•Corazones rotos llenos de amor•

Κεφάλαιο 20

"Τι κάνετε εσείς εδώ;". Είπα με νεύρα και όλοι στην παρέα με κοιτούσαν με απορία.

"Εμείς ήρθαμε απλά να δούμε μια παλιά φίλη". Είπε η Άννα και καλά αθώα όμως αν την παρατηρούσες παραπάνω έβλεπες στο βλέμμα της ότι είχε κάτι κακό, κάτι εχθρικό.

"Παλιά φίλη;". Είπα γελώντας. "Εσύ δεν είσαι και ούτε ήσουν παλιά φίλη". Είπα νευριασμένα και εκείνη συνέχισε να το παίζει καλή προσπαθώντας να δείξει στους άλλους πως εγώ είχα το πρόβλημα.

"Ει ηρέμησε εμείς ήρθαμε να σε δούμε και εσύ συμπεριφέρεσαι έτσι; Αυτό είναι μεγάλη γαϊδούρια". Είπε η Αντιγόνη και άρχισα να γελάω ειρωνικά.

"Άστη Αντιγόνη είναι αχάριστη την βοήθησα τόσες φορές όταν το είχε ανάγκη όμως εκείνη δεν το εκτίμησε ποτέ". Είπε και καλά δραματικά η Άννα κι τα μάτια μου άρχισαν να πετάνε φωτιές από το πόσα ψέματα λέει μπροστά σε όλους.

"Α ναι τόσο πολύ με βοήθησες σε σημείο που με κατέστρεψες". Είπα στον ίδιο απότομο τόνο με πριν.

"Δεν μας θέλουν εδώ δεν το βλέπεις Άννα; Τσάμπα ήρθες να μιλήσεις σε αυτή την αχάριστη κοπέλα!! Πάμε να φύγουμε". Είπε η Φωτεινή και σηκώθηκαν όλες μαζί για να φύγουν, όλοι μου οι φίλοι μαζί και το αγόρι μου με κοιτούσαν έντονα και με απορία. Ήταν λες και είχαν χάσει πάσα ιδέα για μένα και αυτό με πονούσε αλλά αν ήξεραν...

ΟΧΙ!

Αν ήξεραν θα έφευγαν... Σκέφτηκα..

"Ναι να φύγετε και να μην έρθετε ξανά να με ενοχλήσετε, δεν ήμουν εγώ η αχάριστη, η Άννα ήταν, ακούς Αννούλα;". Είπα προκαλώντας την. "Εσύ ήσουν η αχάριστη, ήθελα βοήθεια αλλά δεν με βοήθησες ποτέ αντίθετα με έκανες να φτάσω σε σημείο να καταστρέφω τον εαυτό μου και δεν φταις μόνο εσύ, φταίνε και οι φίλες σου επειδή αυτές αγνοούσαν επιδεικτικά το ότι ζητούσα βοήθεια!!". Φώναξα με όσο θάρρος είχα και σταμάτησαν και οι τρεις τα βήματα τους.

Με κοίταξαν με ένα τρομακτικό βλέμμα.
Όμως το πιο τρομακτικό από όλα ήταν αυτό της Άννας.
Τα μάτια της γυάλιζαν από την κακία, το πρόσωπο της άσπρο, χλωμό.
Ήταν βαμμένη με μαύρη σκιά στα μάτια και είχε βάλει eyeliner κάνοντας το βλέμμα της ακόμα πιο τρομακτικό από τι ήταν.

Τα χείλη της ήταν βαμμένα με ένα μπεζ κραγιόν και φόραγε όπως πάντα μαύρα ρούχα.

Τα βήματα της με πλησίασαν, τα τακούνια της ήταν το μόνο που ακουγόταν στον χώρο. Το αγόρι μου και οι φίλοι μας με κοιτούσαν ακόμα με απορία, ήξερα πως μετά θα με γεμίσουν με ερωτήσεις όμως αυτό ήταν το λιγότερο που σκεφτόμουν αυτή την στιγμή.