•Corazones rotos llenos de amor•

•Επίλογος•

Κάποιος χτύπησε το κουδούνι. Πλησίασα την πόρτα και την άνοιξα. Εκεί στεκόταν μια γυναίκα που δεν γνώριζα. Ήταν ξανθιά, αδύνατη και κοντή, το πρόσωπο της είχε ρυτίδες.
Φορούσε μια κίτρινη μπλούζα, ένα μαύρο παντελόνι και μαύρα παπούτσια.

"Τι θέλετε;". Ρώτησα και τα μάτια της γέμισαν με δάκρυα.

"Κόρη μου". Είπε και έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Αυτή η γυναίκα είναι η μάνα μου.
Αυτή η γυναίκα που με παράτησε όταν ήμουν μικρή, πήγα να κλείσω την πόρτα όμως εκείνη με εμπόδισε.

"Θέλω να σου μιλήσω". Είπε και ένιωσα τον εαυτό μου να νευριάζει.

" Εγώ όμως δεν θέλω!!". Είπα νευριασμένα και έκανα πάλι κίνηση να κλείσω την πόρτα.

"Δεν σε παράτησα ποτέ Νεφέλη!". Είπε με τα δάκρυα της να γίνονται περισσότερα και τελικά δεν έκλεισα την πόρτα. Έμεινα εκεί να την κοιτάω μην μπορώντας να πιστέψω τα όλα όσα ξεστόμισε.

" Αλήθεια και θες να πιστέψω αυτή την δικαιολογία; Έφυγες και με άφησες με τον πατέρα μου!! Αυτό έκανες από την στιγμή που έπρεπε να με πάρεις από εκεί για να με σώσεις!!!". Της είπα σκληρά.

"Όχι Νεφέλη κάνεις λάθος, δεν σε άφησα ποτέ με τον πατέρα σου, ήθελα καιρό να σε πάρω από το σπίτι αλλά ο πατέρας σου σε πήρε χωρίς να το ξέρω και δεν μπορούσα να σε βρω όλα αυτά τα χρόνια. Δεν ήξερα που ήσουν όσο κι αν έψαχνα, δεν σε βρήκα".

Είπε αλλά δεν την πίστεψα τόσο εύκολα, μετά από τόσα χρόνια θυμήθηκε πως είχε μια κόρη, τόσο καιρό θα μπορούσε να με βρει και να μου μιλήσει, αλλά όχι προτίμησε να περιμένει να περάσει τόσος καιρός, είναι λες και είχε ξεχάσει πως είχε κόρη.

"Δεν με ενδιαφέρει τίποτα, φύγε από το σπίτι μου!!".Είπα εκνευρισμένη και τότε άκουσα την φωνή του Άγγελου από το σαλόνι.

"Αγάπη μου ποιος είναι;". Ρώτησε και η κ. Ουρανία με κοιτούσε περίεργα.

"Το αγόρι σου;". Ρώτησε αλλά δεν είχα καμιά όρεξη να απαντήσω στην οποιαδήποτε ερώτηση της. Ήθελα απλά να φύγει από εδώ και να μην με ξανά ενοχλήσει.

"Αν ποτέ αλλάξεις γνώμη και θες να μιλήσουμε αυτό είναι το τηλέφωνο μου". Είπε δίνοντας μου ένα χαρτάκι λίγο αργότερα και μου γύρισε πλάτη κι τελικά έφυγε.

Ο Άγγελος ήρθε στο σαλόνι κρατώντας στην αγκαλιά του την μικρή Ελισάβετ, η οποία για κάποιο λόγο δεν κοιμόταν κι δεν είχε ηρεμήσει καθόλου ,ενώ τον μικρό Μάριο τον είχε πάρει ο ύπνος για τα καλά.