ÇÖZÜLEMEYENLER

Bölüm Beş: Orman.

Herkese selamm!

Yeni bölüm geldiii!

Sol aşağıdaki yıldıza dokunmayı, paragraf aralına yorum yapmayı unutmayalımm. 🍒

Keyifli okumalar dilerimm🍒

*

İkisi de karşımda hareketsiz bir şekilde ayakta duruyorlardı. Yerde uzanmış onları izliyordum. Ayağa kalkmayı denedim fakat sırtdımdaki sızı buna izin vermiyordu. Ben yerimde debelenirken aniden adam yeri boyladı. Ria'ya baktığımda o da daha fazla dayanamayıp yere yığıldı. Kendimi zorlayarak ayağa kalktım. Arkadaşımın yanına ilerledim.

"Tanrım! Ria iyi misin?" Koluna baktığımda hançerle derin bir yara açıldığını gördüm. Kafasını kaldırarak dizime yerleştirdim. Yarasından akan kanlar miğdemi bulandırsada aldırış etmedim.

"İyiyim. En azından ölmedim." Gör kırparak söylediklerine burukça gülümsedim.

"Başka bir yerinde yara var mı peki?"

"Hayır sadece uzun zaman sonra fazla güç kullandım ve aşırı yorgunum." Alt ve üst göz kapaklarımı birleştirerek onu onayladım.

Kafamı çevirip adama baktığımda cansız bir şekilde yerde yatıyordu. Çenesinin altından saplanan hançeri gördüm. Yarasından oluk oluk akan kanlar toprak zeminle buluşuyordu. Gözlerim irislerine çıktığında ilk kez gördüğüm mavi gözlerinin donuk bir şekilde bakıtığına şahit oldum. Gözlerinde her hangi bir yaşam belirtisi göstermeyen soğukluk vardı.

"Öldü mü?" Diye sordum düz bir sesle. Öldüğünü biliyordum fakat onay istiyordum sanki. Ria'ya baktığımda kafasını sallayarak onaylamıştı beni.

Bir insan ölmüştü ama nedense üzülemiyordum. Genelde ölümlerden etkilenen bir insanımdır. Kimsenin zarar görememesi taraftarıyım. Fakat o an zerre etkilenmemiştim. Bunun nedeni bana ve sevdiklerime zarar vermiş olmasıydı. Şimdilik vicdanımın sesini duymamazlıktan gele bilirim.

Bakışlarımı tekrar kardeşimle buluşturdum. Acı çektiği her halinden belliydi. Çantamdan bir mendil çıkardım ve yarasına bastırdım. Ağzından acısını belli eden sesler çıkmıştı. Dayanması gerekiyordu çünkü kanamayı durdurlamıydık. Boğazımdaki fuları açtım ve yarasını sardım. En azından bir süreliğine idare ede bilirdi.

"Su elementinin iyileştirme gücü varmış. Kendini iyileştirmen mümkün mü?" Aklıma gelen fikri arkadaşımla paylaştım.

"Evet mümkün. Ama şifa üzerinde hiç çalışmadım. Bu yüzden iyileştirmede iyi değilimdir."

"Annemler ne durumdalar acaba. Aklım hala onlarda." Sorumla birlikte bakışlarını yarasından ayırıp benimle buluşturdu.

"Bilemiyorum." Yerinde oturur pozisyona geldi. "Zihnimle onlara ulaşmaya çalışacağım."

Sessizce onu izliyordum. Bir kaç dakikanın ardından vücudu titremeye başladı. Sanki tüm dünyadan soyutlanmıştı. Transa geçmiş gibiydi. Gözlerini açtığında ve derin bir nefes alarak başını göğe doğru kaldırdı. Mavi irisleri beyazlaşmıştı. Aniden baş gösteren bu olay anlık korkamama neden oldu. Üç dört saniye öyle kaldıktan sonra başını eğerek bana baktı.