He Lives In Daydreams With Me

22

Wieczór spędzony na oglądaniu meczu może nie był najlepszą opcją dla Harry'ego, bo szybko okazało się, że po trzydziestu minutach Harry kompletnie gubił się w tym, co działo się na ekranie, bo sytuacja zmieniała się zbyt dynamicznie. Zresztą nie znał nawet prawie żadnego piłkarza, więc nie było nawet o czym mówić, szczególnie kiedy piłka przeskakiwała między drużynami. Jasne, kojarzył największe nazwiska w branży, ale te równie znane, ale nieco mniej? Nie ma szans. Reszta jednak wydawała się być na bieżąco ze wszystkim, wiedząc niemalże wszystko o każdym z zawodników.

Harry dlatego szybko wolał zacząć narzekać na zmęczenie i powiedział, że pójdzie się położyć. Pizza była dobra, ale teraz zaczęło się mu nią odbijać, więc chciał zrobić sobie jedynie herbaty i poleżeć chwilę pod kołdrą. Louis od razu zignorował mecz i pizzę, bo solidarnie z brunetem nie tknął alkoholu, i już zaczął wyrzucać wszystkich z domu, ale Styles powiedział mu, że to wina jedzenia i po prostu położy się wcześniej. Tomlinson oczywiście nie wyglądał na ani trochę przekonanego, ale Harry w końcu go przekonał, żeby skończyli oglądać, chociaż szatyn zaraz powiedział, że przyniesie mu herbatę i krakersy, więc ciężarny pożegnał się z każdym i poczłapał w stronę sypialni. Oczywiście nikogo nie powinno dziwić to, że niemalże odruchowo skierował się do tej, która należała do samego Louisa, nie do Louisa i niego. Ale żaden z zainteresowanych nie wydawał się narzekać.

Ułożył się znów po tej samej stronie, narzucając na siebie kołdrę i pocierając skórę brzucha. Zdecydowanie jedna ciąża w życiu mu wystarczy. Chociaż był pewien, że już uwielbiał tego małego człowieka w sobie, to już był tym wszystkim zmęczony. Nie mógł jeść wszystkiego, ubierać wszystkiego, do tego miał zgagi, puchnął i ogólnie było mu źle. Przymknął oczy, ziewając cicho, aby zaraz poprawić głowę, która nie leżała w odpowiedni sposób i zaburzyłaby jego drzemkę. Wiedział, że miał skończyć czytać kilka rzeczy na zajęcia, ale jakoś nie mógł się przemóc. Na szczęście jednak miał je dopiero w środę, więc przeczyta wszystko w ciągu dwóch kolejnych dni.

Po chwili przyszedł Louis, niosąc w dłoni kubek oraz zamkniętą paczkę słonych ciastek. Harry uśmiechnął się, kiedy ten położył wszystko na stoliku nocnym i usiadł na chwilę obok niego.

— Nie wracasz oglądać? — zapytał brunet, pozwalając na to, aby nieco za duża koszulka podwinęła się jeszcze bardziej.

— Nie, jest jeszcze przerwa — odpowiedział Louis, gładząc większy brzuch. — Poza tym, chyba obiecałem Tommo Juniorowi, że go ucałuję ode mnie.

Harry chciał coś powiedzieć, ale zaraz poczuł lekkie pocałunki na swoim brzuchu. Nie zamierzał przeszkadzać Louisowi w jego małym, rodzinnym momencie, kiedy ten mówił cicho, że będzie zabierał dziecko na wszystkie ulubione mecze, dlatego sięgnął po krakersy, mając w planach schrupać jednego czy dwa. No dobrze, może trzy albo cztery. Po co miałby w końcu fatygować się, aby zjeść tylko jedno?

W końcu usłyszeli jednak, jak wołają Louisa na nowo do salonu, mówiąc, że zaczyna się druga połowa. Ten podniósł się ze swojego miejsca i chociaż chciał musnąć czoło bruneta, koniec końców trafił nieco niżej, prosto na jego usta. Może i pomógł mu w tym sam Harry, który jakby wyczuł, co szatyn próbował zrobić. Nie były to specjalnie głębokie muśnięcia, prędzej coś delikatnego, jakby testowali, na ile mogli sobie w tym momencie pozwolić.

