Kuzenin nefreti

Zorba

   Tuna'yla geçen zorlu alışverişimizden sonra artık o bizim okula hazır bir öğrenciydi. Kendi parası olmadığı için rahatsızlık duyuyordu ama ona her seferinde benim ikizim olduğunu hatırlatmak zorunda kalıyordum. Okulun kapısına gelince durup tunaya döndüm. Yüzündeki o izi saçıyla kapatmıştı. Gülümsedim. O izden rahatsız olduğunu çok belli ediyordu. İzi kapatmak için kullandığı saçlarını kulağının arkasına koydum.
" Tuna, kapatmak zorunda değilsin. Hiç kimseyi ilgilendirmiyor. Hem şuanda ona odaklanacaklarını sanmıyorum. Bir ikizim olması fikri daha çık dikkatlerini çekecektir."
Kafa salladı ama hala  rahatsız olduğu belliydi. Omzunu okşayıp okulu işaret ettim.
" hadi bakalım Tuna hanım, macera başlıyor" diyerek kendi kendine güldü.

       Okula girer girmez tüm gözler bize dönmüştü ama umrumuzda olmadan direk sınıfa çıktık.
Tunayı da dün babam bizim sınıfa yazdırmıştı. Bi tek abimin sevgilisi Seda farklı sınıftaydı. Sabah olan olay aklıma gelince yine sinirlendim. Tuna önümdeki boş Sıraya bende kendi yerime geçtim. Tuna arkasını dönünce sohbet etmeye başladık.
En azından ikimizde birbirimizin iyi olduğu konusunda hemfikirdik.
Bu birbirimize daha Kolay alışmamızı sağlardı.
Sınıf yavaş yavaş dolmaya başladığında önce çağanlar sonra Aze geldi. Azeye hala sinirliydim. Hem o kızı sevmiyordum. Hemde azenin gitmesini istemiyordum.

        
           Dersler öyle böyle geçiyordu. Aze benimle konuşmak istemiyordu ama konuşmuyordum. Öğlen arası olunca okulun bahçesinde sessiz Bir yere geldim.
" konuşalım mı biraz?" Çağanın sesini duyunca kafamı çevirdim. Ne ara gelmişti?
" çağan bence konuşulacak herşeyi konuştuk." Diyip konuşmayı bitirdim. Ayağa kalkmamla gitmemem için kolumdan tutması bir oldu. Kolumu kurtardım.
" ne istiyorsun çağan?! Tekrar tekrar aynı şeylere geri mi dönelim?!" sesim yükselmişti. Sustum.
" valla yeter ya yoruldum artık! Rahat bırakın beni cidden!"
Bana doğru bir adım attı. Sonra durdu.
" haklıydın." Diyerek başladı. Durdu. Okul binasına baktı. Sonra yine bana döndü.
" ben değişemem. Değişmeyeceğim de. Sen evden atılmadan önce nasılsan öyle olacak."
Yani biz yine düşman olacaktık.... O bana bulaşmaya pislikler yapmaya devam edecekti. Hatta onu birazcık tanıyorsam beni caydırmak için hiç bir fırsatı kaçırmazdı ama o da bilmeliydi ki ben pes etmezdim.

" güzel." Dedim ifadesizlikle.
" bizden zaten." Konuşmadım. Ne diyecektim ki? Bizden bir çift olmaz mı? Hayır demeyecektim. Kuzen mi olmaz? Hayır bunu da demeyecektim.
" bizden zaten?" Çağanın sesiyle Dolan gözlerimi umursamadan daldığım derin sulardan sıyrıldım.
" hiç.." gülümsedim. Gözyaşlarım dışarı değil ama sanki içime aktı.
" hoşçakal.." son kelimesini de söyleyip arkasını dönüp gitti. Gözümden yaşlar düştü. Ama sanki her temas ettiği yeri yaktı.
" hoşçakal." Dedim fısıltıyla.
" hoşçakal gamzeli çocuk..."

Dolana dolana, yavaşça yürüyerek eve kadar gelmiştim. Anahtarla kapıyı açıp içeri geçtim. Sınıfa gidip çantamı bile almadım ki. Direk merdivenlere yöneldim.
" kızım?" Babamın sesiyle durup gülümsedim. Bi kaç saniye öncesine kadar ağlamaktan kızaran gözlerimle ne kadar inanırdı bilmiyorum ama gülümsemeye devam ettim.
" efendim baba?"Sesim çatlak çıktı. Babamın koltuktan kalkıp merdiven başına gelmesi bir oldu. Yüzüne baktım.
" tuana ne oldu güzelim?" Duygu karmaşası yaşıyordum ama şuanda tek hissettiğim şey yalnızlıktı.
" bişey olmadı." Gülümsemeye devam ettim. Babam bi kaç saniye şüpheci baktıktan sonra kafa salladı. Merdivenlerden çıkıp odama geçtim

Saat tam 22:03 tam 22:30 da bir otobüs kalkacak... herşeyi değiştirecek . Sadece insanları değil. Hayatlarını, yaşamlarını... gidip gitmeyeceği konusunda hiç bir fikrim yoktu. Geldiğimden beri odamdan çıkmamıştım. Kimseyi görmek duymak istemiyorum. Tuna yanıma gelmişti ama onunla da konuşmak istemedim. Yatağımda yan dönmüş uzanmış duruyorum. Sadece sokak lambasının ışığı yüzüme vuruyor....
" güzelim?" Babamın sesini duydum ama kalkmadım. Ayak sesleri duydum saniyeler sonra yatağımın kenarına oturdu. Yüzüne baktım. Yüzüme baktı.
" neyin var?" Yatakta doğrulup sırtımı yatakta başlığına yasladım.
" çağan bugün yanıma geldi. Haklı olduğumu ve evden kovulmadan önce nasılsak yine öyle olacağımızı söyledi."
Başka bişey diyemedim. Ne diyecektim ki?
"Sen zaten en başından bunu istemiyor muydun? Senden uzak dursun yaklaşmasın."

