•Corazones rotos llenos de amor•

Κεφάλαιο 35

Άγγελος Point Of View.

"Γαμώτο!!". Είπα κοπανώντας το χέρι μου στον τοίχο. Τράβηξα τα μαλλιά μου από την απόγνωση και κάθισα στο πάτωμα. Όλοι με κοιτούσαν στεναχωρημένοι.
Η Νεφέλη μου, απήγαγαν το κορίτσι μου.
Και το χειρότερο από όλα είναι πως δεν μπορώ να την εντοπίσω, βρήκα το κολιέ που της έδωσε ο Στέλιος πάνω στο κομοδίνο. Έφυγε χωρίς σωματοφύλακα, ο Στέλιος είχε δώσει εντολή κάθε φορά που η Νεφέλη έβγαινε εκτός σπιτιού να είχε ένα σωματοφύλακα αλλά εκείνη το έσκασε, έβγαλε το κολιέ για να μην την καταλάβουμε κι έτσι έμεινε χωρίς σωματοφύλακα και χωρίς το κολιέ.

Έξω από το σπίτι ήταν πέντε σωματοφύλακες. Ο ένας είχε πάει να φάει, τον άλλον τον είχε πάρει ο ύπνος, ο ένας πήγε τουαλέτα και οι άλλοι δύο ήταν στην είσοδο. Η Νεφέλη προφανώς βγήκε από την πίσω πόρτα γιατί εκεί δεν είχε κανέναν σωματοφύλακα ,είχε πάει βλέπετε στην τουαλέτα. Δεν την είχαμε πάρει είδηση για πολλές ώρες, νομίζαμε πως κοιμόταν όταν στα ξαφνικά ήρθε στο σπίτι μου η Μαρλένα και μου είπε πως απήγαγαν την Νεφέλη.

Δεν το πιστεύω. Δεν μπορώ να το πιστέψω!! Γιατί η Νεφέλη μου το έσκασε; Γιατί;

"Άγγελε". Είπε η Κατερίνα και μου ακούμπησε το χέρι, όμως ήμουν τόσο σοκαρισμένος σε σημείο που πέταξα το χέρι της από πάνω μου ασυναίσθητα.

"Είσαι καλά;". Με ρώτησε ξανά η Κατερίνα ξεφυσώντας.

"Πως να είμαι καλά; Πως να είμαι καλά από την στιγμή που απήγαγαν το κορίτσι μου; Την Νεφέλη μου!! Πως να είμαι καλά; Έπρεπε να την είχα προστατέψει περισσότερο!! Πως να είμαι καλά από την στιγμή που δεν μπορώ να την εντοπίσω; Δεν ξέρω που είναι, δεν ξέρω αν είναι καλά, δεν ξέρω τίποτα. Αν η Νεφέλη πάθει κάτι εγώ". Φώναξα και πριν προλάβω να τελειώσω αυτό που έλεγα άρχισα να κλαίω.

Έβαλα τα χέρια μου μέσα στο πρόσωπο μου και τα δάκρυα μου έγιναν περισσότερα, ένιωθα την όραση μου να θολώνει, ένιωθα πως δεν έχω άλλη δύναμη πια.

"Θα την βρούμε όλοι μαζί". Είπε ο Ορέστης και τράβηξα για άλλη μια φορά τα μαλλιά μου συνεχίζοντας να κοιτάω το πάτωμα και συνεχίζοντας να κλαίω.

"ΦΥΓΕΤΕ ΑΠΟ ΕΔΩ ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΜΌΝΟ ΜΟΥ!!". Είπα φωνάζοντας και όλοι τραντάχτηκαν από τον φόβο τους.

"Άγγελε ηρέμησε θα την βρούμε σύντομα κι θα είναι εδώ σε λίγο, θα είναι καλά μην ανησυχείς". Είπε ο Γιάννης προσπαθώντας να με καθησυχάσει αλλά μάταια.