Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
7.BÖLÜM
Yabancılaşmak ve alışmak.
Yeni doğan bir bebek, annesine olduğu gibi hayata da yabancı olurdu. Ve yine o bebek; zamanla ailesine olduğu gibi hayata da alışırdı.
Küçük bir çocuk, öğretmenine olduğu gibi okumaya da yabancı olurdu. Ve yine o çocuk; zamanla ödevlere alıştığı gibi okumayı da öğrenirdi.
Evlenen bir kadın, evine olduğu gibi kocasına da yabancıydı. Ve yine o kadın; zamanla yemek yapmaya olduğu gibi kocasına da alışacaktı.
18. Yaşımın 10., evliliğimin ise 1. Ayını yaşıyordum. 1 aydır yabancı olduğum evdeydim ve alışkanlık dört bir yanımı sarmıştı. Önce onunla konuşmaya alışmıştım, sonra uyandığımda evde olmayışına, sonra akşamları yorgun bir halde eve gelişine, sonra bir sabah baş ucuma bıraktığı telefona. Odama alışmıştım, abimin yolladığı kitaplarım beni biraz daha itmişti bu alışkanlığa. Mutfağa alışmıştım, hatta üst katta ki kilitli odaya.
Rapunzel'in olmayışına ve Hayalden Çocuğun öfkesine alışmıştım.
Alışmak insanoğlunun en kötü özelliğiydi çünkü her alışkanlık, bir acıyla kaybedilirdi.
Bir eve alışırdınız lakin bir gün oradan ayrıldığınızda boşluğa düşerdiniz.
Bir kıyafete alışırdınız ama bir gün o kıyafet yırtılır ve siz fark etmeden dolabınızda hâlâ onu arıyor olurdunuz.
Bir yemeğe alışırdınız fakat tansiyonunuzun olduğunu öğrenir ondan vazgeçmek zorunda kalırdınız.
Bir kitap karakterine alışırdınız lakin sonunda yazarın onu öldürdüğünü öğrenirdiniz.
Bir insana alışır ve sonunda terk edilirdiniz...
Hayat alışkanlıktan ve onun ardında getirdiği acılardan ibaretti.
Kendi zihnimi keşfettiğimden beri alışmayı sevmezdim. Kendime hep alışmamayı öğütler ama öğüdümü tutmayı da başaramazdım. Kuleme alışmıştım çünkü hiç bir zaman oradan çıkacağımı düşünmezdim; abimin soğukluğuna alışmıştım çünkü hiç bir zaman bana sarılacağını sanmamıştım; ablama alışmıştım çünkü hiç bencilliğinin beni öldüreceğini beklemezdim.
Alıştığım her şeyin beni yanılttığını görmüş ama her şeye rağmen Prens'e alışmıştım.
Hayatımın en yoğun ve en yorucu 1 ayı olmuştu. İlk günler sadece onun eve gelmesini beklerken, sonraları Su ablalara gitmeye başlamış, Damla'yla arkadaşlık kurmuştum.
İlk kez bir arkadaşım olmuştu.
Şimdi yine elimdeki kaşıkla tencereyi karıştırıyor ve Onun gelmesini bekliyordum. Sevdiği yemekleri bilmiyordum ama şimdiye kadar ne yaptıysam hepsini yemişti. Bugün ise karnıyarık ve pilav yapmış, vereceği tepkiyi merak ediyordum.
