"Vera" dedi, ben ona dalmışken.
"Efendim"
"Çok güzelsin"
Şimdi kalbim; ölüme atlamak üzere olduğum zamanlardaki gibi hızlı çarpıyordu...Bora, benim çok derinlere gömdüğüm duygularımın toprağını kazıyordu. Oysa gömülü olanı çıkartamaz, aksine kend...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ölüm yeni bir hayat için en güzel başlangıçtır."
Acınası bir haldesin Vera.
Bir zamanlar , gökyüzü evimdi. O odadan çıkıp, yatakhaneye geldiğimde, yatağımın kenarındaki cama geçerdim. Cam kenarına.... Zaten ben hep kenarlarında yaşıyordum hayatı. Bazen uçurum kenarında, bazen cam kenarında, bazen kaldırım kenarında... Ama anımsıyorum da , o zamanlar acım o kadar tazeyken bile daha iyiymişim. Öyle ya, çocuktum ben. Çocuklar kötü olur muydu? Sızlayan etime rağmen, yatağımın tam cam kenarında olduğu için şükrederdim. Oysa şimdi gökyüzü tam tepemdeydi ve ben ona bakabildiğim için isyan ediyordum. Kaçıncı yarım bırakışımdı? Bilmiyorum. Tam iki haftadır yerimden milim kıpırdamıyor sadece ihtiyaçlarımı karşılayıp yerime geri geçiyor ve kimseyle konuşmuyordum. Aziz baba biliyordu. Biliyordu çünkü daha öncesinde de ölemediğim zamanlara denk gelmişti. Her başarız oluşumda, kendimi her şeyden soyutluyordum; sanki çok katılıyormuşum gibi... Bora, bazı geceler, elinde iki fincan kahveyle gelip, yanıma oturuyordu. Hiç bir şey söylemeden benimle şahitlik ediyordu geceye. Konuşmuyordu çünkü onu asla cevaplamayacağımı biliyordu. Arkamda kalan balkon kapısından sesler geldiğini duysamda dönmedim.
Senin döndüğün tek şey ölümler, Vera. Sen bir tek ölümden dönmeyi seversin.
Görüş alanıma kupa girdiğinde, anlamıştım.
Bora gelmişti.
Ona bakmadan, uzattığı kahveyi aldım. Sadece salise süren o an da, elim eline değdiğinde, alev aldım. Hava soğuktu, bedenimde öyle; ama ben nedenini bilmediğim bir şekilde yandım. . Bu histe neydi? Ona kızgın olmam gerekiyordu; sırf eline değdim diye erimem değil.
"Daha ne kadar böyle devam edecek" diye sordu.
Ölene kadar, Vera.
Sessiz kalmaya devam ettim.
"Ölüm çare mi sanıyorsun sen, Vera?"
Ölüm tek çare, Vera.
Sabrımı nasıl zorlayacağını biliyordu. Ama yine de onu cevaplamayacaktım.
"Bence ödleğin tekisin" dedi bu sefer.
Sabrımı nasıl zorlayacağını gerçekten biliyordu... Oysa o kadar çok yanılıyordu ki...
Küskünlüğüm ona değildi ki, konuşayım... Ben dünyaya kızgındım...
"Çetin bir hesap var orada, Vera. Kendi canına kıymanın hesabını nasıl verecektin?"
