Girift

VI.

Bir bakışın kör kuyu 
Kayboldum kayboldum kayboldum... 

Sufle & Gökcan Sanlıman _ Kayboldum 

🎭 

     Defne'nin hafızası toz olup da bilinmezlik içinde kaybolup gittiği zamandan beri Doktor Giray Duman'ın odası kendini en rahat ve güvende hissettiği ortamdı. Giray Duman otuzlu yaşlarının başında işinin ehli bir insandı. Defne onu severdi. Çünkü Defne'ye hiçbir zaman kırılgan bir hasta gibi davranmamıştı. Defne ile ters düştükleri tek nokta hafızası konusundaki netlikti. Defne hafızasının artık geri gelmeyeceğinden son derece eminken Giray kesin bir şey demekten her seferinde kaçınıyordu. Onun bu flu tavrı Defne'yi sinirlendiriyordu. 

"Defalarca sorsan da benden kesin bir cevap alamayacağını biliyorsun, Defne. Hafızanın geri gelip gelmeyeceği konusuyla ilgili hiçbir fikrim yok. Bir psikolog olarak çalışma alanım beyin ama zihin bambaşka bir dehliz. Ayrıca hakkında bilinen bilgi hâlâ eskisinden çok farklı değil. Neden bu konu tekrar ilgini çekmeye başladı? Bunları konuşmuştuk daha öncesinde." dedi Giray meraklı bir sesle. 

"Birisi bir şeyler söyledi. Durumumla fazlasıyla ilgili gözüküyor. Tuğba da onunla konuşmadan önce sizinle konuşmamı söyledi." dedi Defne iç çekerek. Ona Harun'dan bahsetmek istememişti. 

"Amnezinin birçok sebebi vardır Defne. Ama senin durumunda bu durum bir hastalıktan ziyade travma sonrası geliştirilmiş bir savunma mekanizması gibi duruyor. Büyük psikolojik travmalar ve yoğun stres amneziye zemin hazırlar. Bu durumdan muzdarip olanlar, yaşadıkları ağır travmatik olayların ardından yaşadıkları yeri terk etme isteği duyabilirler. Travma yaratan olayı tamamen unutabilir ve karakterlerini bambaşka bir yöne çevirebilirler. Geçici hafıza kaybında birkaç hafta içerisinde hafıza geri gelir ama senin durumundaki gibi süreklilik de gösterebilir. Bu durum hafızan gelmeyecek demek değil tabii. Geri gelmesi için bir uyaran gerekir. Geçmişe dair bir tetikleyici gerek. Bunun için uzun bir süre uğraştık biliyorsun. Ayrıca bu konuda çok isteksizdin." dedi Giray düşünceli bir sesle. 

"Hatırlıyorum o zamanları. O zamanlar isteksizdim, evet. Hiçbir şey yapmak istemiyordum. Kendimi yorgun hissediyordum sürekli. Tek isteğim uyumaktı." dedi Defne o zamanları hatırlayarak. 

"O zamanlardan beri hafızanı geri getirmek için herhangi bir uğraş verdin mi peki?" dedi Giray bilmiş bir tavırla gülümseyerek. Defne olumsuz anlamda başını iki yana salladı. 

"Hayır. Polis bir şey bulamayınca sanırım benim de hevesim tükendi." dedi iç çekerek. 

"Peki, böyle pes edişin sana hiç garip gelmedi mi? Bu kolay kabulleniş garip, değil miydi?" dedi Giray ciddi bir tavırla. 

"Garip tabii ki. Ama kaybolduğumu bildirip beni arayan çıkmadı. Bu koskoca dünyada yapayalnız biri olmalıyım. Bu hayatı hatırlamak gereksiz gibi geldi bana." dedi hüzünlü bir sesle. 

"Kimse ilgilenmemiş olabilir ama konuşma dilin bir İstanbullu olduğunu söylüyordu. Garip olansa kazadan birkaç ay öncesi araştırıldığında şehre adına ait herhangi bir giriş yoktu. Bu da bize kazadan uzun zaman önce de burada yaşadığını gösteriyordu. Nereye başvursak boşlukla yüz yüze geldik. Sanki izini kaybettirmeye çalışıyormuşsun gibiydi." dedi Giray onun sözlerini onaylayarak. 

"Bir suçlu gibi!" dedi Defne keyifsiz bir gülüşle. Giray da gülümsedi. 

"Merak etme, polis v jandarma üzerine düşeni yaptı. Parmak izlerin alındı ve yasadışı bir işe karıştığına dair herhangi bir veriye ulaşılamadı. Belki de tek yapmak istediğin şey nerede olduğunu kimsenin bilmemesiydi. Bu sebeple de hafızanda kayıp olan kısım kişisel yaşamını kapsayan alandı. Sorularının tüm cevapları geçmişinde yatıyor." dedi Giray geriye doğru yaslanarak.