yakaları kan nakışlı.

on dokuz ayın yangını.

bugün bir kez daha anladım. kendimin dayanağı ben olmak zorundayım. hangi tarafa yaslanmaya kalksam o yöne devriliyorum. birine her şeyimsin dediğim an beni kimsesiz bırakıyor. bugün bir kez daha. sen yatağın sol tarafında uyurken ben diğer tarafta bilmem kaç bin hisle savaşıyorum, yılanlara dolanıyorum. ben burada kılı kırk yarıyorum da sen dönüp bir kere bakmıyorsun. beni bunlara karıştırma, benlik bir mesele yok diyorsun. ben derdime kimi karıştıracağım senden başka, onu söylemiyorsun. tanrım peki sen, sen nasıl benim bacaklarımı kırmalarına izin veriyorsun. neden bana yürümem için bir değnek olmuyorsun. sen kalmazsın ama olur da sakat kalırsan ben sana tanrın kadar merhametsiz davranmayacağım. sana çok kırgınım ama sana daha çok. baba, sen neden bir kez olsun kapılar açılınca bana sarılmıyorsun. anne, beni neden eskisi gibi dizlerine yatırmıyorsun. üstelik dizlerin hâlâ varken. benim dizlerim artık yok, değil. dizlerim var ama tek başıma ayakta durmak o kadar yordu ki şu köşe başına tutunup ağladım geçen pazar. zamanı gelince herkes sırtımdan çekilebilirmiş anne ben bugün bir kez daha öğrendim. vie- sana dönecek olursam, sana yaşamsın dedim. beni yaşatmadan nasıl öylece arkanı dönüp yatabiliyorsun. ölürüm diye hiç mi korkmuyorsun. senin gözlerin kapalı fakat kâbusu ben görüyorum. neden bir kez olsun beni uyutmuyorsun. bunları yazarken parmaklarımdan akan zehiri yuttum ama sen temizle isterdim. bana neden yasak meyveyi kendi ellerinle yediriyorsun. kovulmamı bu kadar çok mu istiyorsun. adem bunu yapar mıydı havva'ya. sabah olsun gideceğim diyorum, sabah olsun gideceğim. biliyorum ki, sabah oldu ve gidemedim. sen beni yanı başında yalnız bırakırken ben sana bunu yapmayacağım. beş kez bana bunu yapma demiştim. seni beş kez affetmeyeceğim. üstümü teninle örtmeni beklerken, sen bana bunu nasıl, neyse. bu gece iki kere iki bir defa dört etmedi belki. sana çok kırgınım ama en çok sana. ben bugün bir kez daha.