Love Causes Problems

Diary Part - Voorbereidingen!

Lief Dagboek,

Deze keer schrijf ik niet vanaf mijn bed, in mijn kamer, in ons appartement, in London, in Engeland. Ik schrijf vanuit Bali (Indonesië)! Li en ik zijn hier maandag middag aangekomen (het is nu donderdag). Na een lange vliegreis van ongeveer 15 uur en een busreis van een klein uurtje zijn we eindelijk aangekomen in ons verschrikkelijk mooie hotel. We zitten pal aan het strand en het is hier zo mooi! Het weer is hier fantastisch en de mensen zijn erg aardig. Onze hotelkamer bevalt ons prima, wat ook fijn voor Liam is. Ondanks dat we zo ver van huis weg zijn, zijn er natuurlijk nog steeds horde fans die hem lastigvallen. Eigenlijk wil ik het geen 'lastigvallen' noemen. De meeste, en ja hiermee bedoel ik bijna allemaal, zijn aardige tienermeisjes (of jongens ;) ) die gewoon om een foto of handtekening komen vragen. Maar je hebt er een paar.. die echt niet meer te houden zijn. Ik ben zelfs al een paar keer aan de kant geduwd! Liam zegt vaak dat ik er niets van moet aantrekken. Dat doe ik ook zeker niet, maar ik blijf maar volhouden dat het anders kan. Kijk eens naar Zayn en Perrie. Perrie wordt gewoon gerespecteerd om wie zij is. Dat komt denk ik ook mede door Little Mix. Zij wordt eerder gezien als 'dat blanke meisje van Little Mix'  (sorry, ik wil niet racistisch overkomen hoor) dan als 'de vriendin van Zayn Malik'.  Ik daarentegen word gelijk gezien als 'de vriendin van..' Ik heb dan ook geen carrière als zangeres, danseres, musicalster, model or whatever achter de rug, maar toch. Ik ben ook gewoon iemand. Ik ben geen paspop die je zomaar aan de kant kunt duwen. 

Maargoed, het is vakantie, wat betekent: R E L A X T I M E.  We hebben weken van voorbereidingen achter de rug. En ik zal je vertellen... die waren super! Nadat we door middel van dartpijltjes hadden uitgezocht waar we naartoe zouden gaan, hebben we gelijk een vakantie accomodatie geboekt. Diezelfde week nog, ben ik samen met Molly naar Oxford Street geweest om eens flink wat aankopen te doen. Ik had flink wat geld gespaart, door middel van oppassen (wat ik al sinds mijn 13e ofzo doe). Voor de rest, hebben mijn ouders mij en Susan een 'trust fund' achter gelaten. Dat is een bepaalde soort rekening die Susan en ik kunnen raadplegen als het echt nodig is. En dit was wel echt nodig ja. Ik heb natuurlijk niet alles uitgegeven! Ik schrok er eigenlijk van hoeveel er op die rekening staat. Susan en ik waren hun enige kinderen dus ze hebben ons alles achtergelaten. Als eerst zijn we naar de primark gerent. Ja je leest het goed! 'gerent'. We hebben echt voor ons leven gerent. Het rennen had uiteindelijk niet zoveel zin aangezien er al een enorme rij vol met pubermeisjes voor de deur stond. Grrrr... waren we maar eerder vertrokken. Eenmaal binnen, bleek iedereen opeens hetzelfde plan als Molly en mij te hebben. Tientallen meisjes stroomden naar de jurkjes, shortjes, sandaaltjes en open schoentjes. Hoewel de primark er best bekend omstaat dat er mensen lopen met hun mandjes tot aan de nok toe gevuld, was het vandaag minstens nog tien keer erger. Sommige liepen zelfs met drie manden! Te erg. Toen Molly en ik beide een paar hemdjes en andere benodigdheden hadden verzameld, kwamen we achteraan in een zielslange rij voor de paskamers te staan. Na drie minuten trok Molly me mee uit de rij. Ze zei dat we beter ergens achter een kledingrek konden passen (wat natuurlijk lachen, gieren en brullen opleverde). Wat later ook de goede beslissing bleek te zijn, aangezien we, natuurlijk,  weer in een rij voor de kassa waren belandt, de rij voor de paskamers amper was opgeschoven. De twee hoogblonde meisjes die voor ons stonden waren nu maximaal twee meter opgeschoven. Na een kwartier gewacht te hebben waren we eindelijk aan de beurt. Molly en ik konden pas weer adem halen toen we weer buiten stonden. We waren het beide eens dat we de volgende keer óf eerder zouden vertrekken, óf gewoon de primark helemaal zouden overslaan. Er zijn natuurlijk nog zat andere leuke winkels, waar je goedkoop en leuk kunt winkelen! De rest van de ochtend zijn we nog naar America Today, The Sting, Newyorker en Forever21 geweest. We hebben heerlijk geluncht bij een schattige bakkerij en zijn daarna met de metro nog naar een soort vintage markt geweest. Al met al was het een geslaagde dag. 

