Love Causes Problems

Liam.

Ik doe mijn ogen open. Ik voel dat we rijden, en schrik overeind. 'Wie, Wat, Hoe kan het dat ik rijd?', stotter ik. De vrouw die naast mij zit lijkt op een ambulance arts. Ze verteld van alles in het Italiaans, maar ik versta er helemaal niks van. Ik maak duidelijk dat ik van Engelse afkomst ben. Als de ambulance arts alles nog een tweede keer heeft uitgelegd wordt alles duidelijk. Ik ben flauwgevallen voor dat leuke winkeltje waar ik net een nieuw jurkje had gescoord. Gelukkig zie ik het witte plastic tasje in een hoek van de ambulance staan. Als we eindelijk bij het ziekenhuis zijn, zie ik mijn ouders al staan. Papa praat met een verpleegkundige en mama kijkt bezorgd om zich heen. Na wat kleine onderzoekjes wordt ik eindelijk naar een zaal gereden, waar ik kan praten met mijn ouders. 'Olivia toch, wat had ik gezegd?? Niet gaan hardlopen, maar wat doet Olivia? Nee hoor Olivia gaat gewo-'. 'Grace, stop! Olivia is net bijgekomen, laten we het er later over hebben', zegt papa. Ik ben blij dat papa mama kalmeert. 

Als er een arts naar mijn bed toe komt lopen, vraagt papa meteen of ik naar huis mag. 'Wilt u of uw vrouw even meekomen naar de gang, dan leg ik het even aan u uit', zegt de arts tegen mijn ouders. Mijn ouders lopen mee met de arts en ik kijk zenuwachtig naar buiten. Ik schrik op uit mijn gedachten als er opeens weer 3 mensen naast mijn bed staan. 'Lieverd, de arts vreest dat je een hersenschuddig hebt en denkt dat het beter is als je een nachtje hier blijft', vertelt mama aan me. Nadat papa een pyjama, wat kleding en tijdschriften uit mijn koffer heeft meegenomen, nemen we afscheid. Na een minuut of tien loopt er een vriendelijke vrouw naar me toe, die mij naar een andere zaal rijdt. Ze legt uit dat we naar een zaal gaan waar mensen van mijn leeftijd liggen die ook 1 of meerdere nachten moeten blijven. Als mijn bed eindelijk weer stilstaat, zet ik mijn tv aan. Maar al gauw voel mijn telefoon trillen. Het is een smsje van Susan, er staan allemaal dingen in die me helemaal weer opvrolijken. Blijkbaar heb ik zo hard gelachen, dat er een gordijn van het bed naast me opengaat en er een verbaasd gezicht tevoorschijn komt. 'Oh sorry! Do you speak english?', vraag ik aan de jongen. De jongen lacht en zegt gelukkig dat hij ook uit Engeland komt. Ik ga in een rolstoel zitten die vlak naast mijn bed staat en 'rol' naar hem toe. 'Ik ben Liam, leuk je te ontmoeten!', zegt de jongen. Ik stel me ook voor en leg uit waarom ik hier lig. De jongen verteld dat hij van een podium is afgevallen en toen zijn been heeft gebroken. 'Awh, dat is vervelend! Ben je zanger?', vraag ik. 'Jep, ik zing samen met vier andere jongens in een boyband.' Na een halfuur gepraat te hebben, moet ik van de zuster weer in bed gaan liggen. Niet veel later val ik in slaap.