fark etmiştim. Kasıklarımda ince bir sızı baş gösteriyordu. Geçen ay dönemimi rahat geçirmiştim ama bu ay öyle olmayacak gibi duruyordu.
Elimi karnıma bastırarak koşar adım odama çıktım. Çekmeceden önce bir tane ped sonra da iç çamaşırımı alarak banyoya girdim. Belim ağırıyordu, kendimi bir an önce yatağa atıp uyumak istiyordum.
Üzerimdekilerden henüz kurtulmuştum ki banyonun kapısı çaldı. "Küçük, iyi misin?" İç çamaşırımı giydikten sonra bir kaç saniye etrafıma baktım ama aradığım şey ne yazık ki yoktu. Yanıma eşofman almayı unutmuştum.
"İyiyim," Dedim sıkıntılı bir sesle. "Ama eşofmanımı unutmuşum." Bir süre hiç bir cevap gelmedi ama sonra kapı hafifçe aralandı ve elindeki eşofmanı o küçük aralıktan uzattı.
"Teşekkür ederim," Dedim ve elindeki eşofmanı hemen üzerime geçirdim. Bütün işimi hallettikten sonra elimi hafifçe karnıma bastırarak dışarı çıktım. "İyi misin?" Diye sordu yeniden. Cevap vermek yerine sadece başımı salladım.
Yatağa doğru yürümeye başladığımda ellerini belimde hissettim. "Bu gece de yanımda uyusan, Küçük?" Dedi burnunu saçlarımın arasına bastırırken. Ellerimi karnımı sarıp sarmalayan parmaklarının üzerine bastırdım. "Olmaz," Diye cevaplandırdım sorusunu. O'ndan uzaklaştım ve tam karşısına dikilerek harelerine baktım. "Her şeye çok kolay ayak uydurmuşum gibi görünüyor ama içimdeki duyguların beni nasıl yorduğunu bilemezsin, Samet. Önce kendimi dinlemeliyim, ne istediğimle yüzleşmeliyim." Başımı sağa sola salladım. "Hazmetmem gereken o kadar fazla şey var ki, yalnız kalmam gerekiyor."
Sesli bir nefes verdi. "Haklısın," Dedi başını yavaş yavaş sallarken. Ellerini omuzlarıma bastırdı ve alnıma bir öpücük kondurdu. "Kendinden ne zaman emin olursan, isterse 10 yıl sürsün, ne zaman hazır olduğunu hissedersen beni kabullenmeye," saçımı kulağımın arkasına sıkıştırdı ve devam etti. "Hep bir adım arkanda olacağım, bekleyeceğim, Küçüğüm."