Voorbereidingen bestaan niet altijd uit leuke kanten. Het is niet alleen maar kleding kopen. Nee, er zat ook een gevoelige kant aan. Drie weken voor ons vertrek moesten Li en ik inentingsprikken halen. Oh help. Ik was doodsbang en de auto opweg naar het ziekenhuis niet in te krijgen. Eenmaal in de auto verzekerde Liam mij alvast dat het wel mee zou vallen. Toch merkte ik dat hij zelf ook best zenuwachtig was. Aangekomen in het ziekenhuis moesten we ook nog eens drie kwartier wachten (het zit me allemaal wel mee). De zenuwen werden er meer en meer. Mijn hart klopte als een gek. En toen kwam het. Onze namen werden geroepen en Liam stond al op. Hij pakte mijn hand en trok me uit de stoel. Het schijnt dat ik alleen maar spierwit voor me heb uitgekeken en niet eens heb gehoord dat we aan de beurt waren. We kwamen binnen in een kamer met een soort van tandartsstoelen. Dit verbaasde me eigenlijk wel, want toen ik vroeger van die prikken tegen de mazelen en dat soort ziekte's kreeg, werd ik gewoon op een stoel gezet, er werd een naald in mijn arm gestoken, pleister erop, en klaar. Maar dit zag er gewoon echt professioneel uit. Ik ging op één van de stoelen zitten en begon een beetje om me heen te kijken. Het was een kamer met vrolijke schilderijen. Ik was er zeker van dat die waren opgehangen zodat mensen niet naar de naald zouden gaan kijken. En dat had ik eigenlijk ook niet moeten doen. Hij lag daar. Zomaar op een tafel. Het was geen kleintje, het was ook geen middelmaat. Nee. Hij was echt heel groot. De gedachte spook nog door mijn hoofd dat als 'de prikker' hem erin zal steken dat ie er aan de andere kant van mijn arm er gewoon weer uitkomt. Dit bleek gelukkig niet het geval. Ik kwam erachter dat ik niet van blauw bloed was. Jammer genoeg. Ik ben geen familie van queen Elisabeth. Grapje. Dit wist ik natuurlijk al. Al met al viel het reuze mee en was ik klaar na drie gruwelijke prikken. Voordeel: ik ben er wel van verzekerd dat ik waarschijnlijk geen raar virus of wat dan ook zal oplopen. Dit gevoel luchtte op. YOU DID IT GURLLL. Liam was er wel anders aan toe. Hij was echt spierwit aangelopen en hij voelde zich niet helemaal lekker. Hij heeft zelfs bij het muurtje naast het ziekenhuis staan overgeven. Arme jongen. Nadat ie 'uitgekotst' was, heb ik hem maar naar huis gereden. Hij wilde nog voorstellen om ergens nog koffie te gaan drinken, maar dat leek mij niet zo'n goed plan. Thuis is hij gelijk op bed gaan liggen. Ik ben nog de hele dag bij hem geweest.

