V E R A

-Bölüm18-

"Cennete gideceğini biliyorlardı. Bu yüzden kırdılar kanatlarını"

Boranın sağında oturmuş ortamı izliyordum. İlginç bir şekilde ellerim terliyor ve karıncalanıyordu. Bu tamamen Bora ile dip dibe oturmamla doğrudan bağlantılıydı. Bu kadar soğuk kanlı bi insanken, nasıl olur da boranın yanında darlanıyordum, anlam veremiyordum. Göz ucuyla bana baktı.

"Yakışmış" deyip etrafı süzmeye devam etti.

Saatten bahsettiğine adım gibi emindim. Teşekkür edebilirdim ama ona cevap vermedim. Aradığımız adam buralardayı. Yüzünde maskesi olması önemli değildi. Ben o gözleri  asla unutmazdım. Oturduğum yerden kalktım.

"Nereye" dedi, Bora.

"Dolanacağım" deyip yanından ayrıldım.

Kulağımda sürekli kadın kahkaha sesleri vardı. Böyle kalabalık yerlere çok alışkın değildim. Etrafı süzdüm. Her şey bu insanlara göre normaldi. Kimisi eğlenceye, kimisi para kazanmaya, kimisi vakit öldürmeye gelmişti.

Sen neden buradasın Vera?

Ben katilimi arıyordum. Katillerimi...

Yüzüm alev alev yanmaya başladığında lavaboya doğru yol aldım. Uzun dar koridordan geçerken bana doğru yaklaşan takım elbiseli bi adam gördüm. Yanımdan geçip gideceğini düşünürken sırtım sert bir şekilde duvara yaslandı.

"Sonunda avımı tek yakaladım"

Ses tonundan orta yaşlarda bi adam olduğunu anlamıştım. Gözlerimi gözlerine sabitledim, sakin olmam gerekiyordu. Lakin beynimde unutmak istediğim milyonlarca anı belirdiğinde bu benim içim pekte mümkün değildi. Dizimi erkekliğine geçirdiğimde inleyerek geri çekildi.

Eliyle önünü tutarken " Sürtük" diye tısladığında onu duvara ittim. Arkamdan adım sesleri geliyordu. Bacağımda ki bıçağı çıkarttığımda kafasını sert bir şekilde tekrar duvara geçirip bıçağı boynuna dayadım.

"Bir daha söyle"

Kafasını tekrar vurdum. Sonra tekrar. Sonra tekrar.

8. Kez vurduğumda Adam bilincini kaybedip duvarın dibine düştüğünde bıçağı elimden attım. Bende duvarın dibine çöktüğümde Bora'yla Sezerin telaşlı sesini duydum.

Ağlıyordum.

Vera ağlıyordu.

Yukarı baktım.

"Allahım" dedim.

"Beni görmedin mi?"

Tekrar dizlerime kapanıp ağlamaya devam ettim. Ne Bora'dan ne Sezer'den bir ses gelmemişti. Yıllar sonra yine o utancı yaşıyordum. 21 yaşında ki Vera gitmişte, o küçük kız çocuğu saklandığı yerden çıkmıştı.

Kaç dakika öyle yüzüm dizlerime kapalı kaldım bilmiyorum. Lakin artık vücudum uyuştuğunda kafamı kaldırmıştım. Bora ve sezer karşıma çökmüş beni izliyorlardı. Bora, Sezer'e baktığında sezer ayaklandı ve baygın olan adamı salona doğru sürüklemeye başladı. Borayla hala birbirimize bakıyorduk.

"İyi misin" dedi.

Sesinden merhamet akıyordu.

"Üzgünüm" dedim.

"Üzgünken daha güzelsin" dedi bu sefer.

Onu cevaplamadığımda ayağa kalkıp elini uzattı.

"Hadi gel"

Eline bir kaç saniye baktıktan sonra elimi uzattım.
Bir eliyle elimi tutarken diğer eliyle belimi tuttu.
Ayaklarım gitmiyordu. Bora destek olmasa düşeceğimden emin olduğumdan kendimi ona yaslamıştım. Girdiğimiz yere doğru değil, farklı bir yere doğru yavaş yavaş görüyordu beni. Çıkış muhtemelen farklı bir yerdeydi. Gözlerimi kapatmış, başımı göğsüne yaslamış sadece Boranın direktifiyle yol alıyordum....