Kuzenin nefreti

Çağanın geçmişi

Hayatımızın her anında sınava tabi tutulabiliriz. Belkide tüm hayatımız sınavla geçer önemli olan bu zorluklar ve sınav sonucunda insan kalabilmek...
Bana soracak olursanız, onlar insan kalamamıştı. Ben ise insan olamayacak kadar ölüyüm.
Çağan... belli etmesem de çok değer verdiğim kuzenimdi. Şimdi ise en büyük korkum, pişmanlığım, travmalarım...
Diğerleri zaten pişmanlığım... alışacağım, düşmeye, kalkıp yola devam etmeye, yalandan gülümsemeye alışmışım ben, onların varlığına hayli hayli alışırım.

İnsan dediğimiz iki kollu iki bacaklı varlık bu değil midir zaten? Yaralanıp düşmek, direnmek ve ayağa kalkıp daha güçlü bir şekilde yola devam etmek... yaraları ve bıraktığı izleri daha iyileştirmeden yeni bir yara almak...
Ben zaten bunları yapıyorum. Normal insanlar en çok gülenler midir yoksa en çok acıda boğulanlar mıdır? İşte bunu bilmiyorum ama bişeyi çok iyi biliyorum. Ben kaybetmekten her korktuğumda kaçıyorum. Şuan yaptığım gibi saklanıyorum... okulun çatısına çıkmış saklanıyorum. Neyden derseniz, bu sefer de ailemi kaybetmek istemiyorum... hava karardı karanlıktan çok korkuyorum ama hala burda oturuyorum. Biliyorum babam halleder ama ben korkuyorum...

      " tuana karanlıktan korkuyor buraya gelmez." Çağanın sesiydi bu.  Bacaklarımı kendime çekip Olduğum köşeye iyice sindim. Siyah bir brandanın altına girmiştim.
"Tuana onu bulmanızı istemiyorsa onu asla aramayacağınız yerlere gider. Karanlıktan korkuyor ama burda eminim." Dedi aze. Beni tanıyordu gülümsedim. Ondsn ayrılma ihtimalim aklıma gelince gözlerim doldu.
" tuana!" Bana sesleniyordu.
" tuana güzelim burda olduğunu biliyorum. Yükseklik korkum var biliyosun. Seninde karanlık korkun var. Sarılmamız lazım ki korkularımızı yenelim değil mi?"
Gözümden yaş düştü görmeyeceğini bile bile kafa salladım.

    İstemsizce burnumu çektim.
" tuana korkma tamam mı? Seni kimse alamaz güzelim! Bu sefer büyüdük. Birbirimizi koruyabiliriz!"  Siyah Brandanın üstüne düşen gölgeyle  karşımda olduğunu anladım. Ben yere çökmüştüm o ise ayaktaydı. Gölgesinden karşımda çöktüğünü anladım.
" korkma güzelim hadi çık ordan." Ellerim titredi burnumu çektim.
" ama ben gitmek istemiyorum"
sonunda konuşabilmiştim.  Branda üstümden çekildiğinde azeyle göz göze geldik. Brandayı biraz kaldırmıştı. Gülümsüyordu. Ben dizlerimi kendime çekmiş yere oturmuştum.
" burdan inersek söz veriyorum seni kimseye vermeyeceğim." Arkasını dönüp baktı sonra bana döndü.
" çok yüksek burası." Diyip kollarını açtı.
" korkuyorum da biraz, sarılsak mı?"
Azeye yaklaşıp direk sarıldım. O da hızla beni sardı.
Saçımı öpüyordu. Azenin beni bırakmayacağını biliyordum. Azenin arkasındaki çağanla kısa süreliğine göz göze geldim. Gözlerimi çekmedim. Yarattığı enkazları, korkuları görsün istedim. Gözlerimde Görmüş olmalı ki bakışlarını kaçırdı
"Hadi artık inelim burdan." Aniden havalanmamla kollarımı azeye sardım. Kucağına almıştı.
" hava soğuk bak titriyorsun." Dedi.

     Eve gelir gelmez duşa girmiş çıkmıştım ama ne yapacağımı bilmediğimden mi yoksa içime sanki öküz oturmasından mı bilmiyorum üstümü giyip saçımı kurutmadan yatağımda oturuyorum. Onların beni alamayacağını biliyorum ama yine de korkuyorum. Stres yapıyorum. Yatağımdan kalkıp çıplak ayaklarımı umursamadan salona ilerledim. Cebimdeki telefon ötünce çıkardım. Yine gizli numarasıydı.
053...: beni başka numaradan engelledin ama bu yazmama engel değil. Konuşmak istiyorum.
Tuana: bak kimsin bilmiyorum ama sıkıcı oldu artık yazma istemiyorum.

Numaranın sohbetini sessize alıp cebime attım. Herşey yetmezmiş gibi bir de bilinmeyen numarayla uğraşıyordum. Salona girdiğimde kimse yoktu. 10-25 dakika oturdum. Evde çok sessizdi Telefonumun sesiyle kendime geldim. Ekrana baktığımda babam arıyordu.
" efendim baba?" Diyerek açtım
" tuana.." sesi kötü geliyordu panikledim.
" baba iyi misin sesin kötü geliyor.."
bi kaç hışırtı duydum. Ağlama sesi..
" tuana." Azeydi bu.
" Aze ne oluyor? Korkutmayın nerdesiniz?"
" tuana hastanedeyiz."
" ne demek hastanedeyiz ya?! Ne oldu babama mı bişey oldu?!" Korku tüm vücudumu ele geçirmişti.