Odaya doktor ve hemen ardından hemşireler girdi.Perdeyi kapatıp işlemlere başladılar.10 dakika geçmesine rağmen odadan ne çıkan vardı ne de odaya giren.Akar ailesi umutlarını kaybetmeye başlamıştı.
Kapı açıldı sedye sedyenin üstünde beyaz bir çarşa...
Selam aşkolar. Geç bölüm yazdım. Boş vaktim yoktu. Bir kaç işim vardı bide yurt dışından kuzenlerim gelince iyice her şey birbirine girdi. Evin yolunu bile unuttum neredeyse. Neyse işte bölüm yazamadım. Dün akşam uykumdan alıp kitaba verdim şfşvşdlbld. İyi okumalarrr. Öpüldünüzzzz:*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ben öyle bişey demem. Kardeşim lan o benim."
"Küçükken hiç kardeşin değildi ama."
Ediz abim daha fazla dayanamayıp dövmeye başladı.
O adama belki inanabilirdim tabi annemin yazdığı mektubu okumasaydım.
Merhaba kızım. Bu mektubu yazmak ne kadar zor inan bilemezsin ama yazmazsam içimde kalırdı. Bu mektupla birlikte belkide hayatın değişecek belkide hiç bir şey olmayacak. Emir abinin ikizi vardı. Gittiğim her doktor farklı şey söyledi ve göstermedi çocuklarımı. Kimi öldü dedi kimi tek çocuk var dedi. Ama emindim benim ikiz çocuklarım vardı. En sonunda başka bir doktora gittim. Doğuma 3 4 gün vardı ama ağrılar çok artmıştı. Doktor ikizlerin var ama birinin hayati tehlikesi var dedi, o zaman öğrendim kesin bir şekilde ikizlerin olduğunu. Doğum çok zor olucak dediler. Eğer ölüm tehlikesi olursa dediklerinde ben yaşadım zaten çocuklarımı yaşatın dedim. Doğumdan sonra bir tane oğlunuz dayanamadı dediler. Yıkıldım ama sizin için toparlandım. Aradan 3 yıl geçti ve sen doğdun. Sende bir sıkıntı yoktu. Ama senden sonra baban iyice delirdi. Ben kız çocuk istemem dedi bunu naparsan yap ama eve almam bunu dedi. Seni hiç bir yere bırakmazdım. Ama sen 3 yaşına gelene kadar annanende kaldın. O vefat edince seni geri aldım. Beni dövmeye başladı. Bunları acı çekmen için yazmıyorum güzel kızım sadece sevdiğin adama dikkat et diye yazıyorum. Meğer baban şizofrenmiş. İlaç kullanmayı reddedince iyice delirmiş. Polise de gittim hastaneye de. Kimse bişey yapmadı. En sonunda küçük kardeşine hamile kaldım. Şuan daha 8.aydayız. Doktorlar çok sağlıklı bakmıyor doğuma. İkimizin de ölüm riski varmış. Ama ben o doğumu yapıcam güzel kızım. Olurda ben ölürsem babandan kardeşlerini koru. Kendine iyi bak savaşçı ruhlu kızım.
Şimdiki zaman
O adam şizofren ve annem abimin yaşadığını bile bilmiyorken abimin beni dövmesi veya dövülmeme göz yumması akıl kari değil.
Ediz abim o adamı öldüresiye dövüyordu ve bu hiç iyi değil. Ne kadar ayırmak istemesem de abimin işi için ayırmak zorundaydım.
"Abi."
Beni takmadan devam edince sesimi biraz daha arttırdım.
"Abi. Bırak şunu işinden uzaklaştırma alacaksın. Değmez gerçekten. Hadi eve gidelim."
Durup beni dinleyip son bir kez daha vurup kalktı üstünden. Elimi tutup arabaya bindirdi.
Evimin önüne gelince indik. Yukarı çıkıp kapıyı açtım.
