V E R A

-Bölüm9-

Zakkum - Anlamıyorsun

Keyifli okumalar....

"Gökyüzü,  getirmiyorsa güzel şeyleri aklına, ağla... Ağla, çünkü; mutlu insanlar yukarı baktığında ümidi görürler. Sen göremediğine ağla..."

"Ne düşünüyorsun" dedi, Bora.

Ona söylememelisin Vera.

Saatlerdir,  uçurum kenarında benimle birlikte sessizce şahitlik ediyordu geceye. Ayın yüzüne vurduğu o yerde, gözlerim gözlerini buldu. Derin bakıyordu, bora; hep derin bakıyordu...

"Bilmek istemezsin"

"Senin hakkında bilmek istemeyeceğim hiç bir şey yok, Vera"

Verayı söylerken; sesi o kadar ince, o kadar naif çıkıyordu ki, çok nadir, bazı zamanlarda kendimle ilgili bir şeyi sevmeye başlıyordum.

Gerçekten bilmek istemez Vera.

"Dayanabileceğinden emin olduğum gün söyleyeceğim"  dedim. Gözlerimiz hala birlikteydi.

"Tamam" dedi.

"Sen ne düşünüyorsun"

"Senin ne düşündüğünü" 

Bora bunu söylediğinde, ürperdim. Yaklaşık 4 saattir burada birlikte oturuyorduk ve onun düşündüğü tek şey benim ne düşündüğümdü.

"Vera" dedi, ben ona dalmışken.

Kafamı salladım efendim der gibi.

"Çok güzelsin"

Güzel olduğunu söyledi Vera.

Şimdi kalbim; ölüme atlamak üzere olduğum zamanlardaki gibi hızlı çarpıyordu...Bora, benim çok derinlere gömdüğüm duygularımın toprağını kazıyordu.  Oysa gömülü olanı çıkartamaz, aksine kendi de girerdi toprağın altına. Bilmiyordu ki benden hiç bir şey olmazdı.Ben ölüm tarihini kara kaplı defterin son sayfasına yazıp, o günün gelmesini iple çeken kızdım. Yeminim vardı, geri dönmezdim.  Toprağı kurumuş mezarın başında, toprağın altındakine gel diyordu, Bora. Bu imkansızdı. Ben bunu Annem ve babam gelmediğinde anlamıştım.

"Güzel miyim bilmiyorum"

"Güzel değilde nesin, Vera " dedi.

Yine içimi tırmalamıştı Vera deyişi....

"Üzgünüm, Bora"

Çok üzgünsün Vera...

"Üzgünken daha güzelsin" dedi bu sefer.

Üzgün olduğuma sevindim...nedensizce...

Bir nedeni var Vera...

Ona bir şey söylemedim. Teşekkür de etmedim.
O an, ona bir şeyler söylemekten daha kıymetli bir şey yapmak istedim. Sarılmak. Ben, 21 yıllık hayatım boyunca ilk defa birine sarılmak istedim; ama bunu yapmadım. Ben sustum, o sustu; ama diğer gecelerde duymadığım bir sesi işittim... bu kalbimin etime vurma sesi gibiydi...

Sen sessizliğe bürünsende, kalbin çığlık çığlığa Vera...

......

Kapıyı açtığımda, anahtarı yuvadan çıkarttım. Saat öğlene geliyordu; ve ben eve yeni gelmiştim. Dün gecenin sonunda Bora "kalkalım mı" demişti. Ona gelmeyeceğimi söylediğimde, tekrar yanıma oturup eşlik etmişti. En son, uykuya dalıp başı omzuma düştüğünde onu uyandırmıştım. Ve şimdi evdeydim.
Merdivenlerden çıkmak üzereyken salonda ki silüetleri yeni fark etmiştim. Sezer ve Aziz baba yan yana oturmuş bana bakıyorlardı. Yolumu değiştirip yanlarına ilerledim.