— Mieliśmy o tym porozmawiać, o ile pamięć mnie nie myli — powiedział cicho Louis, kiedy ich usta rozłączyły się ze sobą, choć twarze nadal były niebezpiecznie blisko siebie.

— A jest o czym? Obydwaj jesteśmy sobą zainteresowani, więc może dajmy temu szansę?

— Chciałbyś?

— Mhm, o ile nie zjedzą mnie twoi fani.

— Wezmę ich na siebie — obiecał szatyn, gładząc ciemne włosy.

— Zaśpiewasz im, a ja zdążę uciec?

Louis zaśmiał się, ale odwrócił, kiedy znów usłyszał nawoływania.

— Wracaj tam do nich — mruknął Harry, trącając lekko Tomlinsona dłonią. — My i tak idziemy spać, więc poczekamy tu na ciebie.

— Okej, postaram się ich uciszyć... No i siebie też, jeśli strzelą gola.

Harry zachichotał, pozwalając, aby Louis złożył na jego ustach jeszcze pocałunek czy dwa, zanim ostatecznie nie wyrzucił go z łóżka.

Nie zauważył nawet, kiedy udało mu się zasnąć. W końcu jednak zeszły z niego te największe nerwy, więc nie miał takich problemów jak wieczór wcześniej, bo wtedy ledwie zamykał oczy, a już wracał do domu swoich rodziców, gdzie znów widział ich zdegustowane miny. Może po prostu było mu lepiej z myślą, że dowiedział się o tym teraz niż za kilka miesięcy, gdyby przyjechał z samym dzieckiem.

Nie wiedział, jak wiele czasu minęło, kiedy nieco się przebudził, czując jak drugie ciało kładzie się obok niego. Skrzywił się nieco, bo wcale nie oczekiwał pobudki i chciał już coś mruknął, ale odpuścił, gdy drugie ciało przylgnęło do jego pleców, a on poczuł miłe ciepło. Zaraz się rozluźnił, samemu próbując przez sen wcisnąć się tak, aby móc przytulić się jeszcze bardziej.

— I co? Wygrała twoja drużyna? — zapytał sennie Harry, próbując jak najwygodniej się ułożyć.

— Nie, przegrali, złamasy jedne. Ale i tak kocham ich całym sercem.

— Mhm, to fajnie. Dobranoc.

Usłyszał jeszcze śmiech Louisa, który doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że Harry rozmawiał z nim, kompletnie pewnie nie mając pojęcia, co mówił. Jednak kompletnie się nie gniewał. W końcu nie miał o co. Wolał za to wpatrywać się w zasypiającego na nowo bruneta. Może był szalony, że przepadł tak bardzo dla osoby, którą poznał ledwie kilka miesięcy wcześniej i to w takich warunkach, ale był gotowy przepaść jeszcze mocniej. W końcu nie mógł ukrywać przed sobą tego, że Styles był tym, czego zawsze szukał w drugiej osobie. Miał kompletnie gdzieś jego sławę, a nawet z niej żartował, był wyszczekany ale zarazem również tak strasznie opiekuńczy, że czasami Louis miał wrażenie, jakby topniało mu serce z tego wszystkiego.

Westchnął jednak, kiedy wiedział, że jeszcze czekało ich dwójkę tak wiele pracy. I wcale nie mówił o rozwoju ich relacji, o to akurat w żaden sposób się nie martwił. Czuł, że to może się jedynie polepszać i polepszać.

Przecież czekała na nich jeszcze przeprowadzka Harry'ego, a podczas meczu Niall uświadomił mu, że musieli pomyśleć o pokoiku dla dziecka.

Zdecydowanie miał za dużo na głowie, za dużo.

Ale kiedy znów spojrzał na bruneta, jakoś to za dużo szybko przestawało mu przeszkadzać.