Love Causes Problems

Onderwaterwereld.

PART 2

-----------------------

Ik open mijn ogen in een onder water wereld. Ik heb nooit geweten dat er vissen in Oxford Canal zwommen. Ik zoek een uitweg naar boven, aangezien ik geen grote hap adem heb genomen toen ik viel. 

Als ik eindelijk een lichtstraal heb gevonden waarvan ik denk dat het de goede richting is, hoor ik een harde plons en zie ik overal belletjes. Ik snak naar adem en zwem als een razende naar boven. Mijn armen zwaaien uit elkaar en mijn benen doen een soort van kikkerslag. Des te meer ik boven kom, hoe erger ik in paniek kom.

Vlak onder de waterspiegel zie ik al wat van de buiten wereld. Ik doe nog één keer dezelfde beweging met mijn armen en benen, en ik ben boven. 

Heel snel adem ik lucht in en lucht uit. 

Totdat ik me bedenk dat ik niet in paniek moet raken en rustig moet gaan ademen.

Ik kijk naar boven naar de brug.

Maar hoe in godsnaam kan ik rustig doen als ik net zo'n 50 meter naar beneden ben gevallen. 

Ik pak een klein drijvend stuk hout en kijk om me heen. Een paar mensen staan aan de kant naar me te schreeuwen en er springen twee mannen het water in.

Ik klem me stevig vast aan het stuk hout en voel de tranen over mijn wangen stromen. 

Ik kijk naar beneden en zie iemand onder water drijven. Het moet wel diegene van die plons zijn.

Ik bedenk me geen moment en duik weer onder water.

Nadat ik zo'n 3 meter gedaald ben zie ik dat het een jongen is. Ik zwem zo snel mogelijk naar de jongen en pak hem beet aan zijn arm. Ik schrik me dood als ik in zijn ogen kijk.

Het zijn de ogen van Liam.

Op zijn mond verschijnt een glimlach. En hij wijst naar boven.

Net als ik samen met Liam naar boven wil zwemmen voel ik me wegzakken. Ik ben immers al best lang onder water. Mijn ogen zakken dicht en ik laat zijn hand los. Ik voel nog net dat mijn arm stevig wordt vastgepakt.

Eenmaal boven water kom ik weer bij. De mannen die naar ons toe zijn gezwommen stellen ons gerust, maar ik raak weer net zo paniekerig als net.

Er komt een trauma helikopter aangevlogen en er staan ambulance mensen aan de kant. 

Ik geloof dat de hele stad is opgetrommeld. 

Overal komen busjes van televisiezenders aangescheurd. Reporters springen uit de busjes en rennen met cameraman en al naar de kant. 

Ze doen live verslag terwijl ik gewoon in het water lig. Ik ben verdomme net naar beneden gevallen.

Ik word gescheiden van Liam en samen met andere mannen van de brandweer naar de kant gebracht. 

Ik zie Liam nog net in een ambulance verschijnen. Zelf lig ik op een brancard met zo'n deken die je warm houdt. Ik kijk omhoog naar de brug. De brug is helemaal afgesloten met rode linten en overal is er politie. Ik ben te veel in de war om te vragen waarom, dus ik leg het even bij me neer.

* 1,5 uur later * 

'Susan! Molly! Hier ben ik!' roep ik vanuit mijn bed. Susan en Molly komen verschrikt naar me toe gerend. 'W-wat is er gebeurd?' vraagt Susan stamelend. Ik zucht diep. 'Ik weet het niet.' Molly slaat een arm om me heen.

'Waar is Ella?' vraag ik na een tijdje. 'Die is naar buiten gerend na .. wat er gebeurde eerder deze dag.' zegt Molly rustig.

Susan kijkt me met verdrietige ogen aan. 'Wat is er Suus?' vraag ik voorzichtig. 'Wil je dit nooit meer doen?' 'Wat doen?' Ik snap niet helemaal wat Susan bedoelt. 'Van een brug afspringen, na pap en mam heb ik niet bepaald de behoefte om jou ook nog te verliezen.' Ergens klinkt Susan's stem best boos. 'Maar..' Ik wil er wat tegen in brengen, maar ik weet niet hoe ik het moet verwoorden. 

Naast mij gaat een gordijn open. Liam kijkt me glimlachend aan. 'En hoe is het met mijn prinsesje?' Ik til mijn hoofd op. 'Waarom deed je dat gek. Je had wel dood kunnen zijn.' Liam kijkt me teleurgesteld aan. 'Dacht je dat ik je zomaar liet gaan?' Ik glimlach. 'Nee'  'En dit was de snelste manier om bij je te zijn.' 

Net als ik wil vragen wat er nou precies gebeurt is, komen Liam's ouders naar binnen gerend. Liam's moeder is erg bezorgd maar teglijkertijd ook blij dat het goed gaat met haar zoon. Liam's vader is in tegendeel heel rustig en maakt zich meer druk over de media. De media staat namelijk om het hele ziekenhuis en twitter blijkt er helemaal vol mee te staan. 

Na een minuut of 5 wijst Liam mijn kant op. Liam's moeder kijkt verbaasd van Liam naar mij. En van mij naar Liam. Ze zet haar verstand op nul en loopt naar mij toe. 'Olivia toch..' Ik barst in huilen uit. Liam's moeder geeft een vertrouwd gevoel, een gevoel wat ik al 1,5 jaar moet missen. 

Ook Liam's vader komt bezorgd naar me toe. Ze gaan naast me zitten en knikken goedkeurend naar Liam. Ik wil me verontschuldigen dat ik hun zoon in gevaar heb gebracht.

'Meneer, mevrouw Payne, het spijt me z-' Ik onderbreek mijn zin. Er komen drie politieagenten de ziekenhuis kamer ingelopen. Liam's ouders staan op en lopen weer naar Liam. Twee politieagenten nemen plek naast mijn bed. 

'Mogen we je wat vragen stellen?' Ik knik.

'Wat was de aanleiding van de sprong van de brug?'

Ze stellen precies de vraag waar ik geen antwoord op weet.

'We bedoelen, waarom ben je van de brug afgesprongen, ging het thuis niet goed?'

'W-wacht? Denken jullie dat ik zelf van de brug ben afgesprongen?' Ik ga recht overeind zitten.

De politieagenten halen hun schouders op. 'We nemen aan dat het een poging van zelfmoord was.'

Een rilling gaat door mijn lijf.