Love Causes Problems

Keuze's.

Pats. Ik schrok er zelf van. Vol ongeloof keek ik hem aan. Na een paar seconden besefte ik pas wat ik had gedaan. Ik, Olivia Moore, heb Liam Payne geslagen. Recht in zijn gezicht. Tranen liepen over mijn wangen. Ik wist het niet meer, ik wist het echt niet meer. Ik dacht dat Liam hier voor mij was. Maar nee, meneer Payne kwam hier voor een vriend. De vriend van Liam heeft vannacht twee personen aangereden. 'W-wat is er?', vraagt Liam verbaasd. Ik wil al mijn woede eruit gooien, maar het lukt niet. Het enige wat in me opkomt, is wegrennen. Ik draai me om, en ren terug naar de kamer van mijn vader. De koffie laat ik perongeluk staan. Die €3,- maakt me ook geen reet meer uit. 

Huilend kom ik aan bij de kamer van papa. Ella en Charlie komen geschrokken op me aflopen. 'L-liam is hier.', zeg ik schokkerend. 'Ik snap het niet, dat is toch juist fijn?', vraagt Charlie. 'Z-zijn vriend, h-hij is...' Charlie en Ella kijken me met grote ogen aan. '..de dader.', vervolg ik mijn zin. 'Wat?! Heeft Liam jouw ouders aangereden?!', zegt Charlie. 'Nee slimmerd, zijn vriend.', antwoordt Ella snel. 'Ohja, Liam drinkt niet vanwege zijn nier.' Fijn, Charlie begint maar door te ratelen over Liam. Ik loop verder naar Susan. Hoe verschrikkelijk moet dit voor Susan zijn. Pap en mam hebben vroeger vaak aan mij duidelijk gemaakt, dat als hen iets overkwam, ik goed voor Susan moet zorgen. 'Ik weet echt niet wat ik moet doen.', zeg ik zachtjes tegen mijn tante. 'Vertrouw mij maar, jullie verblijven de eerste twee weken gewoon bij ons.' Ik knik. 'Mogen we nog bij mama kijken?', vraag ik aan haar. 'Ik zal het aan de arts vragen, een momentje.' Mijn tante loopt weg en ik ga naast Susan zitten. 'Suus, samen staan we sterk hè!' Susan blijft recht voor zich uit staren. 'Ik kan het gewoon niet geloven.. In één avond zijn we gewoon wees.' Na 5 minuten praat ze eindelijk weer. 'Ik ook niet', zeg ik zachtjes. 'Als jullie willen, mogen jullie naar jullie moeder toe.', zegt mijn tante. Susan geeft al snel aan dat ze mama niet wil zien, dus loop ik samen met mijn tante naar mijn moeder toe.

'Mama?', vraag ik als we bij de kamer van mijn moeder zijn aangekomen. Hè, waarom vraag ik dit nou, ik weet toch dat mama geen antwoord geeft. Nu niet, nooit niet. Ik pak mama's hand vast, die overigens ijskoud aanvoelt.'Olivia?', hoor ik opeens. Ik draai me om en zie dat Liam in de deuropening staat. 'Rot op.', roep ik. Liam loopt naar me toe. 'Heb je me niet gehoord? Ga weg!', dit keer zeg ik het harder. Als Liam dichterbij komt, zie ik dat zijn hele wang knalrood is. 'Olivia? Luister alsjeblieft naar me. Ik kan het uitleggen.' 'Er valt niks uit te leggen oké?', ik merk dat mijn woede eruit komt. 'Alsjeblieft, luister heel even naar me, echt ik smeek het je.', zegt Liam. Mijn tante legt een arm om me heen en maakt een gebaar zovan: luister even naar hem. Ze loopt de kamer uit. 'Ik wil dit niet in de kamer van mijn moeder.', zeg ik op een rustige toon tegen Liam. 'Prima, kom, we gaan in de wachtkamer zitten.' Liam wil een arm om me heen slaan, maar ik duw hem van me af. Samen lopen we naar de wachtkamer.

Als we in de wachtkamer zitten, merk ik dat mijn woede weer is afgezakt. Ik ben weer de verlegen Olivia, die zich gedraagt alsof ze voor het eerst naast een jongen zit. 'Wat ik je wil vertellen is... een vriend van mij, Robert, was vannacht naar een feest. Hij had zich helemaal volgezopen en is toen met zijn stomme kop achter het stuur gekropen.' 'Ik wil geen uitleg over het ongeluk.', geef ik nors aan. 'Ik had net een concert in Nederland achter de rug, toen ik werd gebeld door één van zijn vrienden. Één van zijn vrienden vertelde dat Robert dronken in zijn auto was gaan rijden op weg naar huis. Toen heeft hij twee volwassenen aangereden, die tegen een boom zijn gebotst. Zelf is hij in de sloot beland. Hij ligt nu op de intensive care en het gaat prima met hem. Ik weigerde om naar Engeland te komen voor Robert, omdat ik vond dat het zijn eigen schuld was.' 'Maar waarom ben je dan overgekomen?', vraag ik. 'Ik weet het niet, iets van binnen zei dat ik moest gaan. Ik ben blij dat ik ben gegaan.' Ik bedenk me dat Liam er ook niks aan kan doen, dat zijn vriend precies mijn ouders om het leven heeft gebracht. 'Sorry voor die klap.', zeg ik tegen Liam. 'Maakt niet uit. Ik snap dat je overstuur bent.' Ik glimlach en leg mijn hoofd op Liam's borst. Opeens schiet me wat te binnen. 'Je snapt wel dat je nu moet kiezen hè.', zeg ik tegen Liam. 'Kiezen? Wat dan?', vraag Liam verbaasd. Ik til mijn hoofd van zijn borst en kijk hem aan. 'Ik ga niet met iemand, van wiens vriend de dader is van het ongeluk van mijn ouders.' Liam kijkt me moeilijk aan. 'Je hebt je keuze al gemaakt zie ik?' Ik wil opstaan om weg te lopen maar Liam houdt me tegen. 'Olivia, geef me alsjeblieft wat tijd. Dit is voor mij ook moeilijk.' Hoe kan Liam dit zeggen. Hoe kan Liam nog twijfelen tussen zijn vriend en mij. 'Misschien is het beter als we elkaar een tijd niet zien.', zeg ik en ik loop de wachtkamer uit.

'Ga je mee naar huis?', vraagt mijn tante. Ik knik en pak Susan's hand. 'Vind je het heel erg als ik vandaag bij mijn tante blijf?', vraag ik aan Ella. 'Tuurlijk niet! Ik zal de andere inlichten.' 'Als je het adres geeft kom ik morgen langs.', zegt Charlie. Maar ik geef aan dat ik even rust nodig heb, en alleen met Susan wil zijn. Om half 6 verlaten we het ziekenhuis.

Ik staar naar het plafond net als Susan. 'Ik heb er gewoon geen woorden voor.', zeg ik rustig. Ik merk dat Susan geen zin heeft om te reageren en probeert te slapen. Ik probeer ook te slapen. Maar het lukt niet. Door mijn hoofd spookt van alles. Hoe moet het met de begravenis, Susan, mijn appartement. En het belangrijkste tussen Liam en mij. Kan ik het nog veroorloven om zijn vriendin te zijn. Kiest hij voor mij. Of toch voor zijn vriend. Ik besef me dat ik in één groot drama zit. En ik dacht een paar weken terug nog het perfecte leven te hebben?