Yine de içimde bir boşluk oluyordu.
" evet öyle istiyordum ama böyle değil." Babamın kaşları çatıldı.
"Ben eskisi gibi düşman olmak istemiyorum.. ben ikimizde birbirimizi tanımıyormuş gibi devam edelim istiyordum."
Babam gülümsedi. Gözümün içine bakıyordu.Elini elimin üstüne koydu.
"Çünkü birbirinizi tanımıyormuş gibi olursa yeniden güzel bir şekilde tanışma umudun var... eğer düşman olursanız geçmişi bugüne taşımış olursunuz.. bu yüzden de yeniden tanışma ihtimaliniz daha önemli senin için.."
bakışlarımı kaçırdım. Düşündüm. Çağanla yeniden tanışma ihtimali güzel olurdu...
" güzel olurdu." Dedim fısıltıyla.
" tertemiz bir tanışma... belkide okulda tanışırdık. Yada sokakta"
Babam güldü. Ona baktım.
" büyük ihtimalle okulda olurdu canım."

Kafa salladım. Büyük ihtimal öyle olurdu.
" Aze gitti mi?" Dedim. İçim yine burkuldu.
" gittiler.."
kafa salladım. Belkide böyle olması gerekiyordu
" ona haksızlık yapmış gibi hissediyorum. O kızı sevmiyorum ama o seviyor. Ben aşklarına engel olamam. Hakkım yok biliyorum ama aze benle uyumadığı, bu evde olmadığı sürece rahat edemiyorum."
Babam yorganı kaldırıp yatağa tam oturdu
" kay bakalım." Diyip yanıma geldi. Kafamı yastığa koydum. Babam da yanıma yattı.
" Aze bey yokken ben uyurum seninle"
Gülümseyip babama sarıldım. Bu da iyi hissettiriyordu. Camdan yanan sokak lambasına baktım.
" çabuk gel Aze. Buralar sensiz çekilmez."

Azesiz bir okul günü gerçekten sıkıcı olacaktı. Sabah kalkmak hiç istememiştim. Bu yüzden geç kalmak üzereydim. Tunayı okula yollamıştım Okulun bahçesine girip binaya doğru yürümeye başladım. Tam merdivenlerden çıkmış okula girecekken tezahürat sesleri duyunca merdivenlerden inip arka bahçeye doğru ilerledim.
Kocaman bir kalabalık vardı. İçin tedirgin oldu adımlarımı hızlandırdım. Kalabalığı delip öne geçtim geçmemle şoka girdim.
İki kişi bir çocuğu tutuyordu. Çağan çocuğa bişeyler söylüyordu. Kaşlarım çatıldı. Çağan eski haline dönmüş benziyordu.... Eskiden insanlara yaptığı eziyetlere tekrar başladığını anlamıştım. Tam adım atacakken biri kolumdan tuttu. Mete'yle Tuna gelmişti. Kolumdan tutan meteydi ama sinirle ona bakıp kolumu çektim. Çağana döndüm. Çocuğa kafa atmasıyla çocuk yere düştü.
" ne yapıyorsun sen ?!!" Diyip hızla çocukla aralarına girdim. Çocuk yere düşünce onu tutanlar bırakmıştı.
" sen karışma!!" Çağanın bağırmasını umursamadan çocuğun yanına eğilip burnu için peçete verdim. Çocuk acıyla inliyordu.
" tuana dur." Tuna hızla yanımıza eğilip çocuğun burnuna baktı.
" kırılmış olabilir ki büyük ihtimalle kırıldı. Hastaneye gitmesi lazım." Dedi. Tuna bir kolundan tutunca bende diğer kolundan tuttum. Ayağa kaldırdık.
" Tuna babamı ara şöför yollasın. Hastaneye gidin. Bende arkanızdan geleceğim."
Kafa sallayıp çocukla beraber ilerlemeye başladı. Çağana döndüm. Karşısında durup Sırtımdaki çantayı yere bıraktım.

" sen kimsin ki istediğinde birilerini dövebiliyorsun?!" Öfkelenmiştim. Zaten başıma, başımıza ne geldiyse bu tavrı yüzünden gelmişti. İşaret parmağını kaldırıp salladı
" sakın!!" Dedi dişlerinin arasından. Kalabalık hala bizi izliyordu. Umursamıyorduk
" sakın hesap sorma! Kötü olur!!"
Güldüm.
" hiç bişey yapamazsın! Sen kimsin ki?! Bu okuldaki kimseden farklı değilsin! Oyun mu istiyorsun çağan Efe ak!! Olur oynarız!! Eskisi gibi demiştin değil mi?! Benim daha iyi bir fikrim var. Seneler önce yarattığın bu canavarla yeni tanışıyorsun!! Kaybedecek bişeyim yok çok memnun oldum. Tuana ben yeni düşmanın!! Ve emin ol sen tanıştığına hiç memnun olmayacaksın!!"
Etraftaki kalabalığa baktım.
" sizde aptal olmayın. Tek vasfı insanları korkutmak olan bu arkadaşa fırsat vermeyin!"
Çantamı yerden alıp hızla ordan uzaklaştım.

İşte şimdi her şey değişmişti. Bu okul iki kuzenin aşkının nefrete dönüşmesini kaldıramayabilirdi. Okulda yer yerinden oynayacaktı çok iyi biliyorum...