Twee weken voor ons vertrek ben ik begonnen met het verdiepen in Indonesië. Ik ben naar de winkel gereden om een taalgidsje en wat informatieboekjes over Bali te halen. Ook was ik al weken tijdschriften aan het 'sparen' voor de vliegreis en gewoon voor op vakantie. Er ligt een enorme stapel thuis. Susan vroeg bezorgd of ik het allemaal wel uit ging krijgen. Maar geen zorgen, ik ben echt een monster als het gaat om lezen. Mijn E-Reader had ik vol gezet met boeken. Op vakantie lezen boeken en tijdschriften namelijk zeer lekker en snel weg. Ook had ik al zonnebrand in geslagen. Ik had geen zin om dat allemaal op Bali zelf te doen. Het is daar vanzelfsprekend een stuk duurder, en ik heb toch liever het merk wat ik al een tijd gebruik. Hoefde ik me daar geen zorgen meer over te maken. Een heerlijk gevoel.

Omdat al mijn oude bikini's versleten en uitgerekt waren ben ik samen met Susan 7 dagen voor ons vertrek de stad nog ingeweest. Susan kon ook nog wel en nieuwe gebruiken, en het was meteen gezellig voor grote-en-kleine-zus-uitje. We hebben er gelijk een lunch aan toegevoegd. Susan kwam thuis met een aqua blauwe fringe bikini, die erg mooi staat bij haar gebruinde huid. Ikzelf liet het bij een roze bandeau bikini en zo'n zwart met wit gestreepte driehoeks bikini. IN DA POCKET. Ohja; en een nieuwe zonnebril en mintgroene nagelak (love it!)

Een paar dagen voor ons vertrek heb ik nog wat behoeften voor tijdens de vliegreis ingeslagen. Denk aan: flesjes water, koek, snoepjes, kauwgom, zoute koekjes. Diezelfde dag heb ik mijn koffer nog ingepakt. Wat een gedoe was dat!!! Maar na wat passen en meten was dat ook geregeld. Liam zou dingen zoals de tickets en dat gedoe regelen. 

Tot zover de voorbereidingen. Op dit moment lig ik lekker op ons tweepersoonsbed in dit dagboek te staren (eigenlijk ben ik aan het schrijven). Liam staat onder de douche. En hij zingt!! Bij de meeste mensen zal het wel erg vals klinken, maar bij hem klinkt het betoverend helder. Hij is dan ook niet voor niets samen met de jongens 3e bij X-Factor geworden en je zit ook niet vanzelfsprekend in de bekendste boyband ter wereld! Het is nu kwart voor 6. We zijn wat eerder weggegaan bij het strand, aangezien we het wel zat waren. Om 7 uur gaat het buffet pas open, dus we hebben nog wel even. Het uitzicht is hier prachtig, we kijken op een waterval die uitmondt in de zee.Het staat er vol met groene bomen en het water is blauw. Niet zomaar blauw. Nee, echt blauw! Wauw, het is hier echt geweldig. 

De douche wordt uitgedraaid en het gezang houdt op. Jammer. Ik moet oph-

De deur van de hotelkamer valt dicht. Ik kijk verschrikt op. Balend dat ik het woord niet kan afmaken. Dat gevoel verdwijnt snel als ik met iemand oog in oog sta die by far niet op Liam lijkt, en by far ook niet is. 

'W-wat doe jij hier?'

_________________________________________________

Woohooo eindelijk een nieuw part! Ik ben weer terug van vakantie en ik zat vol met inspiratie. Ik heb een hele leuke vakantie gehad en hopelijk jullie ook! 

In wiens ogen denken jullie dat Olivia kijkt? Leave a comment below!