Love Causes Problems

Ongeluk.

Tip: als je dit verhaal leest en je echt in de sfeer wilt komen. Luister dan: Little things - One Direction (zie aan rechterkant van de pagina)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

* 3 weken later  * 

Daar zit ik dan. Recht overeind in bed. Om 2 uur 's nachts. Ella, Molly, Oliver, Thomas en Jai zijn ook in mijn kamer. Ik kan geen woord uitbrengen. Ella komt naast me zitten en slaat een arm om me heen. 'Ik ga met je mee', zegt ze. 'Ohja, laten we gaan.' Een kleine 10 minuten later zitten we in de auto van  Jai. We rijden langs mijn oude huis om Susan op te halen. Zelf stort ik uit in tranen als ik mijn zusje huilend aan de keukentafel zie zitten. Ik pak haar stevig vast en laat haar niet meer los. 

'P-pap?', vraag ik voorzichtig als Susan en ik aan zijn ziekenhuisbed zitten. Ik zie dat hij met zijn ogen knippert. 'Papa? Wat is er gebeurd?', vraag ik. Maar mijn vader geeft geen antwoord. Gelukkig komen mijn tante en oom de ziekenhuis kamer in lopen. 'Lieverds, loop even mee naar de gang.' Susan en ik staan op om met onze oom mee te lopen naar de gang. 'Jullie ouders waren op weg naar huis. Ze waren net uiteten geweest. Op het landweggetje..' Even blijjft het stil, Susan en ik kijken onze oom voorzichtig aan. 'Zijn ze geschept door een dronken automobilist, ze zijn tegen een boom aangebotst.' Susan rent naar papa toe en ik kan mijn tranen niet verbergen. 'En mama dan?', vraag ik zachtjes. 'Jullie moeder.' 'Het spijt me zo!' Mijn oom slaat zijn armen om me heen, maar ik ren weg. Ik wil hier weg. Dit kan niet waar zijn. Het is vast een droom. Plotseling bots ik tegen een enorm grote man aan. 'Wat is er meisje?', vraagt hij. Ik kijk hem met rode ogen aan. Het is een arts. 'M-mijn o-ouders z-ze zijn..' En ik stort weer in huilen uit. 'Rustig maar.. Loop met mij mee, ik breng je naar je oom en tante..', de arts zegt het met een lieve stem, maar toch.. iets in mij knapt. 

Als we de kamer inlopen zie ik dat Susan papa's hand vast heeft. Mijn tante vangt me op. Ze zegt allemaal lieve dingen tegen me. Maar ik wil het niet horen. 'Jullie vader heeft niet lang meer te leven, koester de momenten die je met hem hebt.', zegt mijn tante voorzichtig. Het liefst zou ik bij papa in bed gaan liggen en hem wakker schudden. Maar papa ziet er niet meer uit als mijn papa. Hij is zo bleek en zijn hele gezicht is verwond. 'H-hoe kan dit? Waarom m-moet mij dit o-o-overkomen?', vraag ik aan mijn tante. 'Olivia?' Ik herken Charlie's stem. 'Charlie! Wat fijn dat je gekomen bent!', zegt mijn tante. 'Je hoeft niks te zeggen Oliv.', zegt Charlie op een rustige toon. Ik sta op en loop naar haar toe. Ze geeft me een knuffel en een kus op mijn wang. 'W-wat moet ik doen?', vraag ik aan Charlie. 'Jij hoeft helemaal niks te doen.' Charlie stelt me gerust. Ik loop weer naar mijn vader toe en pak net als Susan zijn hand vast. Charlie loopt naar Ella toe. Ik pak nu ook Susan's hand beet en begin te praten: 'Papa, onthoudt dit goed. We hebben als gezin veel meegemaakt, maar dit heeft onze band alleen maar sterker gemaakt. Het spijt me zo van van de ruzie's die ik met jouw en mama heb gevoerd om niks. Pap, weet dat ik altijd van je zou houden.', zeg ik tegen mijn vader. Susan zegt ook wat tegen papa. Papa opent zijn ogen en kijkt ons aan. Hij tuit zijn lippen. Susan en ik kijken elkaar aan en moeten lachen. We gaan iets dichter bij papa staan en geven hem beide een kus en een knuffel. 'We houden van je pap!'. Langzaam aan voel ik zijn hand kouder worden. Ik kijk naar het hartslag-apparaat naast het bed van mijn vader. Hij gaat steeds langzamer. 'Help, Susan wat moeten we doen?!', schreeuw ik. Haastig druk ik de rode knop naast het bed van mijn vader in. 'Pap, blijf wakker. Je kan ons niet achterlaten. Alsjeblieft hou vol.' Susan en ik houden nog steeds beide een hand van onze vader vast. En ook die van elkaar. Een paar artsen komen aan rennen en Susan en ik moeten aan de kant. Er wordt gereanimeerd en druk gepraat. Ik durf niet te kijken. Ik knijp in Susan's hand. Een arts haalt Susan en mij van de gang. 'Het spijt me, jullie vader heeft geen pijn gehad. We hebben er alles aan gedaan, maar...'. Ik stort net als Susan in huilen uit. Dit kan gewoon niet. Waarom ons gezin. Waarom mijn ouders. Waarom mijn vader. Waarom mijn moeder. Waarom Susan en ik? Duizenden vragen spoken door mijn hoofd. Nadat we een halfuur naast het bed van papa hebben gezeten, besluit ik naar beneden te gaan om koffie te halen. Het was inmiddels kwart voor 4 's nachts. 

Als ik met twee dampende mokken het restaurant uitloop zie ik iemand met een capuchon en zonnebril het ziekenhuis inlopen. Er piekt bruin haar onder de capuchon vandaan. De jongen heeft witte allstars aan. Ze lijken verdomd op die van Liam. Langzaam loop ik op de jongen af. 'Li?', vraag ik voorzichtig. De jongen doet zijn zonnebril af. Ik kijk recht in de ogen van Liam. 'Liam, hoe wist je dat?' 'Olivia?', vraagt Liam. Hij geeft me een stevige knuffel en een dikke kus. 'Ik heb je zó gemist! M-maar wat doe jij hier?' 'M-mijn ouders, z-ze..'. Verder kom ik niet uit mijn woorden. 'Wat doe jij eigenlijk hier?' vraag ik.