"Shake? Nie, dzięki!"

rozdział 33

10 DNI PÓŹNIEJ

- Tak, wylądowaliśmy. Teraz idziemy po walizki. - Mówiła Alex trzymając jedną ręką telefon, a drugą dłoń Nasha. - Tak mamo, wiem. Wiem, mówisz mi to już trzeci raz w ciągu tej rozmowy. - Alex spojrzała rozbawiona na Nasha, który uśmiechnął się do niej uroczo. - Dobra mamo. Zadzwonie później, pa! - Dziewczyna szybko się rozłączyła, bo nie chciała dłużej rozmawiać z jej rodzicielką.

Alex schowała telefon do torebki.

- To co: zabieramy walizki i do domu? - Spytał chłopak przeczesujac jedną ręką włosy.

- Yhym. - Alex pokiwała głową. - Cameron z Valerią moją na nas czekać?

- Cameron powiedział, że mamy przyjechać do domu i potem może pójdziemy coś zjeść na miasto. Co ty na to?

-Jestem za. - Zaśmiała się dziewczyna.

Po odebraniu walizek wyszli z lotniska i skierowali się do samochodu Nasha, który zostawili tu dwa tygodnie temu, jak przyjechali na lotnisko. Wsiedli do auta wcześniej pakując do bagażnika walizki. Pojechali do domu.

*dom dziewczyn*

- Valeria, gdzie są te kieliszki? - Spytał Cam grzebiąc w przeszklonej szafie stojącej w salonie.

- No tam na górze. - Odpowiedziała dziewczyna stawiając na stół talerze.

- O, mam! - Powiedział i wziął 4. Postawił je na stole i objął Valerię. - Zazdroszczę im. - Powiedział po chwili.

- Komu? Czego? - Spytała Valeria marszcząc brwi.

- No Alex i Nashowi. Niedługo zostaną rodzicami. Zapewne wyprowadzą się do jakiegoś wspólnego domu, może nawet poza LA.

- Chcesz to i my zamieszkajmy razem, ale po ślubie. - Valeria zaśmiała się, ucałowała chłopaka w policzek i wróciła do kuchni. Tam zaczęła kroić warzywa na sałatkę.

Chłopak poszedł za nią i usiadł na krześle przy małym stoliku.

- Ale chodzi mi o to, że oni jakby mają już ułożoną sobie przyszłość. W sensie dziecko...

Dziewczyna oderwała się na chwilę od krojenia i obróciła głowę w stronę chłopaka.

- Czyli ty... - Zaczęła.

- Chcę zostać ojcem, Valeria. Zawsze o tym marzyłem. - Westchnął. - Wyobrażasz sobie to? Takiego małego brzdąca biegającego po domu i krzyczącego 'Tata! Mama!'. Takiego malucha, którego można by było nauczyć grać w football, nauczyć pływać.

- A jeśli byłaby to dziewczynka? - Spytała rozbawiona Val i obróciła się całkowicie w stronę chłopaka.

- To wtedy miałaby piękny pokój, miałaby mnóstwo lalek i domków.

- Ja jak byłam mała to nie byłam zachwycona takimi zabawkami. Wolałam się bawić z siąsiadem, który miał super wielgachną wyścigówkę. - Dziewczyna pokazała rękoma wielkość auta. - Ale cie rozumiem.

Cameron się zaśmiał i wstał. Pocałował dziewczynę.

- Wiem co powiesz... 'Nie Cameron, może potem pomyślmy o dziecku', prawda? - Spytał chłopak.

Dziewczyna przez chwilę się nie odzywała. Chłopak wpatrywał się w jej oczy.

- A właśnie nie. Nie potem. - Uśmiechnęła się w stronę narzeczonego.