Daha 5 yaşındayken ailesinden koparılan Aykız yetim haneye verilir. 1 hafta sonra bir aile Aykız'ı evlatlık alır. Ama Aykız dört abi ve bir ikizinin olduğunu bilmemektedir. Zamanla büyür ve 17 yaşına gelir. gerçek ailesine gelen esrarengiz bir mektu...
Dedemgilden sonra eve geçtik. Tabi ben kafamı yastığa vurduğum an uyudum. Sabah ebimin saçlarımı yüzümden çekmesiyle uyandım.
" güzelim hadi kalk. "
" abi 5 saat daha " dedim ve diğer tarafa döndüm.
" Hani bugün fakülteye gitcektik " dedi. Hemen gözlerimi açtım ve yataktan fırladım.
" Ben uyumuyordum ki numara yapmıştım dedim ve kombin yapıp banyoya girdim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Odamdan çıktım ve merdivenleri inmeye başladım. Bu gün çok mutluydum. Abimin çalıştığı yerde tanınırdım arada bir giderdim ve herkes tarafından sevilirdim. Yani anlaşamadığım bir kaç kişi olmuştu ama onlarla da kavga etmiştik. Abime bakıp duruyorlardı. Eh ben de rahatsız oldum gittim kızların saçına yapıştım. Sonunda masaya gelmiştim hemen sofraya oturdum ve yemek yemeye başladım. Abim saçlarımı okşadı
" ilaçlarını içiyorsun değil mi güzelim? " diye sordu. Babam da bana bakmaya çalıştı.
Evet ben bipolar idim. Yetim hanede kaldığım süreç boyunca piskolojik şiddet görmüştüm. Ben de travma gibi bir şeydi bu anlayacağınız. Düzenli olarak ilacımı alırsam sorun olmuyordu. Ama ben düzenli kullanmıyordum. Ansızın geçiriyordum krizleri.
Yutkundum çatalımı tabağa bıraktım ve abime döndüm.
" içiyorum sen merak etme beni " dedim abim yüzüme tereddütle baktı. Sonra saçımı okşamaya devam etti. Rahatlayıp önüme döndüm. Babam üstüme baktı.
" Nereye güzel kızım " diye sordu.
" Biz abim ile fakülteye gidicez de " diye açıkladım. Babam gülümsedi ve ayağa kalktı yanağımı öptü
" Benim duruşmam var size afiyet olsun. Aradığım da açın " dedi ve gitti. Babam telefonlarını açmadığımız da sinirleniyordu. Abim bana döndü.
" Güzelim doyduysan biz de çıkalım " dedi başım ile onu onayladım ve evden çıktık.
DEMİRKANLARMALİKANESİ:
Demirkan'lar bugün çok mutluydu. Belki bir umut yaşıyor olabiliceğine inanıyorlardı. Hepsi hastane de otopsi raporlarını bekliyordu. Doktor odadan çıkınca hepsi ayaklandı Doktor boğazını temizledi ve konuşmaya başladı.
" Otopsi raporu çıktı. Bu sizin kızınız değil Barış Bey. Daha önce yapılan otopsi raporu karıştılırılmış nasıl oldu inanın bilmiyoruz ve özür diliyoruz. Geçmiş olsun " dedi ve gitti doktor. Akın 9 yıl sonra ilk defa güldü.
" Ben dedim, dedim size benim ikizim yaşıyor ben,ben onu hissediyorum dedim " dedi ve kahkaha atmaya başladı. Furakn ve Faruk birbirine sarıldılar. Ercan da Akına sarıldı Poyraz ise babasına destek çıktı. Demirkan'lar 9 yıl sonra ilk defa güldü.
