Blue or Red? Vminkook

IV💙

Merhaba çiçeklerim

Geç geldiğim için üzgünüm. Bölümde ne yazdım bilmiyorum. Umarım seveceksiniz.

Hatırlatmak isterim ki, olaya sadece tek taraflı bakmayın.

Güzelce yorum yapın. Yorumlarınızı okudukça mutlu oluyorum.

Sınır: 80 yorum, 50 oy

Taehyung’dan

Zorlukla gözlerimi aralayabildim. Başımda müthiş bir ağrı vardı. İlk önce beyaz tavanla karşılaştım. Olanlar teker teker zihnimi ele geçirdiğinde gözlerim doldu.

Dikelmeye çalıştığımda bana endişeyle bakan Jungkook’u gördüm. “Taehyung, uyandın sonunda” diye elimi tuttuğunda gözyaşlarım süzüldü.

“Jun-jungkook Mavi nerede? Nereye gitti? Beni bırakmadı değil mi?”

O beni sorarken ben ona sevdiğim adamı sordum. Çok bencilim. Biliyorum...

“Şşt sakinleş lütfen Taehyung. O seni bırakmadı. Sadece doktor arkadaşlarıyla konuşmaya gitti”

Derince nefes almaya çalıştım. Fakat neye yarar? Boğazımda bir taş varmış gibi oksijenin ciğerlerime ulaşmasına izin vermiyordu sanki.

Yanaklarım tamamen sırılsıklam olmuşken rezil göründüğümden emindim. Güçsüz, korkak. Oldukça zayıf bir benlik.

Dolu gözlerinle titreyen iki elimi de benimkine nazaran küçük ellerinle sardın. Dudaklarında beni yatıştırmak için bir tebessüm vardı.

“O gelecek şimdi. Seni böyle görmesin. Çok korktu zaten. Fazla yorgun ve üzgün. Bir de seni yine böyle görürse yıkılır”

Kendimi küçük bir çocuk gibi hissettim. Jimin’in bana her zaman yaklaştığı gibi yaklaştı çünkü. Mavimin bana hep bir baba edasıyla yaklaştığı gibi.

Kapı açıldığında anında yüzümü o tarafa doğru döndüm. Gördüğüm mavi saçlar yüreğime su serperken titreyen ellerimdeki uzuvlar varlığını kaybetti.

Jungkook ellerini arkasına saklayıp Jimin’e bakmazken ben yine bencil oldum.

“Ji-jimin... Gitmedin...”

Hızlı adımlarla yanıma gelip ellerimi tutup alnıma öpücük kondurdu. “Seni bırakmam Alba. Söz verdim bir kere” diye emin sesiyle konuştuğunda fısıldadım.

“Ka-kabus gördüm Mavim. Gidiyordun. Arkana bakmadan gidiyordun”

Ağlamam şiddetlenirken Jungkook’un az önce bana dediği onca şeyi çöpe atmıştım sanki. Gözyaşlarıma engel olamıyordum.

“Sadece kabustu Taehyung. Lütfen bize odaklan. Sakinleşmen gerek. Titriyorsun. Yine kriz geçirirsen ilaç tedavisine başlayacak psikiyatrist”

Odaklanamıyorum sevdiğim. Titriyorum sevdiğim. Çünkü sikik bir anksiyete hastasıyım. Asla kabullenemediğim o sikik hastalık yine benliğimi ele geçirmişti.

“Jimin ben hasta değilim. İlaç istemiyorum. Yalvarırım nefret ediyorum ilaçlardan. Söz veriyorum güçlü olacağım. Sadece yanımda ol”

“Yanında olacağız” diyorsun Jungkook’u işaret ederek. Onun varlığını hatırlatıyorsun.

Ellerimi bırakıp yatağın diğer tarafına geçerek Jungkook’un yanında duruyorsun. Küçücük tombul parmakların yine sarmalıyor elimin tekini.