One Night

CHAPTER 29

CHAPTER 29

NAPABUNTONG hininga ako at napasandal sa bintana ng sasakyan ni papa. Bumalik sa isip ko ang nangyari nung nalaman ni David ang lahat. Ang hiwalayan at pag-amin niyang may sakit siya.

Hanggang ngayon ang hirap paring paniwalaan ang lahat. He broke up with me after he told me he has cancer, stage four. Hindi ko alam kong anong nararamdaman ko nung mga oras na 'yon.

Gulat, sakit...at guilty. Hindi ko alam kung naging mabuting girlfriend ba ako? Mabigat at ang hirap paniwalaan ang lahat pero yun ang totoo e. Pinakita niya ang lahat ng result ng test, wala na akong magawa kundi umiiyak.

He's suffering and I didn't even know and notice. Girlfriend niya ba talaga ako? Nung araw nang graduation ko nalaman niyang mas lalong lumala ang sakit niya, pero nandoon siya ng ci-celebrate ng graduation ko.

Nakonsensya ako, parang ang dami kong kulang sa'kanya bilang girlfriend. Una, hindi ko kaya siyang ipakikilala sa kay daddy. Pangalawa, hindi ko na nasabi sa'kanya ang trato ng dad sa'kin. At ngayon, hindi ko man lang alam na may sakit pala siyang dinadala.

Behind those smiles of his, he's silently suffering. May sakit na nga siya, pero kasayahan ko parin ang inisip niya. Ako rin ang inaalala niya.

Naalala ko ang sinasabi niya kung sa pagkatapos ng five months ay kung walang mabubuong pagtingin. Tama nga siya, hindi pa nga natapos ang five months I already admit that I already love him. That guy made me fall hard and fast.

Siguro tama nga si David ang tadhana na ang gumawa ng paraan para hindi siya mahirapan. Pero hindi ako naniniwala, kahit hiwalay na kami alam kung mahal niya parin ako at nasasaktan ko siya. Siguro madaling sabihin na okay lang sa'kanya ang maghiwalay kami dahil yon ang mas magandang option para sa'min.. sa'kin.

Dahil hanggang ngayon ang kaligayahan ko parin ang inuuna niya. Is David deserve like me? Deserve niya ba ang lahat ng nangyayari sa'kanya? Bakit kailangan niyang masaktan ng ganito? Bakit pa siya ng kasakit?

Ang bait ni David na tao, boyfriend,anak at apo. Bakit siya binigyan ng ganyan sakit? Ang bata pa niya para bigyan ng ganon. Ang dami-dami pag gusto ni David sa buhay niya. Ang dami pa niyang pangarap sa buhay.

Sa bawat araw na lumilipas, ayaw ko parin maniwala. Pilit kung nilalakasan ang sarili sa posibleng mangyari, pero ang hirap. Ang hirap tanggapin. Kung panaginip lang 'to, gusto ko ng magising.

Laging pumasok sa isip ko, paano kaya nakakayanan ni David ang lahat ng ito. Sa bawat araw na lumilipas at mas lalo akong natatakot para sa'kin. Nakakatakot...pero sabi niya kailangan ko lang lakasan ang sarili ko sa maging pwedeng mangyari.

Kung mawawala na siya, ang gusto niya ang lahat ng taong importante sa'kanya, may ngiti sa labi habang ninilibing siya. Gusto ko siyang batukan pero naiintindihan ko siya, ang gusto lang niya na wag kaming mag-alala.

Mas lalo akong nalulungkot dahil kay Lolo Dex. Ang nag-iisang apo niya ay hindi man lang niya mas nakasama ng mahabang panahon. Sabi nga ni Lolo Dex, mas inunahan siya ng apo niyang mamaalam. Kahit ang boses niya ay nagbibiro, pero umiiyak siya pagkatapos niya itong sabihin sa'kin.

"Anong gusto mong ulam ngayon tanghalian?" Bumalik naman ako sa realidad sa tanong ni dad.

"Kahit ano po.."

"Okay. Umidlip ka muna anak, gigisingin nalang kita kapag tapos ng maluto. " Ngumiti ako dito at tumango.

Tahimik akong umakyat sa taas at pumasok sa kwarto ni dad. Tinanggal ko muna ang sapatos ko bago humiga sa kama. Bago ako nagpakain sa antok ay pumasok sa isip ko si Marco.

Sana pagpunta ko sa kompanya mamayang hapon...sana makausap ko ng maayos si Marco.

"ALIS na po ako, Pa." Saad ko sabay halik sa kabilang pisngi niya.