•Corazones rotos llenos de amor•

Κεφάλαιο 26

"Ξέρω πως ίσως να μην σου αρέσουν όλα αυτά που θα ακούσεις ,όμως θέλω να σου πω τα πάντα για μένα" .Είπε και έμεινα να τον κοιτάω με περιέργεια.

°°°°°°°°°°°°°

Αναρωτιόμουν τι ήταν αυτό που ήθελε να μου πει, όμως περισσότερο αναρωτιόμουν γιατί ο Άγγελος μου είπε πως όλα όσα θα ακούσω δεν θα μου αρέσουν. Έχει κάνει πια κάτι τόσο κακό που πιστεύει πως όταν θα το ακούσω θα αλλάξω γνώμη για εκείνον; Ή μάλλον νομίζει πως θα χαλάσει η εικόνα του πως θα πέσει δηλαδή στα μάτια μου. Δεν ξέρω, απλά περίμενα να ακούσω υπομονετικά τι είχε να μου πει.

"Όταν γνωριστήκαμε με ρώτησες για αυτό το μενταγιόν". Άρχισε να λέει και έδειξε το μενταγιόν με την αλεπού που φορούσε στον λαιμό του.

"Ναι το θυμάμαι και μου είπες πως ήταν της μητέρας σου". Του είπα και έγνεψε θετικά.

Τι σχέση έχει όμως αυτό το μενταγιόν με αυτά που κρύβει ο Άγγελος τόσο καιρό; Δεν μπορούσα να καταλάβω, όταν στα ξαφνικά ακούστηκε η φωνή του διακόπτοντας με από οποιαδήποτε σκέψη.

"Η μάνα μου ήταν το μοναδικό μου στήριγμα, ήταν ο πιο λογικός και ο πιο στοργικός άνθρωπος που γνώριζα, πάντα ήξερε να δίνει καλές συμβουλές, ήξερε να ηρεμεί τον άλλον μόνο με ένα της βλέμμα μόνο με μερικά λόγια, ήταν σκληρή  και ευαίσθητη ταυτόχρονα. Την αγαπούσα πολύ".

 Είπε στεναχωρημένα στην θύμηση της μητέρας του κι ήμουν σίγουρη πως θα ακούσω κάτι πολύ άσχημο. Το ένιωθα. Δεν μιλούσα, τον άφησα να συνεχίσει. Βρισκόμασταν στο μπαλκόνι της σχολής, εκεί δηλαδή που ήμασταν πριν όταν μαλώσαμε. 

"Ήμουν εφτά χρονών και η Μαρλένα δύο. Ο πατέρας μου, ήταν ένα τέρας. Την χτυπούσε καθημερινά και εγώ βρισκόμουν κλειδωμένος σε μια ντουλάπα δεν μπορούσα να κάνω τίποτα λόγω της ηλικίας μου, δεν μπορούσα να την βοηθήσω, δεν μπορούσα να κάνω απολύτως τίποτα και ζούσα χρόνια στις τύψεις επειδή πίστευα πως αν έκανα κάτι ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Έκλαιγα μόνος, κλειδωμένος σε εκείνη την ντουλάπα, η μάνα μου έλεγε να κρυφτώ εκεί μέσα. Μια μέρα όμως δεν άντεξα και βγήκα έξω από την ντουλάπα προσπαθώντας να υπερασπιστώ την μάνα μου, ήμουν 11 χρονών και ο πατέρας μου με χτύπησε, από τότε μου έριχνε την ψυχολογία καθημερινά λέγοντας μου πως δεν θα κάνω τίποτα στην ζωή μου και δεν θα καταφέρω τίποτα επειδή έμοιαζα στην μάνα μου, ήμουν αδύναμος έτσι έλεγε. Πάντα τόνιζε πως ήταν καλύτερος από μένα και όλο άχρηστο με ανέβαζε και άχρηστο με κατέβαζε. Στα 12 μου χρόνια η μάνα μου εξαφανίστηκε, έφυγε από το σπίτι και λίγους  μήνες αργότερα όταν πια είχα γίνει 13 χρονών, έφυγα από το σπίτι κρατώντας από το χέρι την μικρή μου αδελφή και περιπλανιόμουν στους δρόμους για δύο μέρες". Συνέχισε λίγο αργότερα και του έπιασα το χέρι δίνοντας του κουράγιο.