Kuzenin nefreti

Final

Ayrı kalınan zamanlar, ayrı yaşanan acılar birlikteliğin kıymetini daha da anlamamızı sağlıyor. Bi süre sonra acıyı bile beraber yaşamak istediğinizi anlıyorsunuz. Ben değil kalbim o kişiyi çağan olarak seçmişti. Annemden bile ayrı kaldığım zamanlar içimin buruk kalmasına yol açmıştı. Belkide bir adım atmalı hayatımın temellerini sağlamlaştırmalıyım.
Hayatımın en önemli ve yeni kararlarını veriyor olabilirdim ama ne olursa olsun kararlar benim kararlarım sonuçlarına da her zaman ki gibi katlanacağım.
Artık çok sıkıldım. Kaçmaktan, nefretle bakmaktan... hiç birini istemiyorum ve ona göre davranacağım.
Bu kararımı ilk başta çağana söylesem de aileme de söylemeliyim. Babam Aze ve Tuna bu kararımı bilmeli...

" tuana konuşacak mısın?" Düşüncelerimi dağıtıp babama baktım.
" çok uzun zaman oldu beni hayatınıza alalı. Hayatımı değiştirdiniz."
Gülümsedim. İçten bir şekilde gülümsediğimi biliyordum. Onlarda beni dinliyorlardı.
" hatta bana bir hayat verdiniz. Eziyetle açılan yaralarıma şefkatinizle merhem oldunuz. Bunlar için ne kadar mutlu olduğumu biliyorsunuz ama ben artık birilerine nefretle bakmaktan, kaçmaktan, geçmişin hesabıyla bugünü yaşamaktan çok sıkıldım. O daha kapalı kaldığım günler çok düşündüm. Ömrümün yarısını bitmek bilmeyen bir nefretle geçirdim ama hayatın bana getirdiği güzellikleri göremedim."

Tunaya döndü bakışlarım... gülümsüyordu. İçim ısındı.
" bi babam yoktu sen bana baba oldun. Saçımı okşadın, ben ağladım benimle ağladın ben güldüm benimle güldün. Bana sahip çıktın. Yapmak zorunda değildin ama yaptın beni ailene aldım." Babama bakıp gülümsemeye devam ettim.
Azeye döndüm.
" bi abim yoktu abim sırdaşım oldun En yakın arkadaşım oldun Korkularımla beni yalnız bırakmadın. Her zor anımda hep etrafımdaydın. Ağladım sarıldın. Korktum benimle uyudun ve istemediğim hiç bişeyi yapmadın...."
Azeyel geçirdiğim günler hayatımın en güzel zamanlarıydı. En özel ve en güvenli...
Tunaya baktım.
" sonra sen beni buldun. Diğer yarım oldun. Beni kendine bağladın. Sen benim yaralarım için ben de senin yaraların için savaştık. Öldüğünü düşünürken bende öldüm. Sana bakınca aynaya bakmış varsayıyorum. Belki kısa bir süre oldu. Çok vakit geçiremedik ama bundan sonra hep yanında olacağım söz veriyorum. Acıların benim acılarım hiç farketmez. Ağladım sarıldın. Ağladın sarıldım ve bu senelerce hep böyle olacak. Azenin bana yaptığı kardeşlik sayesinde öğrendiğim kardeşliği bende sana öğreteceğim söz veriyorum."
Bi kardeşi olmadığından, kardeş sevgisini tatmayan o küçük kız bir zamanlar benim içimde de vardı. Şimdi o güzel duyguyu Tunaya öğretme zamanım geldi. Bi kaç saniye sustum. Herkesin gözleri dolmuştu. Derin nefes aldım.

" annemlerle de konuşacağım. Artık nefret etmekten çok sıkıldım. Hiç kimseyle aramda bir nefret kalsın istemiyorum. Bana ne şekilde gelir bilmiyorum ama gidip konuşacağım." Dedim. Aze ayağa kalktığında ona baktım.
" ne olursa olsun yanında olacağım. Bu senin hayatın, biz aileniz ama onlarda ailen, hiç bir zaman bir tercih yapmak zorunda değilsin. Ben yine yanında olurum."
Bende ayağa kalkıp hızla azeye sarıldım. Ağlıyordum. Aze belime sarıldı.
" bende her zaman yanındayım." Tuna'nın sesinin ardından başka kollar hissettim. O da sarılmıştı.
" tabii bir de bu ailenin bir babası var."
Babamın alıngan sesiyle geri çekildik. O da ayağa kalkmıştı. Burnumu çektim. Gelip hepimizi kollarının altına aldı.
" bi oğlum vardı." Diyip azeye baktı.
" sonra bir kızım oldu." Bana baktı. Bir kolunun altında benle Tuna bir kolunun altında Aze vardı.
Babamın bakışları yanımdaki tunaya kaydı ama Tuna yere bakıyordu.
" sonra bir kızım daha oldu. Tuanamın aynısı, aynı onun gibi masum ama zıt karakterli bi kız çocuğu.."
Tuna şaşkınlıkla kafasını kaldırıp babama baktığında azeyle birbirimize bakıp güldük. Aze bana göz kırptı. Sonra tunaya baktı.
Babam gülümseyen yüzüyle tunaya bakıyordu.