Blue or Red? Vminkook

VII💙

Sınır: 2400+ kelimeye 100 yorum az olmamalı...

Jimin'den~

Gülümsüyor dudaklarım. Gözlerim sanki son bir aydır 7 yılın hıncını almak istercesine ağlıyor. Kafamda susmayan sesler kalbimi incitiyordu. Şuurumu yitirmiş gibi hissediyorum.

Dudaklarım arasından kaçan hıçkırıklara engel olamıyorum. Sessizce ağlayamıyorum. Buna gücüm yetmiyor. Dudaklarım gülümsemiyor artık.

Unutmak istiyorum. Her şeyi. Lakin kafama diktiğim bilmem kaçıncı kadeh de işe yaramıyor. Daha çok aklıma doluyordu yaşananlar. Her şey.

On sekizime kadar mutlu, ondan sonra savaş dolu anılarım.

Fakir bir ailem vardı. Evden ekmek eksik olsa da neşemiz eksik olmazdı. Babam da annem de gün içinde sayısız kez öperdi yanaklarımı. Saçlarımı okşar, belimi sıvazlardılar. Öyle büyütüldüm ki, bacağım kırıldığında kopmadığına şükür etmeyi öğrendim.

Bu yaşam tarzı beni optimist birine dönüştürdü. Ne kadar kötü olay olursa olsun bir mantık arıyor, çözüm odaklı yaklaşıyordum. İyimser olmak benim karakterimdi. Sevdiğim insanlarda optimist yanım daha çok parlıyordu.

On sekiz yaşıma üç ay kala ailemi araba kazasında kaybettim. Sadece teyzem ve onun oğlu Yoongi kaldı hayatımda. Ah bir de on yedimde tanıştığım Albam.

Onunla parkta tanışmıştık. Bankta oturmuş ağlıyordu. Yüzü kan içindeyken gözlerinde saf bir nefret vardı. Neye mi?

Eğlenen çocuklara hasretle bakıyor, sanki bir şey hatırlayıp daha çok ağlıyordu. Hıçkırıkları benim boğazımda düğüm olmuştu. Onu evime götürmüş, annemin yaralarını temizlemesine yardım etmiştim.

Zorla konuşturunca ailesinin şiddet gösterdiğini öğrenmiştik. Polisi aramak istedik, lakin izin vermedi. Ailesi zengin olduğu için bir fayda etmeyecek, Taehyung'u daha çok zora sokacaktık. Kısa sürede aşık olduk birbirimize.

Ailemi kaybettikten 1 hafta sonra evden kaçmıştı Taehyung. Onu sahilde titreyerek ağlarken bulmuştum. O an her aklıma doldukça tüylerim diken diken oluyordu.

Nefes alamıyorum Mavi... Yardım et...

Teyzemin bize yardımı çok olmuştu. Biz iş bulup ihtiyaçlarımızı karşılayana kadar masraflarımızı karşılamıştı.

Doktora gittiğimizde Taehyung'a anksiyete teşhisi konmuştu. Çok zordu yemin ederim. Onu öyle gördükçe kalbimde bir şeyler kopuyordu.

İmkan olmadığından hazırlık okumadan on sekiz yaşımızda üniversite sınavına girmiştik. O gün zihnimden silinmiyordu. Taehyung berbat bir hâldeydi. Göğüs kafesi kalkmış, bir türlü inmek bilmezken günün sonunda hastahanede gecelemiştik.

Çok şükür ki, ben doktor, Albam ise mimar olabilmek için hak kazanmıştı. Üniversite okurken yarı zamanlı olarak da markette çalışmıştık. Benim tek derdim yorulmakken Taehyung aynı zamanda fiziksel ve ruhsal olarak çöküyordu.

Anksiyete onu mahvediyordu. Üniversiteye gitmek bile ona ölüm gibi geliyordu. Haftanın en az bir gününü hastahanede geçirir olmuştuk. Bunun böyle devam etmeyeceğini karar kıldığımızda tedaviye başladık. Hem ilaç hem psikolojik.

Birbirimize verdiğimiz sözler bizi ayakta tuttu. Anksiyeteni yendi Albam. Hâlâ ruhunda izler vardı. Fakat eskisinden güçlü olduğu için ayakta durabildi.

Her şey zordu. Ama başarmıştık işte. Taehyung elinde yüzükle karşıma dikildiğinde kendimizi nikah dairesinde bulmuştuk. İki senedir evliydik ve çok mutluyduk.